Έχω κλείσει οκτάωρο στην οθόνη, έχοντας
γράψει άπειρους προλόγους για το σημερινό «εορταστικό σημείωμα». Μου
είπαν οι φίλοι μου ότι το πρέπον είναι να γράψω κάτι με ευχές. Ένα
«χρόνια πολλά», να έχει μέσα και «υγεία» και τα λοιπά. Το πρόβλημα είναι
ότι δεν μου... βγαίνει! Φοβάμαι! Κάθε χρόνο κάνω ευχές και στο τέλος
βγαίνουν από το μπουκάλι εφιάλτες!
Θυμάμαι τέτοιες μέρες το 2014:
Ερχότανε η ελπίδα. Ήταν βέβαιο ότι τις εκλογές θα τις κέρδιζε ο Αλέξης. Εμείς, φιλελεύθεροι άνθρωποι, ήμασταν γενναιόδωροι. Δεν τσιγκουνευτήκαμε σε ευχές. Και χρόνια πολλά είπαμε και καλή διακυβέρνηση ευχηθήκαμε και δεν βαριέσαι είπαμε που θα είχαμε για πρώτη φορά Αριστερά.
Μέχρι που ήρθε η περήφανη διαπραγμάτευση του Βαρουφάκη και ήρθαμε όλοι στα ίσια μας. Εντάξει, δεν ήμασταν δα και ανυποψίαστοι! Αλλά από το σημείο της υποψίας μέχρι την βίαιη πραγματικότητα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ υπάρχει μια απόσταση. Και σας ερωτώ, μπαρουτοκαπνισμένοι φιλελέδες και μπαρουτοκαπνισμένες φιλελέδησες: Παρόλα όσα περάσατε, πιστεύατε πραγματικά ότι θα υπήρχε χειρότερη χρονιά από το 2015;
Φυσικά και όχι. Γι' αυτό και όταν έφτασε το 2016 ανακουφιστήκατε και κάνατε και πάλι ευχές. Και πάλι «χρόνια πολλά» και «ευτυχισμένος ο νέος χρόνος» και τα λοιπά.
Το 2016 θα ήταν το έτος της εκτόξευσης! Έτσι μας είπαν. Κι εμείς περιμένουμε από το Πάσχα να εκτοξευτεί ο πύραυλος της Οικονομίας και να αρχίσουμε να κάνουμε και καμιά δουλειά. Σε αντίθεση με τους δημόσιους υπαλλήλους και τους πάσης φύσεως κρατικοδίαιτους εργολάβους που δεν ανησυχούν ποτέ και για τίποτα, οι υπόλοιποι θνητοί θέλουμε μία υπαρκτή αγορά για να μπορέσουμε να αναπνεύσουμε οξυγόνο. Το 2016, λοιπόν, πάθαμε αυτό που λένε «ο θάνατος της αλεπούς». Οι κομμουνιστές στο παρελθόν αποχαιρετούσε ο ένας τον άλλον δίνοντας ραντεβού στα γουναράδικα. Εμείς, σύντροφοι, του ιδιωτικού τομέα δεν προλάβαμε καν να δώσουμε το ραντεβού. Μας έγδαρε το κράτος σας καταμεσής του δρόμου.
Το 2016 ο ιδιωτικός τομέας πλήρωσε τις συνέπειες των πράξεων του 2015. Ποιος να έχει σήμερα το κουράγιο να σηκωθεί από το κρεβάτι του για να κάνει ευχές; Και να ευχηθεί, δηλαδή, τι θα συμβεί;
Τρέμει στην ιδέα τι θα τον περιμένει το 2017! Φόροι και πάλι φόροι και κόντρα φόροι. Θα πρέπει να δουλεύει, να βγάζει κέρδη κι έπειτα να αναζητά τράπεζα να βρει δάνεια για να πληρώσει τους φόρους για τα κέρδη που έβγαλε! Κι αυτό είναι το αθώο σενάριο.
Το 2017 είναι η συνέχεια του 2016, που ήταν η συνέχεια του 2015.
Αν υπάρχει μία ελπίδα είναι...
να σπάσει αυτή η αλυσίδα του τρόμου.
Είναι η μόνη ευχή που έχει νόημα αυτή την στιγμή. Αυτή η Πρωτοχρονιά δεν είναι σαν όλες τις άλλες. Είναι η στιγμή της συνειδητοποίησης. Είναι η στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των κόσμου έχει καταλάβει με τι έχει να κάνει και που έχουμε μπλέξει.
Δεν κάνει ευχές, αλλά έχει ένα αίτημα: Ο κ. Τσίπρας και οι πάμπλουτοι υπουργοί του να πάνε το 2017 στα σπίτια τους. Τίποτε λιγότερο απ’ αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου