Αυτό που τώρα θυμήθηκαν ότι είναι Έλληνες πολίτες, ενώ μέχρι χθες δεν υπήρχαν πατρίδες και σύνορα, πραγματικά μας ξεπερνάει. https://t.co/XxZ6yG6nCq
— Εθνική Ομάδα Μιμιδίων (@EOM_memes) October 2, 2025
Το ότι το Ισραήλ κρατά "'Ελληνες" δεν είναι τίποτα. Το χειρότερο είναι ότι θα μας τους επιστρέψει.
— Αλήτμπιρό (@Local_Bureau) October 2, 2025
Να ξεκαθαρίσουμε στο Ισραήλ,πως υποχρεωτική απέλαση στην Ελλάδα των συλληφθέντων της σκατίλα,θα θεωρηθεί εχθρική ενέργεια.
— Ελεύθερος Πολιορκημένος 🇬🇷 (@AleaJactaEst101) October 3, 2025
Εντωμεταξύ όταν επικαλείσαι το Διεθνές δίκαιο και τα διεθνή ύδατα, που υπάρχουν επειδή τα κράτη συμφώνησαν σε αυτό το νομικό πλαίσιο, είναι μια έμμεση παραδοχή πως γουστάρεις τα κράτη, τα σύνορα και τη φουστανέλα κι ας κάνεις στον καφενέ τον Μπακούνιν.
— Εδμόνδος Αμπού (@kikirik_nik) October 2, 2025
Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ
Η έννοια του εθνικού συμφέροντος είναι ιδιαίτερα ρευστή και την επικαλούνται άπαντες.
Ο διεθνισμός είναι πολύ πιο σαφής, με ακόμη πιο σαφή τα ιστορικά του συνδηλούμενα. Ξεκίνησε ως προλεταριακός διεθνισμός και στην πορεία απέβαλε το «προλεταριακός» κι έτσι έγινε πιο ευρύχωρος.
Η πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων απέβη καταλυτική στην αναδιαμόρφωση του όρου, ο οποίος αρχικά ήταν ταυτισμένος με την υπεράσπιση των συμφερόντων της Σοβιετικής Ενωσης και έτσι πήγε μέχρι και το 1991. Σήμερα χωρούν και οι αντίφα και οι μετανάστες και ο κάθε ένας που θεωρείται αδικημένος και κατατρεγμένος.
Ο διεθνισμός πώς και σε ποια πεδία συγκρούεται με το εθνικό συμφέρον;
Υπάρχει περίπτωση κάπου αυτές οι δύο έννοιες να ταυτίζονται;
Προφανώς όχι.
Ο διεθνισμός ξεπερνάει τα σύνορα που τα θεωρεί τεχνητές κατασκευές, τη στιγμή που η υπεράσπιση των συνόρων αποτελεί μία από τις θεμελιώδεις σταθερές του εθνικού συμφέροντος. Συνεπώς, αφετηριακά, διεθνισμός και εθνικό συμφέρον κινούνται σε διαφορετικά επίπεδα που υπό προϋποθέσεις μπορεί να συγκρουστούν.
Επειδή ένα κείμενο για να γίνεται κατανοητό θα πρέπει να είναι συγκεκριμένο, θέτω το ερώτημα. Αν το άνοιγμα των συνόρων προκαλεί προβλήματα σε ένα κράτος, ποιο είναι το προέχον;
Η υπεράσπιση των αφηρημένων αξιών ή η υπεράσπιση της ασφάλειας και του τρόπου ζωής των πολιτών;
Και από την άλλη πλευρά, αν το εθνικό συμφέρον επιτάσσει συνεργασία ή και συμμαχία με κράτος που καταπατεί τα ανθρώπινα δικαιώματα, τι ιεραρχούμε πρώτο;
Τα ερωτήματα αυτά τα αντιμετωπίζουμε με τη μια ή την άλλη μορφή, σχεδόν καθημερινά, και εδώ επάνω διεξάγεται μια ιδεολογική πάλη.
Τα στρατόπεδα μάλλον είναι διαμορφωμένα και οι απαντήσεις έτοιμες, καθώς και οι δύο πλευρές έχουν τα επιχειρήματά τους.
Παλαιότερα η κατάσταση ήταν πιο ξεκάθαρη. Ο προλεταριακός διεθνισμός είχε συγκεκριμένο περιεχόμενο και αποτελούσε μέρος της ταυτότητας της ορθόδοξης Αριστεράς σε όλον τον πλανήτη. Συγχρόνως τροφοδοτούσε με επιχειρήματα την απέναντι πλευρά.
Σήμερα, αρκετές φορές η έννοια του διεθνισμού διαπλέκεται με την έννοια του ανθρωπισμού επιτείνοντας τα διλήμματα και τις διακυβεύσεις, κλονίζοντας βεβαιότητες και δημιουργώντας ρηγματώσεις σε παραδοσιακές αντιλήψεις και συμπεριφορές.
Το εθνικό συμφέρον και το Ισραηλ
Ας γίνω σαφέστερος.
Διεθνιστής είναι αυτός που βάζει τα συμφέροντα των Παλαιστινίων πάνω από αυτά της Ελλάδας. Πιο απλά δεν μπορώ να το πω.
Εννοείται πως στην ευρύχωρη αστική δημοκρατία χωρούν άπαντες, χωρίς αστερίσκους.
Μια καλή ερώτηση είναι γιατί δεν μπορούν να πάνε χέρι χέρι τα εθνικά μας συμφέροντα με αυτά ενός παλαιστινιακού κράτους.
Διότι υπάρχουν πολύμορφοι, άρρηκτοι δεσμοί μεταξύ της Τουρκίας, των Αδελφών Μουσουλμάνων και της συντριπτικής πλειονότητας των Παλαιστινίων. Ετσι, να μην πέσουμε για μία ακόμα φορά από τα σύννεφα όταν θα δούμε την τουρκοπαλαιστινιακή ΑΟΖ που θα «πνίξει» την Κυπριακή Δημοκρατία.
Ακούω από την πλευρά των διεθνιστών και των «πασιφιστών» το αντεπιχείρημα πως το Ισραήλ δεν πρόκειται να πολεμήσει για εμάς σε περίπτωση ελληνοτουρκικής σύρραξης.
Κανένας δεν ισχυρίζεται κάτι τέτοιο. Ομως, στον βαθμό που παραμείνουν οι σχέσεις μας τόσο στενές όσο σήμερα, τότε είναι βέβαιο πως θα μας βοηθήσει «διακριτικά» μεν, ουσιαστικά δε. Και αυτό δεν είναι λίγο. Να υπενθυμίσω πως η ελληνική εξωτερική πολιτική ήταν εγκλωβισμένη για πολλές δεκαετίες στο Κυπριακό, κατανάλωσε σχεδόν όλες τις δυνάμεις της σε αυτήν την εθνική υπόθεση, η οποία κατά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ακαίρως ανακινήθηκε, και μέσα σε αυτό το πλαίσιο η στάση των αραβικών κρατών δεν μπορούσε να αγνοηθεί. Ως εκ τούτου, η πλήρης διπλωματική αναγνώριση του Ισραήλ ήρθε μόλις το 1990, επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ακριβώς είκοσι χρόνια μετά, ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, αν και μεγαλωμένος μέσα στον αραφατισμό του πατέρα του, διέβη τον προσωπικό του Ρουβίκωνα και μαζί με τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου έβαλαν τις βάσεις των στενών ελληνοϊσραηλινών σχέσεων. Μια διαδικασία που δεν τόλμησε να διαταράξει ούτε ο, φέρων την παλαιστινιακή μαντίλα, Αλέξης Τσίπρας στους 54 μήνες της πρωθυπουργίας του. Μάλιστα, δεν αποτόλμησε καν να αναγνωρίσει ένα παλαιστινιακό κράτος.
Συνεπώς, αυτό που αποκαλούμε εθνικό συμφέρον επιβάλλει να έχουμε τις καλύτερες δυνατόν σχέσεις με το Ισραήλ.
Πρέπει κάποιος να είναι ιδεοληπτικός για να μην το καταλαβαίνει και αναμφίβολα ο διεθνισμός είναι μια ιδεοληψία. Οι αφηρημένες ιδέες τίθενται υπεράνω των, με πλήρη σαφήνεια, καθορισμένων εθνικών συμφερόντων. Το ποιος είναι αδικημένος και κατατρεγμένος τυγχάνει πολλών και διαφορετικών προσεγγίσεων, το ποιος όμως θα σε βοηθήσει σε μια πολεμική εμπλοκή έχει ονοματεπώνυμο.
Η πατρίδα μας ούτε έχει στην επικράτειά της εκατομμύρια μουσουλμάνους μετανάστες που θα επηρέαζαν την πολιτική της ούτε έχει γείτονα το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο. Η χάραξη της εξωτερικής της πολιτικής είναι άμεσα συνυφασμένη με την εθνική της άμυνα.
Πράγματα αυτονόητα που...
τα κατάλαβε όταν ήταν πρωθυπουργός ακόμη και ο Αλ. Τσίπρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου