Προσπαθώ να αποκαταστήσω τις λαβυρινθώδεις διαδρομές που οδήγησαν στον διορισμό του Στέφανου Τζουμάκα στη θέση του υπευθύνου στρατηγικού σχεδιασμού. Προς Θεού. Δεν έχω τίποτε αρνητικό να προσάψω στον πολιτικό αυτόν άνδρα. Με την εμπνευσμένη ευφυΐα του, την ακάματη ενεργητικότητά του και την αειθαλή του προσήλωση σε κάθε τι το προοδευτικό στον κόσμο αυτό, έχει διαγράψει πορεία δεκαετιών. Είναι τόσο πλούσια σε έργο και γεγονότα, που ελάχιστοι πλέον θυμούνται από πού ξεκίνησε και πού κατέληξε.
Αφήνω όμως τον Στέφανο Τζουμάκα. Εξάλλου, δεν νομίζω ότι θα μας δώσει την ευκαιρία να ασχοληθούμε ξανά μαζί του. Τον αφήνω και επανέρχομαι στον λαβύρινθο των σκέψεων και των υπολογισμών.
Συνεδρίαζαν, λέγεται, με τις ώρες. Μέτρησαν τη δημοσκοπική τους καθίζηση, την απρόβλεπτη εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία, τη σοβαρότητα των απειλών του Ερντογάν στο Αιγαίο, την ενεργειακή κρίση, την επιστροφή του Λούλα στη Βραζιλία και του Νετανιάχου στο Ισραήλ. Ζύγισαν ακόμη και την απρόβλεπτη νίκη του προέδρου Σι στη μακρινή Κίνα. Πέρασαν ώρες για να καταλάβουν γιατί δεν πέφτει η κυβέρνηση Μητσοτάκη ενώ πέφτει. Υπολόγισαν πως με τον ρυθμό που φυλλορροεί το κόμμα του Βαρουφάκη έως τις εκλογές θα έχει φύγει και ο ίδιος, αφήνοντας μόνη της την Σακοράφα. Συζήτησαν επί μακρόν την προοπτική χρήσης τακτικών πυρηνικών από τον Πούτιν και το καλάθι του νοικοκυριού. Και αφού τα σκέφτηκαν όλ’ αυτά, τα μέτρησαν και τα ζύγισαν, κατέληξαν, ώσπου ακούστηκε το όνομα Τζουμάκας.
Κανείς δεν θυμάται ποιος το πρόφερε πρώτος. Η ώρα ήταν περασμένη, η πνευματική προσπάθεια είχε εξαντλήσει ακόμη και τα στιβαρότερα μυαλά ανάμεσά τους. Απλώς ακούστηκε μια φωνή: «Σύντροφοι, δεν είναι ώρα για πλάκες».
«Μα, δεν κάνω πλάκα», διαμαρτυρήθηκε ο εμπνευστής της ιδέας. Αμέσως μετά άρχισε να απαριθμεί τους λόγους για τους οποίους ο Στέφανος Τζουμάκας ήταν ο καταλληλότερος για να αναλάβει τον στρατηγικό σχεδιασμό του ΣΥΡΙΖΑ και της Προοδευτικής Συμμαχίας από κοινού. Οταν τελείωσε, η ροδοδάχτυλη αυγούλα χάιδευε ήδη με τα κρινοδάχτυλά της την κορυφογραμμή του Υμηττού, ο δε Τσίπρας προσπαθούσε εναγωνίως να βρει ένα κλασικό τσιτάτο για να επισφραγίσει το μεγάλο άλμα του λαϊκού κινήματος και της χώρας προς τα μπρος. Κι ας μην ήταν προς τα μπρος. Η επιλογή Τζουμάκα είναι...
ένα άλμα. Δεν του ήρθε κανένα κατάλληλο τσιτάτο. Τέτοια κούραση είχε να νιώσει ο άνθρωπος από τη δεκαεπτάωρη συνεδρίαση του 2015 – μακριά από εμάς.
Εμείς οι υπόλοιποι που δεν έχουμε την τύχη να αισθανόμαστε πως αλλάζει η ζωή μας με την επιλογή Τζουμάκα, μπορούμε απλώς να απολαμβάνουμε τον πλούτο της πολιτικής μας ζωής.
Χάσαμε τον Πάτση, κερδίσαμε όμως τον Τζουμάκα. Το αστείρευτο ΠΑΣΟΚ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου