Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Ορισμένες καταστάσεις της πολιτικής ζωής, που εκ πρώτης όψεως φαντάζουν μυστηριώδεις, εξηγούνται πληρέστερα αν τις προσεγγίσουμε ανθρωπολογικά.
Σκεφθείτε, λόγου χάρη, τον τυπικό Νεοέλληνα, με τα γνωστά ελαττώματά του, στο τιμόνι του αυτοκινήτου του και πώς αντιδρά όταν ένας άλλος οδηγός κάνει έναν λάθος ελιγμό και απειληθεί τρακάρισμα. Η στάση του εξαρτάται πάντα από την ταυτότητα και τα χαρακτηριστικά του άλλου οδηγού, τα οποία σταθμίζονται με βάση το ερώτημα: «Με παίρνει για τσαμπουκά ή όχι;».
Αν κρίνει ότι υπερτερεί, αν φερ’ ειπείν ο άλλος οδηγός είναι ένας άκακος κυριούλης, τότε το αντριλίκι εκδηλώνεται σε όλη την μεγαλοπρέπειά του. (Αν μάλιστα είναι γυναίκα η οδηγός; Ε, εκεί πια ο Ελληνάρας βγάζει το άχτι του όλο μαζί: για τη μάνα του, την πεθερά του, τη γυναίκα του, τις γκόμενες που τον απέρριψαν κ.ο.κ.)
Αν όμως πρόκειται για έναν ευσταλή και αγριωπό τύπο, που κοιτάζει προκλητικά και δείχνει ότι «δεν καταλαβαίνει Χριστό», τότε ο οδηγός του παραδείγματος ανακαλύπτει ξαφνικά την ανωτερότητα της υπέρβασης του εγωισμού: «Τς, τς, τς! Μα τι άνθρωπος, βρε παιδί μου;»
Λοιπόν, σε ένα επίπεδο τουλάχιστον, ίσως όχι το σημαντικότερο, έτσι εξηγείται η διακριτή μεταχείριση που επεφύλασε η Ν.Δ. στις δύο πρόσφατες περιπτώσεις βουλευτικής απείθειας.
Ο άκακος κυριούλης είναι ο Σωτήρης Χατζηγάκης, ενώ ο εκφοβιστικός τύπος που δεν διακινδυνεύεις να μπλέξεις μαζί του είναι ο Πάνος Καμμένος. Εκτός των πολιτικών λόγων, που οπωσδήποτε έπαιξαν τον ρόλο τους, ουσιώδες στοιχείο στην υπόθεση ήταν ότι ο αυτοαναφλεγόμενος βουλευτής της Β΄ Αθηνών, κινούμενος μονίμως στα όρια της κοσμιότητας, έχει κάνει τους ιθύνοντες του κόμματος και της Κ.Ο. να τον τρέμουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου