ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: "Αποστρατεία"

ΤΗΣ ΦΑΙΗΣ ΚΑΡΑΒΙΤΗ

Κάποιοι λένε ότι η κρίση έχει και τα θετικά της. Θα αναγκαστούμε, λένε, να απαλλαγούμε - έστω διά της βίας- από παλιές, κακές συνήθειες. Να εξορθολογίσουμε τα διάφορα παράλογα και να βάλουμε τις βάσεις για καλύτερο μέλλον - λένε. Το κακό όμως είναι ότι η κρίση μας βρήκε -έκπληξη!- απροετοίμαστους, να πειραματιζόμαστε αδέξια και να παρασυρόμαστε, πιο συχνά από ό,τι πρέπει, προς τα άκρα. Η κρίση, με άλλα λόγια, αποκάλυψε σε όλο το μεγαλείο της την αδυναμία μας να μετρήσουμε, να οργανώσουμε, να τακτοποιήσουμε, ενώ ανέδειξε την έμφυτη ροπή μας στην υπερβολή και το λαϊκισμό.

Η πολιτεία προσπαθεί σήμερα να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα δεκαετιών, να κλείσει πληγές και να αποκαταστήσει παραλογισμούς. Τα απομεινάρια της Μεταπολίτευσης και της εποχής των «παχιών αγελάδων» ανακαλύπτουν στη διαδρομή «ξεχασμένα» επιδόματα, προνόμια και σκανδαλώδεις παροχές κι εμείς απολαμβάνουμε, σχεδόν χαιρέκακα, το ξήλωμά τους. Την τελευταία περίπτωση... αποκατάστασης της τάξης απόλαυσε το φιλοθεάμον κοινό με την «επιστράτευση» των ένστολων Ολυμπιονικών μας, οι οποίοι έως τώρα υπηρετούσαν ως έφεδροι εν ενέργεια, εισπράττοντας κανονικά το μισθό τους και περιμένοντας, με το καλό, τη σύνταξη.

Έτσι, 157 αθλητές που έχουν σημειώσει ολυμπιακές και παγκόσμιες επιτυχίες πήραν φύλλο πορείας προκειμένου να προσφέρουν στις Ένοπλες Δυνάμεις. Ανάμεσά τους αλλοδαποί με ελληνική υπηκοότητα και αθλητές με γνωστά προβλήματα χρήσης αναβολικών - ίσως για να βοηθήσουν τους... ιπτάμενους.

Μόνο ο Κώστας Κεντέρης, ο οποίος επρόκειτο να παρουσιαστεί σε στρατόπεδο της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Λέσβου, υπέβαλε την παραίτησή του από την Πολεμική Αεροπορία, σημειώνοντας ότι επιθυμεί να απαλλάξει από το μισθό του την πατρίδα που δοκιμάζεται από την κρίση και ότι παραμένει διαθέσιμος αφιλοκερδώς. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που μιλούσε ο Ολυμπιονίκης μας, έστω και γραπτώς, από τη νύχτα του 2004 και το περιβόητο ατύχημα που στοίχισε σ΄εκείνον τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες και σε μας την περηφάνια μας. Όπως και τότε, έτσι και τώρα κατάφερε να μας διχάσει. Κάποιοι είπαν «μπράβο, έστω κι έτσι, αφήνει το μισθό του στο κράτος και αποχωρεί».

Κάποιοι άλλοι, περισσότεροι, έκαναν λόγο για υποκρισία και τον κατηγόρησαν που δεν το είχε κάνει νωρίτερα, αλλά τώρα, που του ζητήθηκε να δικαιολογήσει με την παρουσία του το μισθό του και μόνο επειδή διατηρεί ξενώνα στην άλλη άκρη της χώρας, στο Μικρό Πάπιγκο. Η αλήθεια είναι ότι σε αντίθεση με τη συν... πέσασα (από τη μηχανή) Κατερίνα Θάνου, ο Κώστας Κεντέρης αποφεύγει ακόμη και μετά την τελεσίδικη αθώωσή του, να μιλήσει για τα γεγονότα εκείνης της νύχτας. Τον παρακολουθούσαμε να μπαίνει και να βγαίνει σε γραφεία ανακριτών και δικαστικές αίθουσες, πάντα βιαστικός και πάντα με σκυμμένο το κεφάλι. Ξέρει ότι στη συνείδηση των Ελλήνων είναι ένοχος κι ας έχει τυπικά αθωωθεί. Και ξέρει ότι μας πλήγωσε πολύ περισσότερο και από κάποιους άλλους που συνελήφθησαν ντοπαρισμένοι.

Ο «πιο γρήγορος λευκός 200άρης» ήταν ο αγαπημένος μας. Σεμνός και ήσυχος, είχε δουλέψει πολύ σκληρά να ξεπεράσει βαρείς τραυματισμούς και ένα φυσικό ελάττωμα, για να επιστρέψει όταν όλοι τον είχαν ξεγράψει. Μας αρέσουν αυτές οι ιστορίες. Των αουτσάιντερ, των αδικημένων που παίρνουν την εκδίκησή τους. Και πολλοί πιστεύουν ότι δεν του άξιζε η τύχη που του επιφυλάχθηκε. Ή, ακόμη και ότι η ελληνική πολιτεία, έπρεπε να προστατεύσει τον πρωταθλητή της, ό,τι κι αν είχε κάνει. Περίπου όπως προστατεύουν οι Αμερικανοί τους δικούς τους, καθαρούς βεβαίως, αθλητές.

Όπως και να έχει, η πολιτεία σήμερα θεωρεί ότι αποκατέστησε τη Δικαιοσύνη. Το υπουργείο Άμυνας, ίσως. Όχι όμως η πολιτεία, η οποία εδώ και χρόνια συμπεριφέρεται στους πρωταθλητές της με όρους ανατολικής Γερμανίας. Διότι, τι σόι ανταμοιβή είναι αυτή, ένα γαλόνι για ένα μετάλλιο, τη στιγμή μάλιστα που σ΄αυτό το επίπεδο εμπλέκονται και μεγάλες εταιρείες ως χορηγοί; Το 2009 επιχειρήθηκε η αναθεώρηση της παλιάς νομοθεσίας, η οποία ως τότε προέβλεπε, μεταξύ άλλων, πριμ 30.000-190.000 από την όγδοη ως την πρώτη θέση, διορισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις με βαθμό αξιωματικού, διορισμό στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού ή σε αθλητική ομοσπονδία, δυνατότητα απόκτησης άδειας πρακτορείου ΟΠΑΠ, εισαγωγή σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Έτσι, για να διοριστεί κανείς στο Δημόσιο και όχι στις Ένοπλες Δυνάμεις ή στα Σώματα Ασφαλείας πρέπει πλέον να φέρει μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση, ενώ για να αντεπεξέλθει στις προπονήσεις του, εφόσον είναι ενεργός αθλητής, πρέπει να παίρνει άδειες άνευ αποδοχών. Εάν βεβαίως συλληφθεί να έχει κάνει χρήση αναβολικών, απολύεται.

Σήμερα λοιπόν θυμηθήκαμε τους αργόμισθους Ολυμπιονίκες μας. Σήμερα θυμώσαμε ξαφνικά με τα προνόμιά τους και μ΄αυτούς τους ίδιους -έτσι κι αλλιώς, ντοπαρισμένους δεν τους θεωρούμε πλέον όλους;- και ευχαριστηθήκαμε την επιστράτευσή τους. Χωρίς να σκεφτούμε τι θα κάνουν σ΄αυτές τις θέσεις που υπηρετούν. Χωρίς να σκεφτούμε πώς έχουμε κι εμείς οι ίδιοι συμπεριφερθεί στο παρελθόν απέναντί τους, αποθεώνοντάς τους σε κάθε νίκη και αποδοκιμάζοντάς τους στην αποτυχία.  

Χωρίς να σκεφτούμε ότι ένα οργανωμένο κράτος δεν οφείλει να διορίζει τους πρωταθλητές του στο στρατό ή να τους εξασφαλίζει θέση στο πανεπιστήμιο, αλλά να τους παρέχει σωστές συνθήκες προετοιμασίας. 

Χωρίς να σκεφτούμε τι είδους αθλητισμό θέλει επιτέλους η μικρή μας χώρα. Πρωταθλητισμό με τις υπερδυνάμεις, «επί ίσοις όροις» ή ομαδικό αθλητισμό, καλά πλασαρίσματα και κάποια περιστασιακά μετάλλια; 

Χωρίς να σκεφτούμε ότι συνετίζοντας τους πρωταθλητές σήμερα η πολιτεία συνεχίζει ουσιαστικά να τους εκμεταλλεύεται, απλώς με τον αντίστροφο τρόπο από τις φωτογραφίες και τα χαμόγελα του παρελθόντος. Εκείνοι βέβαια υπήρξαν πάντα μέρος του συστήματος. Μήπως λοιπόν τώρα να αρχίσουν και τις απεργίες;

ΗΜΕΡΗΣΙΑ