Κίμπερλι Γκιλφόιλ η νέα πρέσβυς των ΗΠΑ στην Ελλάδα «Θα στηρίξω τους Έλληνες συμμάχους μας» pic.twitter.com/t12uakTRFP
— OTHON DRAKATOS (@OTHONDRAKATOS) December 11, 2024
Της Αθηνάς Κακούρη
Μας στέλνουν εδώ πρέσβειρα μια κούκλα τηλεπαρουσιάστρια και πρώην εισαγγελέα, φιλενάδα εξ αγχιστείας υψηλότατου προσώπου, η οποία δεν είχε ώς τωρα καμία σχέση με το υπουργειο Εξωτερικών της χώρας της.
Εμάς δεν μας αρέσει; Γιατί;
Διότι έχει κάμει τούτο και κείνο και το άλλο, που δεν εγκρίνουμε. Και γι’ αυτό γκρινιάζουμε.
Η γκρίνια είναι εύκολη και την έχουμε ντύσει και με τα πλουμίδια της σοφίας. Οσο περισσότερα ψεγάδια βρίσκεις σε κάτι, τόσο περισσότερο δικαιολογείσαι για να γκρινιάξεις, και συνακόλουθα τόσο για πιο σοφός καμαρώνεις. Παραβλέπουμε ότι η σκέτη γκρίνια σε τυφλώνει, σε αδυνατίζει και σε τελματώνει. Και όταν, με την πολλή την γκρίνια βγάλουμε μόνοι μας τα ματάκια μας, τότε… γκρινιάζουμε.
Και ξέρετε γιατί μας συμβαίνει αυτό;
Διότι έπαψαν τα παιδιά να παίζουν στις πλατείες και στα διαλείμματα του σχολείου. Και για μεν τις πλατείες, δεν μπορεί να γίνει πια τίποτα, καθότι αυτές έχουν παραχωρηθεί σε αναξιοπαθούντες. Απομένει όμως το σχολείο και ο κ. Πιερρακάκης πρέπει να επιληφθεί και να διορθώσει αυτό το κακό παρευθύς.
Διότι, απ’ όταν γέμισαν οι τσέπες των μαθητών με κινητά και γαριδάκια, τα παιδιά χαραμίζουν το διάλειμμα μπουκώνοντας τον εαυτό τους θερμίδες και απραξία.
Στον καιρό τον δικό μου όμως –όταν όλα γίνονταν ακόμη απολύτως σωστά!– στην τάξη αποκτούσαμε γνώσεις, αλλά στην αυλή αποκτούσαμε πείρα ζωής. Εκεί, στην αυλή, παίζαμε τα σοφά παραδοσιακά παιχνίδια και έτσι μαθαίναμε τα βασικά, ότι στη ζωή τίποτα δεν σου χαρίζεται – όταν πέφτεις κάτω γδέρνεσαι, πονάς και τρέχουν αίματα, όταν χάσεις, έχασες κι αν δεν θέλεις να χάνεις, πρέπει να προσπαθείς. Με το κυνηγητό μαθαίναμε την αξία της ταχύτητας, με το κρυφτό τον συνδυασμό της σβέλτης παρατήρησης με την κίνηση και τις βασικές αρχές των δημοσίων σχέσεων, του εμπορίου και της διπλωματίας τις μαθαίναμε με το γκέο βαγκέο.
Στο ομαδικό αυτό παιχνίδι –που αμφιβάλλω αν το θυμάται κανείς σας πλέον– τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες, που παρατάσσονται η μία απέναντι από την άλλη, σε απόσταση περίπου πέντε-έξι βημάτων, και μετά, τραγουδώντας κάτι στιχάκια –με την επωδό «γκέο βαγκέο»– προχωρούσαν εναλλάξ πότε η μία όμάδα πότε η άλλη, και ζητούσαν έναν παίκτη από τους αντιπάλους τους. Ο οποίος παίκτης αναγκαζόταν να αλλάξει παράταξη.
Και εδώ έρχεται το διδακτικό μέρος:
Η ομάδα που κέρδισε το νέο μέλος, για να σπάσει το ηθικό των αντιπάλων, του ψέλνει κάποιο εγκώμιο, π.χ.: «Σας πήραμε, σας πήραμε, μια όμορφη κοπέλα!».
Και η ομάδα που το έχασε τι κάνει;
Κάθεται και γκρινιάζει;
Οχι, καθόλου. Καταπιάνεται αμέσως να υποβιβάσει την αξία εκείνου που έχασε και αποκρίνεται στον ίδιο ρυθμο. «Μας πήρατε, μας πήρατε, μια παλιοκατσιβέλα!».
Το παιχνίδι έχει και άλλες φάσεις και πολλά άλλα στιχάκια, απ’ τα οποία εγώ μεν θυμάμαι τώρα προχείρως το «σας πήραμε τον πυροσβέστη, που τρώει ελιές κι ασβέστη!». Δεν ξέρω ούτε γιατί ήταν καλό να τρως «ελιές κι ασβέστη» ούτε ποια ήταν η απόκριση, αλλά σίγουρα αυτά μπορεί να τα βρει ο κ. Πιερρακάκης για να διδαχθούν στα σχολεία μαζί με την υποχρεωτική εισαγωγή αυτών των παιγνίων αμέσως τώρα.
Το δίδαγμα ζωής το καταλάβατε βέβαια: εκείνο που πήρες το παινεύεις. Εκείνο που έχασες, υποβιβάζεις την αξία του αυθωρεί. Αυτό στα φανερά, γιατί βεβαίως στόχος σου είναι να ανακτήσεις το πολύτιμο που έχασες, αλλά δεν το λες. Δεν χαρίζεις στον αντίπαλό σου αυτήν την ικανοποίηση. Και παινεύεις ό,τι πήρες: «Σας πήραμε, σας πήραμε, φλουρί κωνσταντινάτο!». Κι ας ξελαρυγγιάζονται οι άλλοι «μας πήρατε, μας πήρατε, βαρέλι δίχως πάτο!».
Και για να έρθουμε στην πρέσβειρα. Μπορούμε να πούμε «δεν μας αρέσει αυτή, στείλτε μας κάποιον άλλο»;
Δεν μπορούμε.
Αρα θα την παινέψουμε και θα καταπιαστούμε να τη σαγηνεύσουμε, με πολλά καλοπιάσματα, με πρωτότυπα δωράκια και με σοβαρή εξέταση του τι της αρέσει και τι μπορεί να μας προσφέρει εκείνη. Που είναι το προφανές και σπουδαιότατον, η απευθείας επικοινωνία της με τον κ. Τραμπ σε μια ώρα μεγάλης ανάγκης μας. Αρα πρέπει οπωσδήποτε να της δημιουργήσουμε τη διάθεση να μας την προσφέρει, με άλλα λόγια πρέπει να την πάρουμε με το μέρος μας.
Το υπουργείο μας των Εξωτερικών…
ξέρει πολύ καλά τη δουλειά του και την κάνει. Ο ήλιος, η ωραία φύση και τα αρχαία μας θα κάνουν επίσης τη δουλειά που κάνουν αιώνες τώρα. Αλλά εμείς οι υπόλοιποι, οι δημοσιογραφούντες και μη, δεξιοί, αριστεροί πάσης αποχρώσεως και ποικιλίας, συμφέρον έχουμε να σαγηνεύσουμε την πρέσβειρα. Δεν την εξετάζουμε για δασκάλα στο κατηχητικό μας – σύμμαχο τη θέλουμε.
Χαζοί είμαστε να την κακοφανίσουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου