ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Τόλμη και γοητεία

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
 

Αλλά όχι ακριβώς... Διότι τόλμη δεν το λες, μάλλον θράσος. Οσο για τη γοητεία, αυτό είναι ένα θέμα τελείως ανοικτό στην εποχή μας, σε σημείο ώστε να συζητείται σε διεθνείς νομικούς κύκλους ακόμη και η αναγνώρισή της ως υποχρεωτικού (sic) ανθρώπινου δικαιώματος και μάλιστα η συμπερίληψή της στην Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ως τρίτο εδάφιο στα υπάρχοντα δύο του άρθρου 27 της ιστορικής διακήρυξης! Αλλά εγώ δεν έχω ανάγκη από νομικά επιχειρήματα είναι γνωστό ότι είμαι φαν της κ. Θάνου – ποτέ, όσο τουλάχιστον παρακολουθώ τον λεγόμενο δημόσιο βίο, δεν θυμάμαι άλλη περίπτωση στην οποία τόση χάρη να πακετάρεται σε τόσο μικρή συσκευασία. Τη θεωρώ όχι μόνον fashion icon, για τους προφανείς λόγους, αλλά και κορυφαία influencer, μολονότι δεν νομίζω να έχει Instagram.
 

Η επίσκεψή της όμως στο γραφείο του Αλέξη Τσίπρα στην Κουμουνδούρου αντιμετωπίσθηκε, δυστυχώς, με σχετική μικροψυχία από τον Τύπο. Πού αλλού να πήγαινε δηλαδή; Στον πολιτικό προϊστάμενό της, όπως όφειλε να πράξει μετά την αποπομπή της. Ειλικρινά, δεν βλέπω τι το μεμπτό μπορεί να υπάρχει στην πράξη της.


Επρόκειτο για μια συριζαϊκή διαδικασία μεταξύ συριζαίων, τελεσθείσα σε συριζαϊκό ύφος.  

Οι επικριτές της θα έπρεπε να είχαν προσέξει, ας πούμε, ότι η κ. Θάνου δεν εμφανίσθηκε στην Κουμουνδούρου ολόλευκη, όπως στις επίσημες –τις θεσμικές– εμφανίσεις της, αλλά εμπριμέ, σε τεχνοτροπία ψυχεδελική, με απόηχους από τα sixties.
 

Εχει σημασία αυτή η επιλογή εκ μέρους ενός προσώπου τόσο προσεκτικού σε ζητήματα εμφάνισης και οφείλω να σας το περιγράψω. Φορούσε μια φαρδιά μεταξωτή πουκαμίσα, σε έντονο τιρκουάζ, με αδρά σχέδια ψυχεδελικού χαρακτήρα σε τρεις αποχρώσεις του πρασίνου και τουλάχιστον επτά του κόκκινου, από το φούξια μέχρι το φραουλί. Η τολμηρή σύνθεση περιελάμβανε και μια ιδέα κρεμ και μουσταρδί, ίσα ίσα για να δένουν κάπως τα έντονα χρώματα των σχεδίων στο τιρκουάζ φόντο. Η λεπτομέρεια που σε άφηνε ξερό –με την έννοια του «άναυδος»– ήταν τα γυαλιά ηλίου, με σκελετό επίσης τιρκουάζ.  


Η κόμμωση, πάλι, δεν ήταν η θεσμική, δεν ήταν στο γνωστό στυλ «η νύφη του Φράνκενσταϊν». Ηταν κάτι πιο ελεύθερο, πιο ανάλαφρο και ταιριαστό με τα μελτέμια της εποχής. Τολμώ να πω μάλιστα –και ας επικριθώ– ότι η θέα της κ. Θάνου με πολύχρωμη ψυχεδελική πουκαμίσα με έκανε να νιώσω μια επιθυμία, για την οποία φυσικά ντρέπομαι, αλλά την εξομολογούμαι επειδή μόνο έτσι θα λυτρωθώ: Θα ήθελα πολύ να ακούσω το αγαπημένο μου «Me and Bobby McGee» της Τζόπλιν από την κ. Θάνου. Στην κιθάρα, ο Πάνος Σκουρλέτης – ει δυνατόν...

 

Με όλα αυτά παραπάνω, θέλω να πω ότι η κ. Θάνου πήγε στον πολιτικό προϊστάμενό της με τα καλοκαιρινά της. Σαν να είχε πεταχτεί από το εξοχικό της, που λέει ο λόγος, για μια δουλειά στο κέντρο, αποφασισμένη να επιστρέψει όσο πιο γρήγορα μπορεί. (Αλλωστε, για τους συριζαίους, ας μην το ξεχνάμε, οι διακοπές διαρκούν κατά παράδοση μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου – και τότε σταματούν, μόνο επειδή κάποιος πρέπει να προετοιμάσει τις διακοπές των Χριστουγέννων κ.ο.κ.) Ηταν σε απόλυτη ενδυματολογική αρμονία με τα άλλα στελέχη της κατηγορίας της, όπως ο Γιούκλιντ, που τους βλέπουμε να προσέρχονται για τις δικές τους δουλειές με τα κοντομάνικά τους.


Αν, τώρα, τα άουτφιτ της κ. Θάνου θεωρούνται κάπως προκλητικά στη ρηξικέλευθη πολυχρωμία τους, δεν πειράζει. Χρειάζεται μια Βίβιεν Γουέστγουντ στον νέο ΣΥΡΙΖΑ που ετοιμάζει ο Τσίπρας, προσαρμοσμένη βέβαια στα δεδομένα του τόπου και των παραδόσεών του...
 
Δεν το αισθάνεται:

Καλύτερα δεν μπορούσε να το είχε πει ο πρόεδρος. Το παραθέτω όπως ακριβώς διέρρευσε από τη χθεσινή πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ: «Σε ό,τι με αφορά», είπε ο Τσίπρας, «δεν αισθάνομαι ότι χρειάζομαι καμία εκλογή για να αποκτήσω κύρος ηγεσίας». Εχει κερδίσει τόσες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία του, συνέχισε, ώστε να περιττεύει μία ακόμη. Ακόμη και την τελευταία, τους είπε, την έχασε μεν, αλλά αξιοπρεπώς: «Ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε από τον έναν στους τρεις ψηφοφόρους». Και ίσως για να τους δείξει ότι δεν έχει χάσει ούτε το ιδιότυπο χιούμορ του, για το οποίο έγινε πασίγνωστος και αγαπητός, δεν παρέλειψε να προειδοποιήσει για τους κινδύνους από την «αρχηγοκεντρική λειτουργία του κόμματος». Οχι για τώρα, βέβαια! Αλλά στο πλαίσιο μιας μελλοντικής συζήτησης για τη μελλοντική οργάνωση της μελλοντικής λειτουργίας του μελλοντικού κόμματος.

Από πλευράς διαλεκτικού υλισμού, πάντως, η προσέγγιση του προέδρου είναι η ορθή: η δημοκρατία δεν είναι για τον λαό, αλλά για το καλό του λαού και το καλό του λαού συνήθως το ξέρει καλύτερα από όλους μόνον ένας...