Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΝΤΖΟΥ
Δέκα χρόνια μετά την αμερικανική επέμβαση στο Αφγανιστάν, οι γυναίκες απειλούνται και πάλι να είναι οι μεγάλες χαμένες των εξελίξεων. Η αναμενόμενη αποχώρηση των ξένων δυνάμεων το 2014 και οι προσπάθειες σύναψης μιας πολιτικής συμφωνίας με τους Ταλιμπάν -αδιάλλακτους πολέμιους κάθε γυναικείου δικαιώματος- θα μπορούσαν να επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο την επισφαλή τους θέση.
Αυτή η επισήμανση πρόσφατης έκθεσης των οργανώσεων Oxfam και Action Aid έρχεται σε μια συγκυρία όπου τα λίγα δικαιώματα που απέκτησαν τα 15 εκατ. των γυναικών της χώρας μετά την πτώση των Ταλιμπάν καταπατώνται συστηματικά, ενώ η έξαρση της βίας επιδεινώνει την κατάσταση.
Μόνο το 50% των κοριτσιών σχολικής ηλικίας έχουν επιστρέψει στα θρανία, αλλά κι αυτά συχνά τα εγκαταλείπουν μετά τις μεθοδευμένες επιθέσεις φανατικών ισλαμιστών κατά σχολείων. Το 2004 υπήρχαν τρεις γυναίκες υπουργοί, ενώ σήμερα είναι μόλις μία σε διακοσμητικό ρόλο. Διά νόμου επιβλήθηκε η παρουσία 68 γυναικών στο Κοινοβούλιο της χώρας, αλλά πολλές δέχονται θανάσιμες απειλές γιατί «ξεφεύγουν από το ρόλο τους». Και οι πανηγυρισμοί της Δύσης γιατί το Αφγανιστάν αποτελεί μία από τις πρώτες χώρες στον κόσμο σε συμμετοχή γυναικών στο κοινοβούλιο (με 28%) σκιάζονται από τις συνθήκες της καθημερινής τους ζωής.
Η μπούργκα εξακολουθεί να είναι στην πράξη το μόνο επιτρεπτό ένδυμα, καθώς όποια τολμήσει απλώς να καλύψει το κεφάλι της με μαντίλα κινδυνεύει, όπως συμβαίνει με όσες τολμούν να μετέχουν στις δεκάδες γυναικείες οργανώσεις που έχουν ιδρυθεί. Ο αριθμός των γυναικών στη δημόσια διοίκηση (κυρίως νοσοκόμες και δασκάλες), που παρουσίασε μια άνθιση τα πρώτα χρόνια της πτώσης των Ταλιμπάν, φτάνοντας το 31% το 2006, μειώθηκε στο 18,5% σήμερα. Η βία κατά των γυναικών δεν είναι απλώς ενδημική αλλά αυξάνει και η θέση τους υπονομεύεται από την παράδοση και τον μισογυνισμό. Ενδεικτικό της νοοτροπίας και των διαθέσεων της πολιτικής ηγεσίας είναι ο οικογενειακός νόμος που υπέγραψε ο πρόεδρος Καρζάι το 2009 και περιείχε διάταξη η οποία νομιμοποιούσε στην πράξη τον βιασμό. Οι τεράστιες πιέσεις που ασκήθηκαν από διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανάγκασαν την κυβέρνηση να τροποποιήσει, εν τέλει, τη διάταξη. Αλλά, ακόμη και οι θετικοί νόμοι του κράτους έντεχνα μπλοκάρονται ή δεν εφαρμόζονται ποτέ, όπως συμβαίνει με τον νόμο κατά των φόνων τιμής και των γάμων με ανήλικα κορίτσια, που εφαρμόζεται μόνο στις 10 από τις 34 επαρχίες της χώρας.
Ολα αυτά σε μία χώρα όπου το 87% των γυναικών υφίστανται οικογενειακή βία ή εξαναγκάζονται να παντρευτούν από την πιο τρυφερή ηλικία, συνήθως ως αντάλλαγμα για τη διευθέτηση οικονομικών διαφορών. Με την κακοποίηση παρούσα σε κάθε τους βήμα, έχει αυξηθεί δραματικά ο αριθμός των γυναικών που αποπειρώνται να αυτοκτονήσουν: αυτοπυρπολούνται. «Κάποια στιγμή απελπίζονται να χτυπούν πόρτες που κανείς δεν είναι πρόθυμος να τους ανοίξει. Και το μόνο που πιστεύουν ότι τους απομένει είναι να δώσουν ένα τέλος», λέει η Σοράγια Πακτζάκ. Διευθύντρια της οργάνωσης Voice of Women, αυτή η θαρραλέα γυναίκα που δέχεται πλήθος απειλών κατά της ζωής της, επειδή συνδράμει θύματα οικογενειακής βίας, λέει πως μόνο στη Χεράτ τα τελευταία 8 χρόνια έχουν αυτοπυρποληθεί περισσότερες από 1.000 γυναίκες.
Αυτή η δεινή κατάσταση μπορεί να γίνει πολύ χειρότερη αν επιδιωχθεί μία γρήγορη πολιτική λύση με παραχωρήσεις στους ταλιμπάν, επισημαίνουν στην έκθεσή τους η Oxfam και η Action Aid. «Η κυβέρνηση Καρζάι έχει δείξει μεγάλη προθυμία να θυσιάσει τα δικαιώματα των γυναικών προκειμένου να πετύχει πολιτικούς στόχους».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου