Του ΜΕΡΚ
ΚΑΜΙΑ σημασία δεν έχει εάν η θρυλική Νάντια, από το «Ναντέζντα» («ελπίδα» στα ρωσικά), Ελενα Κομανέτσι έσβησε το περασμένο Σάββατο στο Μόντρεαλ, την πόλη που την καθιέρωσε και όπου ζει με τον Αμερικανό σύζυγό της Μπαρτ Κόνερ, τα πρώτα 50 της κεράκια.
Καμία απολύτως, αφενός γιατί ο μύθος δεν έχει και δεν γνωρίζει ηλικίες. Αφετέρου γιατί, για τον υπόλοιπο κόσμο, κυρίως τους πάνω-κάτω συνομηλίκους της, η μεγαλύτερη γυμνάστρια όλων των εποχών θα παραμείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μας ως το 14χρονο κοριτσάκι με τις αφέλειες, ασχημούτσικο, αλλά πολύ γλυκό, που το καλοκαίρι του '76, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ είχε καταφέρει να σοκάρει και να λυγίσει με το ταλέντο, το χάρισμα και τις φιγούρες της ακόμη και την αυστηρότατη επιτροπή βαθμολόγησης. Οι κριτές, εντελώς αιφνιδιασμένοι και απροετοίμαστοι για το μοναδικό θέαμα «απόλυτης τελειότητας» στο οποίο μόλις είχαν γίνει αυτόπτες μάρτυρες σχεδόν εξαναγκάστηκαν να εφεύρουν έναν καινούργιο βαθμό, που για τα δεδομένα της εποχής ακόμη δεν υπήρχε: το πρώτο «10άρι» στην ιστορία της ενόργανης γυμναστικής, το οποίο ακριβώς επειδή δεν είχε ακόμη προγραμματιστεί αναγράφτηκε στον ηλεκτρονικό πίνακα ως «1.0».
Γεννημένη στις 12 Νοεμβρίου του 1961 στην πόλη Ονέστι της Ρουμανίας, κόρη φτωχής οικογένειας, του μηχανικού αυτοκινήτων Γκεόργκε και της νοικοκυράς Στεφάνια Αλεξαντρίνα, έκτοτε η Νάντια Κομανέτσι, η φήμη και τα χρυσά της μετάλλια (5 ολυμπιακά, 9 Ευρώπης, 2 κόσμου), χρησιμοποιήθηκαν από το καθεστώς Τσαουσέσκου ως λάβαρα προπαγάνδας για τις δόξες του κομμουνισμού, με αποτέλεσμα εκείνη να βυθιστεί σ' έναν κυκεώνα ψυχολογικής ομηρίας, από τον οποίο δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να ξεφύγει.
Εξαναγκάστηκε να γίνει ερωμένη του γιου του δικτάτορα, Νίκου, να υποστεί τη βία και τα βασανιστήριά του μέχρι που μια ωραία, χειμωνιάτικη νύχτα του '89, ένα μόλις 2μηνο πριν από την εκτέλεση του Τσαουσέσκου, αλλά και την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», βρήκε το θάρρος να πηδήξει στα ουγγρικά σύνορα και από εκεί στα αυστριακά, όχι για ακόμη ένα «10άρι», αλλά για την ελευθερία της. Μπήκε στο πρώτο αεροπλάνο για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ζήτησε και πήρε πολιτικό άσυλο και όταν πέντε χρόνια αργότερα επέστρεψε στη Ρουμανία την υποδέχτηκαν με τιμές ηρωίδας και όχι προδότριας.
Στο πρώτο της βιβλίο, «Γράμματα σε μια γυμνάστρια», περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια τα τερατουργήματα που υπέστη από τον γιο Τσαουσέσκου προειδοποιώντας τις μέλλουσες «Σταχτοπούτες» ότι η γυμναστική είναι ένα τόσο σκληρό σπορ που θ' απαλείψει την προεφηβεία τους, θα ξεζουμίσει την εφηβεία τους και θα τις φτάσει κατ' ευθείαν, στα 18 τους, σε βαθιά γεράματα.
Στο λατρεμένο της Μόντρεαλ διευθύνει, μαζί με τον επίσης πρώην γυμναστή σύζυγό της, την «Ακαδημία της γυμναστικής», με περισσότερους από 1.000 φοιτητές, από τους οποίους (κάτι θα ξέρει...), επιλέγει κάθε χρόνο μόνο τους τρεις καλύτερους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου