Παιδιάτρου
Τη μέρα που θα κάνω το εμβόλιο θα πάω βόλτα στο κέντρο της πόλης. Θα την περπατήσω όλη, απ’ άκρη σ’ άκρη.
Θα σφίξω όσο πιο πολλά χέρια μπορώ και δεν θα περάσω μετά τα χέρια μου με την οινοπνευματίλα του αντισηπτικού.
Θα καθίσω για καφέ όπως παλιά. Με πολλούς φίλους και θα καθόμαστε κοντά-κοντά, θα μιλάμε δυνατά και θα χειρονομούμε έντονα σαν κανονικοί Έλληνες.
Και θα κοιτάμε με περιφρόνηση τους διπλανούς που θα κάνουν το ίδιο σαν Ελληνάρες.
Θα πάω για φαγητό και δεν θα κοιτάζω πού είναι το διπλανό τραπέζι ή αν φοράει τη μάσκα σωστά ο σερβιτόρος.
Θα πάω στο μαγαζί που τραγουδούσε ο Πετράκος και θα τον ακούσω ξανά να τραγουδάει ζωντανά. Και, εάν με αφήσει, θα πάω δίπλα του, θα του κλείσω το μάτι και θα τραγουδήσω μαζί του δυνατά και παράφωνα τους στίχους, όταν πει «δικό σας». Και θα μου συγχωρέσει την παραφωνία όπως ήδη του συγχώρεσα εγώ τη δική του. Γιατί το εμβόλιο θα δώσει ξανά πίσω τις ζωές και τις δουλειές χιλιάδων Πετράκων. Θα σώσει και τους αρνητές του, όπως όλα τα σωτήρια πράγματα που η επιστήμη έχει φέρει στη ζωή μας.
Θα πάω για ποτό και ορκίζομαι ότι δεν θα γκρινιάξω για το στριμωξίδι και τον θόρυβο της μουσικής που με εμποδίζει να ακούσω τον φίλο μου. Και μπορεί μέσα στη χαρά μου να απολαύσω και τον καπνό του τσιγάρου που θα μου φυσήξουν στο πρόσωπο.
Θα πάω και στην εκκλησία που έχω καιρό να πάω και θα κάνω και εκεί μια προσευχή. Και θα χαίρομαι που θα ακούω τις καμπάνες να χτυπούν όπως παλιά. Και θα έχουμε Χριστούγεννα και Πάσχα κανονικά, όχι γιαλαντζί. Με ψαλμωδίες στα μεγάφωνα, με περιφορές επιταφίων, κομμώσεων και φορεμάτων.
Με οικογενειακές συνάξεις και τραπεζώματα και θείους και θείες που θα μας εξηγούν μεγαλοφώνως και λεπτομερώς πώς έλαβε χώρα αυτή η διεθνής συνωμοσία του κορωνοϊού για να μας ελέγχουν, αλλά επειδή εμείς δεν μασάμε, τα καταλάβαμε όλα.
Και εγώ θα βαριέμαι να εξηγώ και όταν μου λένε «για πες και εσύ γιατρέ την άποψή σου» θα προτιμάω να μασουλάω ένα τυροπιτάκι.
Και ο κόσμος θα συνεχίζει να απαρτίζεται για μερικούς από «απόψεις» και όχι από πραγματικότητα, αλλά θα είμαστε όλοι εδώ.
Θα μπαίνω στα μαγαζιά και δεν θα κοιτάζω πόσοι είναι ήδη μέσα. Θα ακουμπάω τα αντικείμενα χωρίς φόβο. Θα δοκιμάζω τα ρούχα όπως παλιά.
Θα εξετάζω ξανά τα μωρά στο ιατρείο και όταν μου γελούν, θα τους γελάω και εγώ πλατιά, να βλέπουν τα μάτια μου και το στόμα μου.
Όταν κάνω το εμβόλιο, θα σταματήσω να διαβάζω τους χιλιάδες νεκρούς την ημέρα. Ούτε τις προσωπικές ιστορίες από ανθρώπους που χάθηκαν. Και τα αεροπλάνα δεν θα κάνουν πια διακομιδές ασθενών αλλά χαρούμενων εκδρομέων ή πολυάσχολων επιχειρηματιών.
Επειδή όμως, ενώ ξέρουμε πολύ καλά ότι το εμβόλιο μας προστατεύει, δεν γνωρίζουμε ακόμα αν προστατεύει επαρκώς τους δίπλα μας από το να τους κολλήσουμε, όπως αρκετά εμβόλια κάνουν, γι’ αυτό όλα αυτά τα όμορφα, τα καθημερινά, τα ανθρώπινα που έχουμε ξεχάσει, θα γίνουν μόνο όταν οι περισσότεροι από εμάς και όχι λίγοι, κάνουμε το εμβόλιο.
Γι’ αυτό τη μέρα που θα έρθει το εμβόλιο, το κάνουμε όλοι και προστατεύουμε τις ζωές μας, τους ανθρώπους που αγαπάμε, τον θείο τον Χαράλαμπο που βρήκε τη συνωμοσία αλλά και τη θεία την Ευτέρπη που του λέει «πάψε, Χαράλαμπε, μας πήρες τα μυαλά», τις δουλειές μας, τον πολιτισμό που χτίσαμε σε πείσμα δεκάδων επιδημιών.
Σε πείσμα της πανούκλας, της φυματίωσης, της ελονοσίας, της ηπατίτιδας, της ιλαράς, της ευλογιάς, της σύφιλης και της πολιομυελίτιδας. Που χιλιάδες χρόνια τώρα προσπαθούν να μας αποδεκατίσουν αλλά δεν τα καταφέρνουν και μένει και μαγιά αλλά και φύρα.
Προστατεύουμε τη διασκέδασή μας, τα ψώνια μας, τις γιορτές με φίλους, τα φιλιά μας και τα χασμουρητά μας, τα φταρνίσματά μας και τον βήχα μας.
Τη μέρα που θα κάνουμε το εμβόλιο, θα έχουμε πια καταλάβει καλά...
πώς μοιάζει ο κόσμος χωρίς ένα και μόνο εμβόλιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου