Όχι άλλα λόγια, πράξεις τώρα

Του Άγη Βερούτη

Ο Ελληνικός Λαός είναι χορτάτος λαός. Έχει χορτάσει στα λόγια. “Θα” και “όταν” με το τσουβάλι, και εμπόριο ελπίδας με την οκά. Και όταν φτάσει η στιγμή για να γίνουν τα λόγια πράξεις, κάθε μα κάθε φορά, όλο κάτι συμβαίνει που αποτρέπει την πρόθεση να γίνει πραγματικότητα.

Πού να ξεκινήσει κανείς και πού να φτάσει; Από εκ προθέσεως ψέμματα του στυλ “δεν θα βάλουμε άλλα μέτρα”, ενώ τα επόμενα μέτρα είναι ήδη συμφωνημένα και προγραμματισμένα; Από το “λεφτά υπάρχουν” με άδεια ταμεία; Από την “επανίδρυση του Κράτους”, τον “εκσυγχρονισμό” ή την “ηλεκτρονική διακυβέρνηση”; Από τους “αντιεξουσιαστές στην εξουσία” που γραπώνονται στην καρέκλα και ας καταποντιστεί η παγκόσμια οικονομία;

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, έλεγε ο Σεφέρης πριν δεκαετίες. Ε, λοιπόν λάθος έλεγε. Δεν είναι η Ελλάδα, αλλά οι Έλληνες που μας πληγώνουν.  

Όχι όλοι οι Έλληνες, αλλά εκείνοι που άλλα σκέφτονται, άλλα μας λένε και άλλα κάνουν. Αυτή η αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία η ασυνέχεια λόγων και πράξεων χαρακτηρίζουν την πολιτική ζωή μας, και η μνήμη χρυσόψαρου του Έλληνα ψηφοφόρου, που υποθέτει πως ό,τι προδώθηκε πριν δεν θα ξαναπροδωθεί. Επειδή εκείνοι που του είπαν ψέμματα ως τώρα, ξαφνικά θα ξεκινήσουν να λεν την αλήθεια. Για πρώτη φορά τώρα, επειδή έτσι το λένε...

Κάθε έννοια της αξιοπιστίας, της αξιοπρέπειας, της εργατικότητας και της αυταπάρνησης, της ευπατρίας και της ειλικρίνειας έχουν χαθεί από τα λόγια των πολιτικών* μας. Έχουν χάσει οι λέξεις τις έννοιές τους, και μοιάζουν άδεια μπουκάλια χωρίς περιεχόμενο για διακοσμητικούς σκοπούς και μόνον. Οι πολιτικοί φρόντισαν να τις αραιώσουν και να τις αφοπλίσουν από κάθε έννοια, έτσι η εργασία έγινε “απασχόληση”, η δημόσια τάξη έγινε “προστασία του Πολίτη”, η ασφάλιση έγινε “αλληλεγγύη”, η Παιδεία έγινε “εκπαίδευση”, η αναλογικότητα έγινε “φοροαφαίμαξη”, η συνταγματικότητα έγινε “αποφασίζουμε και διατάσσουμε”, και η παραγραφή έγινε “δικαίωση”.

Η 3η Ελληνική Δημοκρατία (η Μεταπολίτευση επί το λαϊκότερον) κατέληξε σε έναν ορυμαγδό από ανάπηρες λέξεις, που ρημάχτηκαν από καλά στοχευμένες επικοινωνιακές στρατηγικές. Στόχο δεν είχαν την παραγωγή αληθινής πολιτικής, αλλά την απονεύρωση των εννοιών. Η 3η Ελληνική Δημοκρατία κατέρρευσε πρώτα στις οθόνες των τηλεοράσεων και τις εφημερίδες, μετά στα λεξικά και στα βιβλία, και τελικά στο μυαλό των πολιτών και στην κανονική ζωή.

Ε, όχι λοιπόν, δεν τους πιστεύει κανείς άλλος πια τους επαγγελματίες πολιτικούς μας, εκτός από τους εύπιστους εαυτούς μας. Είμαστε οι μόνοι που πιστεύουμε πλέον τα ψέματά τους. Οι άλλοι τα θέλουν όλα από αυτούς γραπτώς. Να μη τους τρελάνουν και τελείως πια!

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται πια άλλα think-tanks, (δεξαμενές σκέψης) να τη φλομώσουν με σκέψεις και με λόγια, με προθέσεις και επικοινωνιακότητα. Χόρτασε!

Η Ελλάδα χρειάζεται do-tanks (δεξαμενές πράξης) που θα πιάσουν ένα-ένα κάθε πρόβλημα από τα μαλλιά και θα το ξεπατώσουν, αντί να ξεπατώνουν την μεσαία τάξη στους φόρους όπως έχει συνηθίσει η εκλεκτή τάξη των πολιτικών μας. Χρειάζεται προσπάθεια και κόπο, και διαπραγμάτευση, και συγκατάβαση, και συνεργασία, και συμβιβασμό με την πραγματικότητα, και όλα εκείνα όσα είναι απαραίτητα για να γίνουν τα λόγια πράξεις, να ξανακερδηθεί η χαμένη μας αξιοπιστία και τελικά η ίδια μας η αξιοπρέπεια.

Πριν λίγες μέρες άκουσα κάτι που με έκανε να ανατριχιάσω: “Πολιτική κάνεις για να αλλάξεις τις ζωές των ανθρώπων. Προς το καλύτερο...” Όλη η ουσία της πολιτικής σε δώδεκα λέξεις.

Χορτάσαμε από λόγια πια! Όχι άλλα λόγια!

Πράξεις τώρα...

*είμαι άδικος που μιλώ για τους πολιτικούς χωρίς να κάνω εξαιρέσεις, όπως και εκείνοι είναι άδικοι μαζί μας με το να μη διαφοροποιούνται από το συρμό της τάξης τους.