✴️Σας πήρε τα λεφτά για προσωπικό όφελος μια και κανένας άλλος συγγενής δεν είδε κάτι από αυτά αφού εκμεταλλεύτηκε τα παιδιά τους.
— PANOS.P 🇬🇷 (@PANOS_psl) December 18, 2025
Τώρα κάνει δηλώσεις για κόμμα.
Αισθάνεστε πλέον Μ🅰️λ@κεs ή ακόμα παραμένετε βλήματα; pic.twitter.com/A4hDLKcc73
Υπάρχουν κανόνες που δεν αλλάζουν, όσο κι αν το επιθυμεί η συγκυρία. Η πολιτική δεν αντέχει τα κενά και σπεύδει να τα καλύψει.
Το ίδιο κάνει και η κοινωνία, συχνά χωρίς δεύτερη σκέψη. Όμως δεν είναι όλες οι ιδιότητες μεταβιβάσιμες. Άλλο το πένθος. Άλλο η πολιτική ηγεσία.
Τον διαχωρισμό αυτόν επιχειρεί να θολώσει πλέον ανοιχτά η Μαρία Καρυστιανού, ανακοινώνοντας την πρόθεσή της να βρεθεί «στην πρώτη γραμμή για τη δημιουργία κινήματος που μπορεί να εξελιχθεί σε κόμμα».
Η μετάβαση από τη συμβολική φιγούρα της «μάνας των Τεμπών» σε εν δυνάμει πολιτική αρχηγό δεν έγινε τυχαία ούτε αιφνιδιαστικά. Ήταν σταδιακή, μεθοδική και προσεκτικά χτισμένη.
Η δημόσια παρουσία της Καρυστιανού μετά την τραγωδία δεν περιορίστηκε ποτέ στο αίτημα για δικαιοσύνη. Επεκτάθηκε σε γενικό πολιτικό λόγο, σε παρεμβάσεις για άσχετα θεσμικά ζητήματα, σε διεθνή φόρα, σε μαζικές κινητοποιήσεις με καθαρά πολιτικά χαρακτηριστικά. Το συναίσθημα λειτούργησε ως πολλαπλασιαστής επιρροής, όχι ως όριο.
Γύρω της συγκροτήθηκε ένα ετερόκλητο πολιτικό ακροατήριο, από πρόσωπα της ακραίας Αριστεράς έως της ακραίας Δεξιάς, από επαγγελματίες «ευαίσθητους» έως πολιτικούς που είδαν ευκαιρία.
Πολλοί πίστεψαν ότι θα την αξιοποιήσουν. Τελικά, αποδείχθηκε πως εκείνη αξιοποίησε το περιβάλλον της, χτίζοντας προφίλ «αδιάφθορης» και υπεράνω κριτικής.
Το σοβαρό πρόβλημα, όμως, δεν είναι η φιλοδοξία της Καρυστιανού.
Το πρόβλημα είναι η κοινωνική ευκολία. Οι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που κινητοποιήθηκαν με ειλικρινές συναίσθημα, ιδίως νέοι άνθρωποι που ταυτίστηκαν με το «θα μπορούσα να είμαι εγώ», βρέθηκαν να στηρίζουν κάτι διαφορετικό από αυτό που νόμιζαν.
Η εργαλειοποίηση μιας συλλογικής τραγωδίας δεν απαιτεί κακία. Αρκεί απουσία κρίσης. Και αυτή ακριβώς είναι η επικίνδυνη συνθήκη.
Η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει από τον πόνο. Κινδυνεύει όταν…
ο πόνος μετατρέπεται σε υποκατάστατο πολιτικού σχεδίου, χωρίς γνώση, χωρίς πρόγραμμα και χωρίς λογοδοσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου