Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
H ΔΗΜΑΡ είναι το πιο επιτυχημένο από τα αποτυχημένα κόμματα.
Για την ακρίβεια, είναι ένα αποτυχημένο κόμμα επιτυχημένων επιτηδευματιών της πολιτικής.
Η εκλογική της έκλειψη δεν εμπόδισε τα στελέχη της να συνεχίσουν τις σταδιοδρομίες τους παντού, σε όλη την κομματική πιάτσα, από τη Ν.Δ. και το Ποτάμι μέχρι το ΚΙΝΑΛ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ιδρυτής της ΔΗΜΑΡ είναι, βέβαια, η πιο εμβληματική απόδειξη αυτής της μετά θάνατον ευκαμψίας – από αφανισμένος εταίρος των επάρατων Σαμαροβενιζέλων, υπουργός Ναυτιλίας του Τσίπρα.
Ο τωρινός της πρόεδρος κλείνει απλώς τον κύκλο. Κλείνει και την πόρτα – αν και δεν πρέπει κανείς να προτρέχει όταν μιλάει για ένα κόμμα με αντοχές αρχαιοβακτηρίου, που αναπαράγεται διχοτομώντας αενάως τον εαυτό του.
Ποιο σκεπτικό κρύβεται πίσω από την υπουργοποίηση του Θεοχαρόπουλου;
Τι ανάγκη είχε εκείνος να εκθέσει τη συμφωνία του με τον Τσίπρα στη διαπόμπευση μιας κούφιας θητείας, που θα διαρκέσει πολύ λιγότερο από πέντε μήνες, αν υπολογίσει κανείς και τα διαστήματα που η Βουλή θα είναι κλειστή;
Δεν του ήταν αρκετή η υπεσχημένη θέση διορισμένου βουλευτή;
Τι ανάγκη είχε ο Τσίπρας να κάνει υπουργό τον επικεφαλής ενός διασπασμένου κόμματος του εξωκοινοβουλευτικού περιθωρίου;
Δεν υπολόγισε ότι έτσι δίνει υπόσταση στις θεωρίες για τις μεθόδους με τις οποίες συγκροτήθηκε η πλειοψηφία των Πρεσπών;
Ο Θεοχαρόπουλος απαντά ότι τώρα που έφυγε ο Καμμένος, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε πάλι αριστερός. Το είπε και μετά πήγε να παραλάβει το χαρτοφυλάκιο από τα χέρια της Κουντουρά – τη συνέχεια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ χωρίς τον Καμμένο.
Η άλλη απάντηση είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει με κάθε τρόπο να δείξει ότι δεν είναι απομονωμένος – ότι δεν είναι η φυλλορροούσα εξουσία με την οποία κανείς δεν θέλει να σχετίζεται. Θέλει να δείξει πως υπάρχουν «κόμματα» –ή σχεδόν κόμματα– που συνομιλούν μαζί του.
Η αλήθεια είναι ότι, ακόμη κι όταν είχε απομείνει ταμπέλα, η ΔΗΜΑΡ εξακολουθούσε να είναι περιζήτητη ως κομματικό αξεσουάρ. Την ήθελε το ΠΑΣΟΚ της Φώφης, όσο τη θέλει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η ζήτηση εξηγείται μάλλον από τη συμβολική ακτινοβολία των εικονισμάτων που κουβαλούσε το «κόμμα» – από τους τίτλους της ανανεωτικής Αριστεράς που, στην αγορά πολιτικού συναλλάγματος, κατέληξε να διατίθεται ως βολική Αριστερά. Σαν χωνευτική Αριστερά, που ευφραίνει χωρίς να παχαίνει.
Αυτή η μέχρι εξαντλήσεως κατάχρηση συμβολικού κεφαλαίου είχε ήδη συντελεστεί πολύ πριν ο Θεοχαρόπουλος αποκατασταθεί στον ΣΥΡΙΖΑ.
Είχε ήδη επικυρωθεί από τον διορισμό του Κουβέλη.
Από τότε είχε φανεί ότι ...
το καλύτερο που μπορούσε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, για να δείξει ότι διευρύνεται, είναι να τρώει ληγμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου