Toυ ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ
Αν ο υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας ήταν έξυπνος, θα ανέμιζε το κύριο άρθρο της «Αυγής» στο Eurogroup: «Ιδού τι γίνονται τα λεφτά που τώρα δίνει η Ευρωπαϊκή Eνωση! “Βουταρία”, όπως λέει η καλή εφημερίδα της Αριστεράς στην Ελλάδα. “Βουταρία”, να μου χαθείτε που ζητάτε και κορωνοομόλογο...».
Δεν έχει άδικο η «Αυγή», ούτε θα είχε πολύ άδικο ο Βόπκε Χέστρα. Ολοι γνωρίζουμε –από εμπειρία και την ταινία του κ. Σωτήρη Γκορίτσα «Μπραζιλέρο»– ότι τα κοινοτικά κονδύλια είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για διάφορους ατσίδες Βορρά και Νότου. Είναι στη φύση της απρόσωπης συλλογικής χρηματοδότησης να πέφτει θύμα των αναρίθμητων προσωπικών προσπαθειών για ατομικό πλουτισμό· απλώς στον Νότο, για πολιτικούς και κοινωνικούς λόγους, είναι πιο εμφανής. Και είναι νόμος ότι όσο πιο απομακρυσμένος και όσο πιο συλλογικός είναι ο χρηματοδότης, τόσο μεγαλύτερο είναι το πάρτι που κάνουν οι αποδέκτες.
Πολλάκις οι «βουταρίες» ξεκινούν για πολύ ηθικούς (δηλαδή αριστερούς) λόγους. Η ελληνική κυβέρνηση ήθελε να ενισχύσει τους χειμαζόμενους ελεύθερους επαγγελματίες. Δεν περισσεύουν λεφτά να μοιράσει κι άλλα 800άρια και κάποιος σκέφτηκε ότι υπάρχουν αδιάθετα εθνικά και ευρωπαϊκά κονδύλια. Ετσι, αποφασίστηκε ότι στην αναβροχιά της πανδημίας καλά είναι και τα voucher για κάτι που θα μοιάζει με κατάρτιση αλλά δεν θα είναι κατάρτιση. Και μετά: «Κανείς δεν έχει καταλάβει πού βρέθηκαν όλα αυτά τα Κέντρα Επαγγελματικής Κατάρτισης. Ποιος τα έχει πιστοποιήσει και με ποια κριτήρια; (...) Η κατάρτιση ήταν πάντα χρυσωρυχείο, διότι εκεί κατευθύνεται άφθονο ευρωπαϊκό χρήμα. Τώρα με την πανδημία ρέει και εθνικό». («Βουταρία», «Αυγή» 9.4.2020).
Βεβαίως «οι στιγμές είναι δραματικές», «η κρίση εξωγενής» κ.λπ., όπως λένε οι ομιλούσες κεφαλές της τηλεόρασης. Η Ευρώπη χρειάζεται ένα «Σχέδιο Μάρσαλ» για να ξεπεράσει τα προβλήματα της πανδημίας. Υπάρχει, όμως, κάτι που δεν θέλαμε να θυμόμαστε κατά τη δεκαετία της κρίσης και επιμένουμε να μην το αναφέρουμε τώρα. Μετά τον Πόλεμο δεν ήρθαν μόνο δολάρια στην Ευρώπη. Είχαν έρθει και μνημόνια και Αμερικανοί αξιωματούχοι. Οι τελευταίοι δεν επισκέπτονταν τα υπουργεία, όπως έκανε η μισητή μας τρόικα. Εγκαταστάθηκαν σε αυτά, είχαν γραφεία κανονικά, υπαγόρευαν νομοθεσία, ήλεγχαν κάθε σεντς της αμερικανικής βοήθειας.
Ο δεύτερος, λοιπόν, νόμος της συλλογικής χρηματοδότησης είναι ότι όποιος πληρώνει, ελέγχει. Ή έστω κάνει ότι ελέγχει, διότι υπάρχει και ο τρίτος...
Αν ο υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας ήταν έξυπνος, θα ανέμιζε το κύριο άρθρο της «Αυγής» στο Eurogroup: «Ιδού τι γίνονται τα λεφτά που τώρα δίνει η Ευρωπαϊκή Eνωση! “Βουταρία”, όπως λέει η καλή εφημερίδα της Αριστεράς στην Ελλάδα. “Βουταρία”, να μου χαθείτε που ζητάτε και κορωνοομόλογο...».
Δεν έχει άδικο η «Αυγή», ούτε θα είχε πολύ άδικο ο Βόπκε Χέστρα. Ολοι γνωρίζουμε –από εμπειρία και την ταινία του κ. Σωτήρη Γκορίτσα «Μπραζιλέρο»– ότι τα κοινοτικά κονδύλια είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για διάφορους ατσίδες Βορρά και Νότου. Είναι στη φύση της απρόσωπης συλλογικής χρηματοδότησης να πέφτει θύμα των αναρίθμητων προσωπικών προσπαθειών για ατομικό πλουτισμό· απλώς στον Νότο, για πολιτικούς και κοινωνικούς λόγους, είναι πιο εμφανής. Και είναι νόμος ότι όσο πιο απομακρυσμένος και όσο πιο συλλογικός είναι ο χρηματοδότης, τόσο μεγαλύτερο είναι το πάρτι που κάνουν οι αποδέκτες.
Πολλάκις οι «βουταρίες» ξεκινούν για πολύ ηθικούς (δηλαδή αριστερούς) λόγους. Η ελληνική κυβέρνηση ήθελε να ενισχύσει τους χειμαζόμενους ελεύθερους επαγγελματίες. Δεν περισσεύουν λεφτά να μοιράσει κι άλλα 800άρια και κάποιος σκέφτηκε ότι υπάρχουν αδιάθετα εθνικά και ευρωπαϊκά κονδύλια. Ετσι, αποφασίστηκε ότι στην αναβροχιά της πανδημίας καλά είναι και τα voucher για κάτι που θα μοιάζει με κατάρτιση αλλά δεν θα είναι κατάρτιση. Και μετά: «Κανείς δεν έχει καταλάβει πού βρέθηκαν όλα αυτά τα Κέντρα Επαγγελματικής Κατάρτισης. Ποιος τα έχει πιστοποιήσει και με ποια κριτήρια; (...) Η κατάρτιση ήταν πάντα χρυσωρυχείο, διότι εκεί κατευθύνεται άφθονο ευρωπαϊκό χρήμα. Τώρα με την πανδημία ρέει και εθνικό». («Βουταρία», «Αυγή» 9.4.2020).
Βεβαίως «οι στιγμές είναι δραματικές», «η κρίση εξωγενής» κ.λπ., όπως λένε οι ομιλούσες κεφαλές της τηλεόρασης. Η Ευρώπη χρειάζεται ένα «Σχέδιο Μάρσαλ» για να ξεπεράσει τα προβλήματα της πανδημίας. Υπάρχει, όμως, κάτι που δεν θέλαμε να θυμόμαστε κατά τη δεκαετία της κρίσης και επιμένουμε να μην το αναφέρουμε τώρα. Μετά τον Πόλεμο δεν ήρθαν μόνο δολάρια στην Ευρώπη. Είχαν έρθει και μνημόνια και Αμερικανοί αξιωματούχοι. Οι τελευταίοι δεν επισκέπτονταν τα υπουργεία, όπως έκανε η μισητή μας τρόικα. Εγκαταστάθηκαν σε αυτά, είχαν γραφεία κανονικά, υπαγόρευαν νομοθεσία, ήλεγχαν κάθε σεντς της αμερικανικής βοήθειας.
Ο δεύτερος, λοιπόν, νόμος της συλλογικής χρηματοδότησης είναι ότι όποιος πληρώνει, ελέγχει. Ή έστω κάνει ότι ελέγχει, διότι υπάρχει και ο τρίτος...
ο ρωμαίικος, νόμος της συλλογικής χρηματοδότησης.
Είναι γνωστές οι αναφορές των Αμερικανών αξιωματούχων για την «αδυναμία» της Ελλάδας να εφαρμόσει το πρόγραμμα· λέμε «αδυναμία», διότι επί της ουσίας ήταν πολλές «βουταρίες».
Είναι επίσης γνωστό, ότι η Ελλάδα χρειάστηκε να μην εφαρμόσει τρία μνημόνια πριν δηλώσει ότι βγήκε από αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου