ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...
Του Παντελή Σαββίδη
Η τελευταία παράγραφος της αντίδρασης του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών στη δημιουργία θαλάσσιων πάρκων που εξήγγειλε η Αθήνα προκάλεσε… στεναγμούς ανακούφισης στο υπουργείο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. «Επαναλαμβάνουμε», καταλήγει η ανακοίνωση, «ότι τα εν λόγω θαλάσσια πάρκα δεν θα έχουν κανένα νομικό αποτέλεσμα στο πλαίσιο των προβλημάτων μεταξύ των δύο χωρών στο Αιγαίο».
Στην Αθήνα λοιπόν θεώρησαν πως η Άγκυρα δεν θα κλιμακώσει, «αντέδρασε για να αντιδράσει», όπως δήλωσε στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ ο Άγγελος Συρίγος. Αλλά δεν είναι, ακριβώς, έτσι Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά την ανακοίνωση, θέτει λίγο παραπάνω θέμα συγκυριαρχίας στο Αιγαίο.
Αυτό είναι το ζητούμενο της Άγκυρας. Το Αιγαίο είναι κοινή θάλασσα· από τον 25ο μεσημβρινό και ανατολικά ελέγχεται από την Τουρκία και η Ελλάδα δεν θα μπορεί να κάνει τίποτε αν δεν ρωτηθεί η γειτονική χώρα.
Η αντίδραση της Αθήνας ήταν μια γλυκανάλυτη ανακοίνωση για την οποία ακόμη και ο υπουργός Άμυνας Νίκος Δένδιας δήλωσε πως «είναι δείγμα αδυναμίας οι γλυκιές τοποθετήσεις». Η αντιπολίτευση την χαρακτήρισε απολογητική.
Υπάρχει ένας διάχυτος φόβος στους διαμορφωτές της εξωτερικής πολιτικής, από την πρωθυπουργική κορυφή ως το υπουργείο Εξωτερικών. Φοβούνται την Τουρκία και δεν μπορούν ούτε να καλύψουν το φόβο τους.
Δεν είναι αφελείς να πιστεύουν πως η Διακήρυξη Φιλίας που υπέγραψαν μπορεί να διασφαλίσει μια μακροχρόνια ηρεμία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Η Τουρκία την χρειάστηκε την περίοδο της υπογραφής για να την παρουσιάσει στις ΗΠΑ ως πιστοποιητικό ότι δεν απειλεί την Αθήνα (θα θυμάστε ότι αποτελούσε προϋπόθεση για να εγκριθεί από το Κογκρέσο η πώληση των F-16 στη γειτονική χώρα) – και η κυβέρνηση Μητσοτάκη έσπευσε να την παράσχει. Αλλά και όσο επιθυμεί να διατηρήσει το ήρεμο κλίμα, η Τουρκία επικαλείται τη Διακήρυξη για να εγκαλέσει τη χώρα μας ότι την καταπατά. Αυτό έκανε και με την υπόθεση των θαλάσσιων πάρκων. Και το ελληνικό ΥΠΕΞ έσπευσε να εκδώσει μια ανακοίνωση που θυμίζει μαθητή που φοβάται την τιμωρία.
Η τιμωρία προς το παρόν δεν θα έρθει. Αλλά όσοι διαβάζουν καλά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις περιμένουν τις αντιδράσεις της Άγκυρας μετά την συνάντηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με τον Τζο Μπάιντεν, και την αναμενόμενη αναθεώρηση της εξωτερικής πολιτικής της γειτονικής χώρας μετά τις δημοτικές εκλογές και το κλίμα διαδοχής που διαμορφώνεται.
Είναι νωρίς ακόμη για να διαφανεί ο διάδοχος του Ερντογάν, αλλά ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών Χακάν Φιντάν έχει τέτοιες φιλοδοξίες. Ο νυν πρόεδρος ξεπήδησε μέσα από τα κινήματα του πολιτικού ισλάμ· δεν ήταν ιδεολόγος των κινημάτων αυτών όπως ο Ερμπακάν. Ήταν –και είναι– πολιτικός καιροσκόπος. Χρησιμοποιεί το ισλάμ για την άνοδό και επικράτησή του, αλλά διακρίνεται από κάτι λαϊκό. Έχει μια επαφή με τη μάζα. Και η λαϊκότητά του αυτή λειαίνει, κάπως, τη0 σκληρή πολιτική του.
Η περίπτωση του Χακάν Φιντάν είναι διαφορετική. Ένας σκοτεινός άνθρωπος, βγαλμένος από τα βάθη του τουρκικού βαθέως κράτους και των μυστικών υπηρεσιών. Μεθοδικός, σκληρός τεχνοκράτης, λεπτομερής υπολογιστής, με επεκτατική αντίληψη και μια σκληράδα που δεν φροντίζει καν να κρύψει. Ο Φιντάν σχεδιάζει την νέα τουρκική εξωτερική πολιτική και ήδη έχει ανακοινώσει σχέδιο αναδιαμόρφωσης του υπουργείου Εξωτερικών.
Ο ομόλογος στην Αθήνα είναι ο κ. Γεραπετρίτης.
Δεν μπορεί να είναι τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουν πως με χαμόγελα και τσαλιμάκια θα διαμορφώσουν, μακροχρόνια, ήρεμο κλίμα με την Τουρκία. Κάτι άλλο τρέχει.
Αυτό το κάτι άλλο ποιό είναι;
Το ένα είναι ότι φοβούνται. Οι άνθρωποι δεν έχουν τα χαρακτηριστικά ηγέτη. Είναι παιδάκια της μαμάς και του συστήματος που με το παραμικρό τζαρτζάρισμα τρέμουν. Το είδαμε στην περίπτωση της αποστασίας του ολιγάρχη απο το κυβερνητικό στρατόπεδο.
Το άλλο είναι τα “μη” του θείου Σαμ. Ο θείος Σαμ δεν μας υπολογίζει. Ή μας έχει για ανάλωση. Είμαστε παιχνιδάκι στα χέρια του. Όποιος αποκλίνει και λίγο απο τις βουλήσεις του εξαφανίζεται απο το πολιτικό προσκήνιο. Οι άνθρωποι είναι ολίγιστοι μπροστά στο δέος που τους προκαλεί το “θέλω” του αμερικανικού παράγοντα.
Το τρίτο είναι ότι με διάφορες τσαχπινιές προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο. Να εξαντλήσουν την δική τους παρουσία στην κυβερνητική εξουσία, να φύγουν “αλώβητοι” (μην χάσουν κανά νησί) και δεν βαριέσαι, άφηστε την χώρα στην παρακμή της και στην διάλυσή της.
Το τέταρτο είναι ότι η αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας απαιτεί σχέδιο, πρόγραμμα, επιμονή, συναίνεση, βεβαίως χρήματα, πολιτική και αίσθηση εθνικού συμφέροντος. Δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν τίποτε απο αυτά. Δεν τους ενδιαφέρει. Δεν είναι statesmen. Διαχειριστές επιπέδου ψιλικατζίδικου είναι.
Όλα αυτά συμβάλλουν στη δημιουργία ψευδαισθήσεων στο αθηναϊκό κράτος
Το ότι απο τις ψευδαισθήσεις αυτές προσβάλλεται η αξιοπρέπεια και κινδυνεύει η ύπαρξη ενός λαού τους αφήνει αδιάφορους. Διότι για να γίνεις Έλληνας πολιτικός η αξιοπρέπεια, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις τουρκικές προκλήσεις, πρέπει να αποβληθεί.
Η Τουρκία είναι μια περιφερειακή δύναμη η οποία για να συντηρηθεί και ως κρατική υπόσταση πρέπει να διεκδικεί. Να έχει πολιτική επέκτασης, αμφισβήτησης, κατάκτησης. Αυτή είναι η φύση της. Διαφορετικά, κινδυνεύει. Σταματά, μόνο, εκεί που νοιώθει ότι θα πληγωθεί στρατιωτικά. Όχι πολιτικά ή ηθικά.
Με την πολιτική ηθική και το διεθνές δίκαιο γελά και τα χρησιμοποιεί όταν την εξυπηρετούν ή όπως την εξυπηρετούν. Δεν είναι τυχαίο που η Τουρκία ξεκινώντας απο το γνωστό δίκαιο όπως το διαμορφώνουν οι άλλες χώρες, δημιουργεί τη δική της εκδοχή. Ένα δίκαιο α λα τούρκα. Το βιώνουν τώρα και στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ.
Δύο επισημάνσεις:
Η πρώτη στην ελληνική ηγεσία. Αφήστε τις ψευδαισθήσεις. Με την Τουρκία διάλογος και ειρηνική διευθέτηση δεν γίνεται. Διάλογος για την Τουρκία σημαίνει παράδοση του συνομιλητή σε όλα όσα απαιτεί. Και όταν τα πάρει θα θέσει νέα ζητήματα. Η Τουρκία θα καταλάβει την Ελλάδα αν της δοθεί η δυνατότητα. Η Τουρκία αντιμετωπίζεται μόνο με σκληρή, πολύ σκληρή ισχύ. Και κάτι ακόμη. Εγκαταλείψτε την ιδέα του μονομερούς εξοπλισμού. Θα σας πουλήσουν εν ριπή οφθαλμού οι “σύμμαχοι”. Μόνοι μας θα βγούμε στην αντιπαράθεση αν χρειαστεί. Κανείς δεν θα βοηθήσει.
Η δεύτερη στην ελληνική κοινωνία: Το δίλημμα με την Τουρκία είναι...
παράδοση ή πολεμική αναμέτρηση. Και για να αποφύγουμε τον πόλεμο χρειάζονται ισχυρές ένοπλες δυνάμεις. Πολύ ισχυρές που να τον αποτρέπουν.
Σήμερα δεν είναι. Υπάρχουν αλλά όχι στο επιθυμητό επιπεδο.
Εγκαταλείψτε τις ψευδαισθήσεις της ειρηνικής συνύπαρξης.
Μέχρι ποίου σημείου θα σφυρίζουμε αδιάφορα στις υποχωρήσεις;
Υπάρχει όριο ή προτιμάμε την υποδούλωση απο μια, ακόμη, ίσως, και σύγκρουση;
Δεν είναι πολεμοχαρής αυτός που βλέπει το αναπόφευκτο. Οι ψευδαισθήσεις είναι επικίνδυνες.
ΥΓ: το απολογητικό ύφος της ανακοίνωσης του Υπουργείου Εξωτερικών στην ιταμή ανακοίνωση του τουρκικού ομολόγου του είναι καταθλιπτικό. Η ανακοίνωση είναι απογοητευτική. Αποκαλύπτει τον φόβο τους. Κρίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου