ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΟ: Ενδοσκόπηση

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ
 

Ας κάνουμε μια υπόθεση. Ο Αλέξης Τσίπρας αποφασίζει την εκλογή προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ από τη βάση, όπως έκαναν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος, φυσικά, είναι υποψήφιος.  

Αλλοι; 

 Θα μπορούσε να είναι ο Τσακαλώτος, ο άνθρωπος που μας έβγαλε από τα Μνημόνια. Ο Φίλης, η συνείδηση του κόμματος. H Γεροβασίλη, για να εκμεταλλευτεί την πανευρωπαϊκή στροφή προς τις γυναίκες. O Τζανακόπουλος, ο Σκουρλέτης, ο Κατρούγκαλος.

 
Οποιος και να το τολμούσε, θα το έκανε περισσότερο για να δώσει επίφαση δημοκρατικότητας στη διαδικασία, παρά για να διεκδικήσει πραγματικά την ηγεσία. Ο Τσίπρας τα πήγε πράγματι καλά ακόμη και στην ήττα και, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν αμφισβητείται. Ισως να είναι αλήθεια τελικά ότι «πιάνει πουλιά στον αέρα». Οι ανακοινώσεις της Νέας Δημοκρατίας είναι λοιπόν μάλλον υπερβολικές. Χώρια που η εκλογή από τη βάση δεν αποτελεί εξ ορισμού κριτήριο τόλμης και προοδευτικότητας, κάθε κόμμα έχει τη φιλοσοφία του.
Το θέμα αυτό έδωσε όμως την ευκαιρία σε άλλον έναν κωμικό πόλεμο ανακοινώσεων, όπου το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποκάλυψε ακόμη και συνωμοσία Μητσοτάκη - Σαμαρά για να μη βγει ο Μεϊμαράκης στην πρώτη ψηφοφορία! Και καταλήγοντας, αντί να πει στη Νέα Δημοκρατία να κοιτάξει τη δουλειά της, επικαλέστηκε το γεγονός ότι ούτε η Μέρκελ εκλέγεται από τη βάση…

 
Είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει δύσκολα. Συμβαίνει βέβαια αυτό στα κόμματα ύστερα από μια ήττα. 'Η όταν προετοιμάζουν ένα συνέδριο.  

Εδώ όμως υπάρχει και κάτι ακόμη. Οτι πολλά από τα μέτρα που λαμβάνει το κυβερνητικό κόμμα συναντούν την επιδοκιμασία του μεγάλου μέρους της κοινωνίας.  

Επειδή είναι «λαϊκά»; 

Οχι. 

Επειδή αποκαθιστούν μια τάξη. Και επειδή κινούνται στη σφαίρα του αυτονόητου. 'Η, τέλος πάντων, επειδή ο κόσμος είχε κουραστεί τόσα χρόνια με τις δήθεν αριστερές αερολογίες.

 
Από τις αντιδράσεις για τη νέα ηγεσία του Αρείου Πάγου και την υπόθεση της ΔΕΗ μέχρι την πλειοδοσία σε περιβαλλοντική ευαισθησία και τις ειρωνείες για την απουσία των πρωτογενών πλεονασμάτων από την επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Βερολίνο, ο αντιπολιτευτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ πάσχει από υποκρισία και προσβολή προς την κοινή λογική. Ισως να ήταν καλύτερα να απόσχει για ένα διάστημα από τα κοινά και να επικεντρωθεί στον περιβόητο «μετασχηματισμό» του.
 

Αρκεί...

 να μας απαλλάξει από την υποχρέωση να παρακολουθούμε στενά την ενδοσκόπησή του.  

Γιατί αναρωτιέται πραγματικά κανείς τι είναι πιο βαρετό, οι επιθέσεις «κύκλων» στον Σκουρλέτη ή η σιωπή τους όταν τους έριξε το γάντι. 

 Τα έξι βήματα για τον μετασχηματισμό του κόμματος ή το «χτίσιμο δομών ενημέρωσης και κινητοποίησης των πολιτών». 

 Τα παραμύθια για την Προοδευτική Συμμαχία ή τα άλλα παραμύθια για τους Κακούς Δημοσιογράφους.
 

Να πήγαινε τουλάχιστον η Γκρέτα τον άλλο μήνα στο Φεστιβάλ της Νεολαίας…