Σκέψεις...

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Γράφει η ΑΡΤΕΜΙΣ ΚΑΠΟΥΛΑ

Βασανίζομαι που έλεγε και ένα παλιό σύνθημα στους τοίχους της Αθήνας. Βασανίζομαι κάνοντας σκέψεις μπας και βρω μια στάλα λογικής να ξαποστάσω πάνω της.

Σκέψη πρώτη, κυνική. Οι πολιτικοί είναι επαγγελματίες. Ας ξεχάσουμε τα ευγενή ιδεώδη και τις εκθέσεις ιδεών περί πατριωτισμού, προσφοράς στην πατρίδα, λειτουργήματος και ούτω καθεξής. Αρκετά χρόνια πορευθήκαμε με αυτό το παραμύθι, ας σκοτώσουμε τον δράκο να πάμε παρακάτω. Πληρώνονται από εμάς για να κάνουν μια συγκεκριμένη δουλειά. Θεωρητικά. Στην πράξη, το πρώτο τους μέλημα είναι η διατήρηση της θέση τους, το κόμμα, η εξουσία. Τα παιχνίδια που παίζονται πολλά, τα χρήματα που διακινούνται και τα συμφέροντα που διακυβεύονται ακόμα περισσότερα. Όχι τα δικά μας συμφέροντα, των κατ επίφαση εργοδοτών τους. Τα δικά τους και αυτών που στην πραγματικότητα κινούν τα νήματα, αυτών που έχουν μείνει στο απυρόβλητο, των γνωστών αγνώστων. Αν το δεις από αυτό το πρίσμα, δεν είναι κατώτεροι των περιστάσεων, είναι ικανοί. Μεγαλοφυείς θα έλεγα. Δίνουν και την ύστατη ρανίδα του αίματος τους για να υπηρετήσουν τον στόχο τους. Θα συνεργαστούν εάν και μόνο αυτό εξυπηρετεί τους σκοπούς τους.

Σκέψη δεύτερη, αυτογνωσίας. Οι πολιτικοί είναι σάρκα από την σάρκα μας. Δεν ήρθαν από άλλο πλανήτη, δεν γεννήθηκαν με παρθενογένεση. Γαλουχήθηκαν μέσα σε τούτη την χώρα, με την κουλτούρα της, τις αξίες , τον πολιτισμό της. Κουβαλούν τα λάθη, την λογική, τον παραλογισμό της όπως όλοι μας. Τους θρέψαμε με την ψήφο και την ανοχή μας, τα χειροκροτήματα μας. Τους ταϊσαμε με πλαστικές σημαίες κάτω από μπαλκόνια, μας βόλεψαν τόσα χρόνια με δανεικά λεφτά, δανεικές δουλειές και επίπλαστη ευμάρεια και ευημερία. Καταπίναμε αμάσητο το παραμύθι του κυρίαρχου λαού, κλείνοντας τα μάτια οικειοθελώς στον δικομματισμό που γιγαντώναμε. Δεν έχουν οι πολιτικοί κοντή μνήμη, εμείς έχουμε, αυτοί απλώς την χρησιμοποιούν προς όφελος τους. Τώρα που εμείς «ξυπνήσαμε» τους ζητάμε ευθύνες. Λογικό. 

Αλλά γιατί να είναι περισσότερο υπεύθυνοι οι τριακόσιοι και όχι τα έντεκα εκατομμύρια που τους ψήφισαν;  

Πως έγιναν μέσω εν μια νυκτί ανίκανοι όλοι αυτοί που 30 χρόνια τώρα τους επιλέγουμε για να μας κυβερνούν εναλλάξ; 

Πότε τους δώσαμε θεσμικά, με την ψήφο μας την εντολή να συγκυβερνήσουν, να μάθουν τι θα πει συναίνεση και συνεργάζομαι για να το απαιτούμε τώρα τόσο επιτακτικά; Ακόμα χειρότερα, πότε αλήθεια μάθαμε εμείς οι ίδιοι να συνεργαζόμαστε; Γιατί πρέπει να εφευρίσκουμε πάντα έναν εχθρό, έναν κίνδυνο για να συμπορευθούμε εναντίον του ενώ σε καιρό ειρήνης το θεωρούμε ανώφελο να μην πω κατακριτέο;

Σκέψη τρίτη, φαρμακερή. Αν αύριο γίνουν εκλογές, τι θα ψηφίσουμε εμείς, ο σοφός λαός τώρα που αποφασίσαμε ότι όλοι είναι άχρηστοι και κανείς δεν μπορεί να εκπροσωπήσει τα θέλω μας; Θα χρησιμοποιήσουμε την νεοαποκτηθείσα γνώση θετικά ή θα συρθούμε για μια φορά ακόμη πίσω από το εκβιαστικό άλλοθι της ακυβερνησίας και θα δώσουμε ως άλλοι βουλευτές μια «τελευταία ευκαιρία»; Θα ψηφίσουμε ή με ένα μεγαλεπήβολο «όχι» θα πετάξουμε τις ευθύνες από πάνω μας; Θα σταθούμε στο ύψος μας ή τελικά θα πρέπει να αποδεχθούμε την αλήθεια ότι δεν φταίει που έχουμε κοντή μνήμη, φταίει που έχουμε κοντό ανάστημα;

Σκέψη τελευταία, μακάβρια ή σωτήρια. Είχαμε, έχουμε και θα έχουμε το πολιτικό σύστημα που μας αξίζει.