ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Κουκουλοφόροι της ευθύνης.

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ο κ. Συνολάκης, καθηγητής Φυσικών Καταστροφών στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης, είναι υπαρκτό πρόσωπο, σε αντίθεση με εκείνο το αλήστου μνήμης Ινστιτούτο της Φλωρεντίας που είχε ξεθάψει από την ανυπαρξία ο κ. Παππάς για να μοιράσει άδειες. Και δυστυχώς η έρευνα που παρουσίασε δεν αφορά αέρα – κοπανιστό ή τηλεοπτικό. Θα ήταν επίσης ευχής έργον να μελετούσε την υποθετική περίπτωση μιας πυρκαγιάς σαν αυτή της 23ης Ιουλίου στο Μάτι. Δυστυχώς όμως αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα. Και τα συμπεράσματά της είναι συντριπτικά. Θα μπορούσαμε να μην είχαμε θρηνήσει 99 νεκρούς –μέχρι στιγμής– αν η εκκένωση είχε γίνει την κατάλληλη στιγμή και αν τα εναέρια μέσα είχαν φροντίσει να καθυστερήσουν, πάντα εγκαίρως, την επέκτασή της στην άλλη πλευρά της λεωφόρου Μαραθώνος. Το Μάτι, επειδή έχει μικρότερη έκταση από το Μανχάταν και η παραλία είναι κοντά, θα μπορούσαν να το είχαν εγκαταλείψει πεζή οι κάτοικοι αν οι Αρχές τούς είχαν ειδοποιήσει, και γιατί όχι υποχρεώσει, εγκαίρως. 


Δεν είμαι ειδικός, όμως ο κ. Συνολάκης, που είναι, υποστηρίζει πως η εκκένωση θα μπορούσε να έχει ολοκληρωθεί σε λιγότερο από μία ώρα, ενώ οι φλόγες χρειάστηκαν μιάμιση ώρα για να φθάσουν ώς εκεί. 


Προσοχή. Δεν ισχυρίζεται ότι θα μπορούσε να σωθεί το Μάτι από την πυρκαγιά. Θα μπορούσαν να έχουν σωθεί οι άνθρωποι, οι θάνατοι των οποίων μετέτρεψαν τη φυσική καταστροφή σε τραγωδία. Τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.


Ξέρω ότι οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους. 


Τη λέξη «τραγωδία» τη χρησιμοποιούμε με το παραμικρό, έχουμε δε εθιστεί στα ουσιαστικά που τη συνοδεύουν, όπως «ενοχή», «αιδώς» ή «έγκλημα». Πόσους εντυπωσιάζει πια «η εγκληματική αμέλεια της πολιτείας» και η χονδροειδής αδιαφορία των υπευθύνων που πετούν την «ενοχή» τους στα θύματα χωρίς καμιά «αιδώ».  


Στον μιθριδατισμό πάλεψε να στηριχθεί η παραπλανητική προπαγάνδα της κυβέρνησης που έριξε την ευθύνη στην αυθαίρετη δόμηση. Ποιος νοιάζεται για τα αυθαίρετα όταν η κοινωνία ολόκληρη σηκώνει το βάρος της ανθρώπινης εκατόμβης;  


Και για να θυμηθούμε τα δύο βασικά αισθήματα της τραγωδίας, κατά τον Αριστοτέλη, το «έλεος» και τον «φόβο» ας πούμε το απλό. Αλλο έλεος και άλλο ελεημοσύνη. 

Το έλεος σημαίνει ότι συμπάσχεις, συμμερίζεσαι τον πόνο, τον οικειοποιείσαι, τον κάνεις δικό σου. Η αναίσχυντη πολιτεία πήγε να τη βγάλει καθαρή με ελεημοσύνες, διορισμούς στο Δημόσιο και επιδόματα. Ούτε μία φράση μετάνοιας, ούτε μία λέξη συμπάθειας. Κουκουλοφόροι της ευθύνης.


Τα χρόνια της κατάρρευσης καταπόνησαν το ηθικό της ελληνικής κοινωνίας. Είναι μια κοινωνία που...


 δεν περιμένει τίποτε καλύτερο από τον εαυτό της. Οι αντιδράσεις στην τραγωδία στο Μάτι δείχνουν ότι συνηθίσαμε να περιμένουμε το χειρότερο. Και ο «φόβος» χωρίς έλεος παραλύει.