Τον Charlie Kirk τον δολοφόνησαν εκείνοι που είναι «με τον άνθρωπο».
— Μάρκος Ρενιέρης (@MarkRenieris) September 10, 2025
Του ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗ
Η δολοφονία του Charlie Kirk αποκαλύπτει (;) σε ένα ευρύτερο κοινό κάτι που οι ασχολούμενοι με την αμερικάνικη πολιτική σκηνή γνωρίζουν από χρόνια. Κι αυτό δεν αποτελεί παρά μια “υπερπροωθημένη” έκδοση του ελληνικού αντίστοιχου του : ήταν και, όπως με δραματικό τρόπο αποκαλύπτεται, είναι ακόμα, ανέφικτο για εκπρόσωπο “συντηρητικής ιδεολογίας” να απευθυνθεί σε φοιτητικό κοινό εντός πανεπιστημιακού ιδρύματος.
Ο λόγος αφορά στις ολοκληρωτικές νοοτροπίες που υπηρετούν κατά πλειονότητα οι φοιτητικοί σύλλογοι, συνεπικουρούμενοι από ομοϊδεάτες τους στην εκπαιδευτική κοινότητα.
Ο δολοφονημένος (τριανταενός, με δυο παιδιά τριών και ενός έτους) ήταν η επιτομή της ρητορικής δεινότητας / πειθούς, αλλά και της ήπιας, διαλεκτικής προσέγγισης. Πράγμα που κινητοποιεί αισθήματα πικρίας πέρα απ΄οτιδήποτε άλλο για την επιλογή του ως στόχου. Αλλά και οργής : όχι μόνο για τους δολοφόνους, αλλά και για τους anchormen / – women των liberal media, οι οποίοι δεν παραλείπουν, ακόμα και νεκρό, να τον δυσφημίζουν σαν “βαθειά διχαστικό άτομο”, υπονοώντας μ’ αυτό ότι “ήθελε και τα ‘παθε” – το μόνο που δεν κάνουν είναι να πανηγυρίζουν για το θάνατο του, όπως το κάνουν τα σαπρόφυτα των σόσιαλ μίντια.
Για τον ωρυόμενο οχετό των Democrats, ο Charlie Kirk ήταν η επιτομή του “hate speech”. Το αξιοθαύμαστο επίτευγμά τους (υπερπροωθημένη έκδοση του …ηθικού πλεονεκτήματος της εν Ελλάδι αριστεράς) είναι η σε διάστημα μιας γενιάς μεταβάπτιση σε “ρητορική μίσους” του οτιδήποτε αντιστρατεύεται τα σχέδια των ελίτ – εντολέων τους. Ο τελευταίες είναι σε τέτοιο βαθμό αποστασιοποιημένες απ’ το “μέσο άνθρωπο”, που δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα με την ίδια την εξόντωση του. Και δε μιλάω απλώς σε ατομικό επίπεδο.
Αυτά ακριβώς τα σχέδια εξυπηρετούν “επιστημονικές αλήθειες” όπως τα 73 φύλα, η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, η πατριαρχία και τοξική αρρενωπότητα, η ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή, η ανάγκη “εδώ και τώρα” απαλλαγής από θρησκείες και πατρίδες στ’ όνομα της οικουμενικής ειρήνης (λες και το πολεμικό ένστικτο προέκυψε, μαζί με το έθνος – κράτος, τον 19ο αιώνα).
Εν τέλει, αν το καλοσκεφτείς...
η μειλιχιότητα του ατόμου δεν κάνει τη στοχοποίησή του πιο άδικη, ή πιο παράλογη από οποιαδήποτε άλλη : για εκείνους που κατευθύνουν τον όχλο των μεταλλαγμένων, για τους “ανθρώπους” που ζουν με το μίσος και από το μίσος, ο Charlie ήταν η πιο λογική επιλογή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου