Την πολιτική συντριβή της Αριστεράς το 2019 η Ν.Δ. την αντιμετώπισε με γενναιοδωρία.
Κυρίαρχη στο πολιτικό κέντρο, αυτό που κρίνει τις κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, δεν αξιοποίησε τη νίκη της για να αντιμετωπίσει το σύμπλεγμα των ιδεολογημάτων που είχαν φέρει την Αριστερά στην εξουσία μόλις μερικά χρόνια πριν. Συμπεριφέρθηκε σαν να μην είχε προηγηθεί το 2015, η περιθωριοποίηση της Ελλάδας στην Ευρώπη.
Λογικό από τη μία, αφού και η Ν.Δ. του Καραμανλή του Μικρού είχε τις δικές της ευθύνες, και όχι λίγες, για τη χρεοκοπία. Ομως παράδοξο αν υπολογίσει κανείς ότι η βραχύβια πολιτική ηγεμονία της Αριστεράς στηρίχθηκε στην αναβίωση του εμφυλιοπολεμικού πνεύματος, στη διάσπαση της ελληνικής κοινωνίας και στην αξιοποίηση της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς που χαρακτηρίζει όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης.
Με κύριο μοχλό την εκπαίδευση, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια, η Αριστερά εξακολουθούσε να απολαμβάνει την ιδεολογική ασυλία που την είχε φέρει στην εξουσία. Είναι χαρακτηριστική η έκφραση «τιμούμε τους αγώνες» της, που συνόδευε οποιαδήποτε αναφορά στη σύγχρονη κατάπτωσή της ακόμη και από πολιτικούς της λεγομένης Δεξιάς. Χωρίς βέβαια να μας εξηγηθεί ποτέ ποιους ακριβώς αγώνες τιμούσαν και για ποιο λόγο. Να θυμίσω απλώς ότι οι ευρωβουλευτές της Ν.Δ. δεν ψήφισαν την καταδίκη του κομμουνισμού στο Ευρωκοινοβούλιο. Ο κομμουνισμός απολάμβανε το «μη μου άπτου» και ο Ελληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ήταν ο μόνος Ευρωπαίος ηγέτης που παρέστη στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο.
Και πάλι ερχόμαστε στο ανθρώπινο δυναμικό.
Η Κεντροδεξιά δεν είχε τις ανθρώπινες δυνάμεις για να παραβληθεί με μια ιδεολογία η οποία σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη βρισκόταν σε αποδρομή;
Ή μήπως φοβόταν τον χαρακτηρισμό του «ακροδεξιού» που της απηύθυνε η ηττημένη Αριστερά;
Εκτός πια κι αν είχε μετρήσει λανθασμένα τη νοοτροπία των κεντρώων που της είχαν δώσει την πλειοψηφία και οι οποίοι ουδεμία σχέση είχαν με τον αντιδυτικισμό και τον αντιευρωπαϊσμό στον οποίο στηριζόταν η αριστερή αντιπολίτευση.
Η σύμπραξη του Τσίπρα με τον Καμμένο δημιούργησε μια νοοτροπία η οποία είναι ακόμη ζωντανή. Και μπορεί ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών να έμοιαζε με προσχηματική μεταρρύθμιση. Εκανε περισσότερη φασαρία από τη στρατηγική συμμαχίας της Ελλάδας με το Ισραήλ. Αλήθεια, πόσοι έχουν καταλάβει την ιστορική αξία της συμμαχίας όχι μόνον σε πολιτικό αλλά και σε πολιτισμικό επίπεδο;
Ποιος θα τολμούσε να κατεβάσει την παλαιστινιακή σημαία που σήκωσαν οι ηθοποιοί στο Ηρώδειο;
Και πόσοι από εμάς, ασχέτως του τι ψηφίζουμε, είναι θαυμαστές του Πούτιν;
Πόσοι αντιλαμβάνονται και πώς τη σημασία αυτού που είπε ο Μητσοτάκης, «Δεν ανήκουμε στη Δύση. Είμαστε η Δύση»;
Τα ιδεολογήματα που οικοδόμησαν την ηγεμονία της Αριστεράς σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης είναι ακόμη ενεργά. Και ...
ναι, αποτύχαμε να τα ξεριζώσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου