Του Γιώργου Κράλογλου
Μέχρι να αλλάξουν χέρια τα σουβλατζίδικα, θα μας βολέψουν ο τουρισμός και δανεικά του Ταμείου Ανάκαμψης. Η αύξηση 35-40 ευρώ του κατώτατου, δεν μετράει...
Γιατί βάλαμε στο "κάδρο" της οικονομίας τα σουβλατζίδικα;
Και ποιος ο λόγος που "χοροπηδάμε", επειδή ακόμη κρατάνε και δεν έχουν αλλάξει χέρια...;
Γιατί η προσωπική μας άποψη είναι ότι μόνο οι σουβλατζήδες δεν έχουν λόγο για την επιχειρηματική μετανάστευση (νέου γύρου) που ετοιμάζουν αρκετές ομάδες της μικρομεσαίας επιχειρηματικής μας κοινότητας (χέρι-χέρι... με ελεύθερους επαγγελματίες και νέους του επιχειρείν).
Και γιατί τα σουβλατζίδικα θα μείνουν στο Ελλαδιστάν;
Γιατί είναι ο μοναδικός κλάδος που ενδιαφέρει και περιμένει "επενδυτές".
"Επενδυτές" μετανάστες από τη Λιβύη, την Ινδία, το Πακιστάν, την Αίγυπτο, το Ιράκ, να παραδώσει τα μαγαζιά και να εξασφαλίσει "συμμετοχή" που θα τον βολεύει καλύτερα, από τη σημερινή του κατάσταση.
Το "βόλεμα" θα είναι να μείνει υπάλληλος στο σουβλατζίδικό του που θα πουληθεί, ίσως και με μια μικρή συμμετοχή...
Μη σας ξαφνιάζει (αν σας ξαφνιάζει...) αυτό το σενάριο. Δεν είναι καθόλου άγνωστο στον τόπο. Αρκεί να σκαλίσετε τη μνήμη σας ξανά και ξανά...
Το ζήσαμε τις 10ετίες 1975-1985 και 1995-2005 που χτίσαμε το "μέγα οικοδόμημα" του κρατισμού, της ελληνικής σοβιετίας, σε βάρος των τότε μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων της ιδιωτικής οικονομίας.
Μονάδων η πλειοψηφία των οποίων ήταν η πρώην ελληνική μεγάλη και μεσαία βιομηχανία.
Τότε που επίσης τα πάντα επωλούντο στην Ελλάδα. Ειδικά αν ήταν στον χώρο της μεταποίησης. Μοναδικές προτάσεις για τη συμφωνία η συμμετοχή των ιδιοκτητών μετόχων, με ποσοστά ακόμη και 10-15%...
Ίδιες προτάσεις είχαν γίνει και προς τις κυβερνήσεις της 10ετίας 1975-1985 με "έκπτωση" κατά 5% (δηλαδή 10% συμμετοχή και τίποτε άλλο...).
Ήταν κάποιες ομάδες που είχαν την άποψη ότι το κράτος θα τους αγόραζε μεν αλλά και θα τους είχε και ανάγκη... (αυτά βέβαια πριν τα συγκροτήματα παραδοθούν... σε κομματόσκυλα και κλαδικές).
Στο τότε ρεπορτάζ μου στο ΒΗΜΑ, για την τύχη βιομηχανιών που επωλούντο, πολιτικός του υπουργείου Βιομηχανίας έλεγε στο επιτελείο του "...μη διανοηθείτε έστω και συζήτηση για εξαγορά με συμμετοχή ιδιώτη μετόχου. Το πολιτικό κόστος σε κυβέρνηση και στο κόμμα θα είναι ασήκωτο...".
Οι συμφωνίες βεβαίως ατύχησαν αφού το όλο πολιτικό σχέδιο είχε αμετακίνητο στόχο κρατκοποίηση ή κοινωνικοποίηση... (όπως την έλεγαν οι ινστρούχτορες για να μη χτυπάει άσχημα στα αυτιά...).
Αυτά το 1984, ένα χρόνο πριν την κρατικοποίηση 64 βιομηχανιών της ιδιωτικής οικονομίας.
Συνεχίστηκαν και το 1994, που υποτίθεται ότι όλα θα ήταν σε πλήρη εξυγίανση και έτοιμα να πωληθούν...
Παρέμειναν όμως στις τσέπες των φορολογούμενων ιθαγενών. Κορυφαίο παράδειγμα η ΛΑΡΚΟ του Μποδοσάκη που το κράτος την "διασώζει" ακόμη... πάντα από τις τσέπες μας.
Ξεφύγαμε όμως από το θέμα.
Το 2024, λοιπόν, που δεν έχουμε βιομηχανία και ο τουρισμός (ως ατμομηχανή της οικονομίας μας) είναι ό,τι μας μένει, οι μοναδικοί "επενδυτές" (εδώ και 15 χρόνια) είναι οι μετανάστες που έχουμε στα σουβλατζίδικα. Οι ψήστες που τώρα τα καλοβλέπουν και για "μπίζνες" (ψήστες βέβαια θα μείνουν οι Έλληνες...).
Ωστόσο, πιστεύει κάποιος ότι, εκτός αυτών των "επενδυτών", είναι δυνατόν να δούμε…
σοβαρό κεφαλαιούχο, με πρόθεση να επενδύσει τα δικά του κεφάλαια, (εκτός εκείνων του ΕΣΠΑ και του Ταμείου Ανάκαμψης) στο άθλιο περιβάλλον που ζούμε εμείς (αναγκαστικά) τόσο στην Αθήνα όσο και στην Θεσσαλονίκη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου