ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ
Με τιμές αρχηγού κράτους «αφικνείται» κάθε χρόνο, Μεγάλο Σάββατο, το
Αγιον Φως από τον Πανάγιο Τάφο. Ξενίζει πολλούς, ένθεους και μη, το
τελετουργικό υποδοχής. Κόκκινο χαλί, άγημα, επίσημοι με τη δέουσα
κατάνυξη. Σκηνικό κοσμικό για κάτι άυλο, συνδετικό στοιχείο με το
Υπερθεν.
Δεύτε λάβετε μερίδιον δόξης λαμπρόν. Δεν ξένισε κανέναν. Υποδοχή
ολυμπιονίκου Αννας Κορακάκη (έπεται συνέχεια με Λευτέρη Πετρούνια και
Σπύρο Γιαννιώτη): Κόκκινο χαλί, άγημα, κάθιδροι επίσημοι, πλήθος απλών
συγκινημένων. Τ’ αόρατα τείχη τα είχαν γκρεμίσει αστραπιαία ομού οι
εκφραστές του λαϊκού αισθήματος κομματικοί αρχηγοί, στους οποίους
απονεμήθηκε χρυσό μετάλλιο συναίνεσης. Δεν είναι λίγο. Ταυτίστηκαν στις
συγχαρίκιες ανακοινώσεις –με παρεκκλίσεις στη σύνταξη–, διαβλέποντας,
μέσω της ευστοχίας του κοριτσιού από τη Δράμα, του μετρ των κρίκων, του
έξοχου κολυμβητή, τις τεράστιες γενικώς δυνατότητες ημών των Ελλήνων.
Μαθηματικώς άτοπον. Η ισχύς (ικανότητα, ιδιοφυΐα, ταλέντο κ.λπ.) του
ενός ή μίας ομάδας δεν ταυτοποιεί τις ιδιότητες του συνόλου.
Αλλωστε το
έργο το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές ως είδωλο «της άλλης Ελλάδας».
Πάνδημη, αναβλύζουσα χαρά, κεφαλαιοποιημένη σε εξιδανικεύσεις αθλητών,
επικοινωνιακό τρύγημά τους, κατόπιν ένταξή τους στο μουσείο των
συμβόλων-προτύπων,παράρτημα του Αρχαιολογικού.
Οσοι, λίγοι, δεν ένιωσαν ρίγη για το επίτευγμα, σεβόμενοι όμως τη
στοχοπροσήλωση, το πάθος ,τις θυσίες των ολυμπιονικών, έρχονται
αντιμέτωποι με τους εισαγγελείς του κλέους. Τούτοι, συναρμολογώντας και
ρετάλια του αλήστου μνήμης (;) λάιφσταϊλ, κομπορρημονούν ως μπροστάρηδες
αισιοδοξίας, υπεράνω ανατόμοι της κοινωνίας, προνομιούχοι φορείς
υπεραξιών. Αδυνατούν να φαντασθούν την πυραμίδα ανεστραμμένη. Στους
καιρούς της ευωχίας, τα μετάλλια έρχονταν βροχηδόν ως αξεσουάρ στους
περιπάτους της απαστράπτουσας Ελλάδας, παρακολούθημα ισχύος. Σήμερα η
καθημαγμένη χώρα χρίζει οδοδείκτες τα στεφανωμένα παιδιά της από θέση
απελπισίας.
Είναι η δίψα για καλά νέα αυτή που στρώνει το κόκκινο χαλί, όπου νοερά –μια ανάσα– συμβαδίζουμε.Το οξύμωρο:
Tότε και τώρα μιλάγαμε-μιλάμε «για
την άλλη Ελλάδα».
Ωστόσο στο παιγνιώδες κυνήγι της ειρηνικής επιβολής διά του ολυμπισμού
είναι οι αδηφάγοι ισχυροί που πρωτοστατούν.
Προσφέρουν γη και ύδωρ σε
σπουδαίους αθλητές από φτωχότοπους, τους ντύνουν στα δικά τους εθνικά
χρώματα, αγοράζοντας νίκες.
Κίνηση πολυπολιτισμικής αβροφροσύνης;
Πιθανόν, μη μεμψιμοιρούμε.
«Αναρρίχησις επί κάλω». Μία και τελευταία φορά διεξήχθη το έκτακτο, τόσο ταιριαστό κι αυτό στους Ελληνες, άθλημα στους Αγώνες της Αθήνας, πρώτους της νέας εποχής, το 1896. Ενα καραβόσχοινο στηριζόταν σε ιστό 14 μέτρων, με ζητούμενο την ταχεία κατάκτηση της κορυφής μόνον με τα χέρια. Μακράν πρώτος ο Πατρινός μαθητής Νικόλαος Ανδριακόπουλος, μέσα σε ρίγη συγκίνησης συγκαιρινών του.
Στη μνήμη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου