«Καλά αυτός, είναι αυτό που είναι, οι άλλοι διακόσιοι όμως;» Το ερώτημα σχετίζεται με την πολύκροτη υπόθεση του 53χρονου που βίαζε και εξέδιδε ένα 12χρονο κορίτσι. Οπως αποκαλύπτει το ρεπορτάζ, το κορίτσι είχαν βιάσει άλλα δέκα άτομα, ενώ υπήρχε και «λίστα αναμονής» με άλλα διακόσια και πλέον άτομα.
Εάν λοιπόν ο 53χρονος «είναι αυτό που είναι» (παιδόφιλος, βιαστής και μαστροπός), οι άλλοι διακόσιοι και πλέον «άνδρες» τι είναι;
Η απάντηση είναι μάλλον εύκολη, όσο και αποκαρδιωτική: και οι διακόσιοι είναι ό,τι και ο 53χρονος. Η μόνη τους διαφορά είναι ότι ο τελευταίος εισέπραττε, ενώ όλοι αυτοί πλήρωναν.
Κάθε φορά που «σκάει» μια τέτοια εξαιρετικά δυσάρεστη ιστορία, βασανιζόμαστε από διάφορα ερωτήματα: τι άνθρωποι είναι αυτοί; Πώς μπορούν;
Ενα ακόμα πιο επίμονο ερώτημα είναι επίσης: πού έχει φτάσει η κοινωνία;
Το τελευταίο ερώτημα υποδηλώνει μιαν άποψη: ότι στο παρελθόν τα πράγματα ήταν καλύτερα.
Γιατί έχω την εντύπωση ότι δεν ήταν καλύτερα;
Γιατί έχω την αίσθηση πως είτε αγνοούμε (εύλογα) το παρελθόν όσοι δεν το ζήσαμε είτε το εξωραΐζουμε (επίσης εύλογα) όσοι το ζήσαμε;
Ναι, κάποτε οι ληστείες ήταν λιγότερες. Η επιθετικότητα των κακοποιών πιο μετριασμένη. Οσον αφορά τα σεξουαλικά εγκλήματα, όμως, και ειδικά με θύματα παιδιά, δεν νομίζω ότι η κοινωνία έχει αίφνης γίνει πιο διεστραμμένη.
Σήμερα βεβαίως, χάρη στην τεχνολογία της πληροφορίας, οι παιδόφιλοι έχουν οργανωθεί σε κυκλώματα. Τα οποία όμως εντοπίζονται και πιο εύκολα. Επίσης, χάρη στην τεχνολογία, όλα αυτά ακούγονται πολύ περισσότερο.
Εχουμε ξεχάσει, π.χ., τα Δουναίικα, στα μέσα της δεκαετίας του ’80;
Κάθε τόσο ακούμε για τοπικές κοινωνίες, που αποκρύπτουν κάτι ειδεχθές, και «πέφτουμε από τα σύννεφα».
Επίσης, έως και τη δεκαετία του ’60, πατεράδες και αδέλφια σκότωναν κόρες και αδελφές «για λόγους τιμής». Αυτό, βέβαια, δεν είναι σεξουαλικό έγκλημα, αλλά δείχνει σε ποιο βαθμό στην ελληνική κοινωνία το παιδί, και ειδικά η κόρη, ήταν κτήμα του πατέρα. Οι αιμομιξίες, ιδίως σε μικρές, απομονωμένες, αγροτικές κοινότητες, δεν θεωρούνταν κάτι τόσο αφύσικο και απεχθές. Επιπλέον, σε αναμνήσεις γνωστών συγγραφέων βρίσκει κανείς ακόμα και στο αθηναϊκό άστυ αναφορές συστηματικής παιδεραστίας από γνωστά άτομα «της γειτονιάς», γεγονός που εξηγείτο από τη σεξουαλική πείνα ή από τα «κοντά παντελονάκια των αγοριών». Δηλαδή, με μια δόση αστεϊσμού. Χώρια τη φρικτή υποκρισία: αφού αυτός είναι «από πάνω», όλα καλά, «είναι άνδρας»…
Ποια οικογένεια, ποιο χωριό, ποια κωμόπολη στην Ελλάδα θα μιλούσε ανοιχτά;
Ευτυχώς που σήμερα, χάρη και στην τεχνολογία και στα ανοίγματα που έχουν γίνει, κάποτε έρχεται η στιγμή της κατακραυγής – και της σύλληψης. Ας πάψουμε...
να πέφτουμε συνεχώς από τα σύννεφα και να εξιδανικεύουμε το παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου