Εδώ και πολλές ημέρες στη Μητέρα Μπανανία, χιλιάδες άνθρωποι, όλοι
τους του καθημερινού μόχθου, στέκονται με τις ώρες στην ουρά για να
προμηθευτούν μία μηνιαία, τριμηνιαία, εξαμηνιαία ή και ετήσια κάρτα
απεριόριστων διαδρομών με όλα τα δημόσια μέσα μεταφοράς, πλην του
σιδηρόδρομου από και προς το αεροδρόμιο της Αθήνας.
Η κάρτα αυτή είναι… χρυσάφι για τους πολίτες που χρησιμοποιούν καθημερινά τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
Αυτό
το δώρο όμως, το πληρώνει όμως πανάκριβα τελικά ο απλός κοσμάκης, με
τις ατέλειωτες ώρες που χάνει στις ουρές και την απίστευτη σωματική και
ψυχική ταλαιπωρία στην οποία επί μέρες υποβάλλεται. Μία φίλη, που
εργάζεται σε ραδιοφωνικό σταθμό, στήθηκε 3,5 ώρες στην ουρά για να πάρει
τη κάρτα.
Θα πείτε ίσως: Μπροστά στο όφελος, ας ταλαιπωρηθεί και
λίγο ο κόσμος.
Εδώ, υψώνω τοίχο. Και οργισμένα φωνάζω «Όχι». Διότι η
έννοια ακριβώς του κοινωνικού κράτους (ψωμοτύρι στα χείλη όλων των
πολιτικών), δεν είναι η παροχή αλλά η μη ταλαιπωρία κανενός πολίτη. Από
αυτό το αξίωμα πρέπει να ξεκινά και να τελειώνει κάθε κοινωνική
πολιτική.
Ο πολίτης, που του στραπατσάρουν την αξιοπρέπεια,
αποτελεί ένα ράγισμα στον κορμό μιας υγιούς κοινωνίας, ράγισμα που
διαρκώς μεγαλώνει.
Η Ελλάδα, χρόνια τώρα, ζει με ένα τέτοιο, τεράστιο
απόστημα.
Και τι κάνουν οι κυβερνήσεις για αυτό;
Το «θεραπεύουν»
πρόσκαιρα με ισχυρές αντιβιοτικές δόσεις παροχών: πάρε ένα σάντουιτς
δωρεάν ή με έκπτωση, αλλά κάτσε τρεις ώρες στην ουρά να το λάβεις. Σε
κάνουν να εξαρτάσαι από αυτό.
Όλα, βεβαίως, έχουν να κάνουν και με
αυτή τη μαγική λέξη, «μεταρρύθμιση», που όλοι παπαγαλίζουμε, στο βάθος
όλοι κατανοούμε τη σημασία και την ανάγκη της, αλλά λίγο θέλουμε να την
υλοποιήσουμε.
Γιατί;
Μα διότι...
Μεταρρύθμιση,
μεταξύ άλλων, σημαίνει ότι η προαναγγελθείσα έκδοση κάρτας υλοποιείται
πολύ γρήγορα, και την αποκτά ο κόσμος άμεσα. Ετσι συμβαίνει σε όλες τις
χώρες που έχουν κτίσει τις κατάλληλες δομές.
Εδώ, οι ουρές είναι ο
κορμός του συστήματος της Μητέρας Μπανανίας. Κι είχε δίκιο τελικά ο
Τσίπρας που είπε στην Αμερική, ότι αυτές μόνο μας έμειναν. Με καμάρι το
‘λεγε, που δεν τις πείραξε. Όχι με την λαχτάρα του «λίγο ακόμα και
τελειώσαμε»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου