Your wife needs to slap you again. pic.twitter.com/utmUijmrv5
— Mossad Commentary (@MOSSADil) September 9, 2025
Οι αντίπαλοί του μιλούν για «μακρονισμό». Ακόμη χειρότερα, τη δημοκρατία τους την αποκαλούν «Μακρονία».
Η αλήθεια είναι ότι όταν εξελέγη για πρώτη φορά πρόεδρος ο Μακρόν, συνέβησαν δύο τινά.
Το πρώτο είναι ότι η δημοκρατική Ευρώπη ανακουφίστηκε επειδή η Γαλλία δεν έπεσε στα χέρια μιας Ακροδεξιάς που στήριζε τον λαϊκισμό της, και την ανερχόμενη λαϊκή αποδοχή της, στη δυσπιστία, αν όχι στην εχθρότητα απέναντι στην Ε.Ε.
Το δεύτερο είναι ότι η ίδια η φυσιογνωμία του Μακρόν, ο «αέρας» του, δημιουργούσε την προσδοκία ότι η Ευρώπη θα αποκτούσε κάποιον ηγέτη ο οποίος θα της έδινε το πολιτικό στίγμα που της έλειπε.
Καμία σχέση με την επανεκλογή του μια πενταετία αργότερα. Οι συνθήκες ήσαν διαφορετικές, ο ίδιος είχε εξαντλήσει ένα μεγάλο μέρος του κεφαλαίου του ως ενδεχόμενου Ευρωπαίου ηγέτη. Εξελέγη γιατί ήταν ο μόνος που μπορούσε να εκφράσει την άμυνα της δημοκρατίας απέναντι στην άκρα Δεξιά, και σ’ αυτήν την περίπτωση στην άκρα Αριστερά.
Εκτοτε η Μακρονία διανύει μια συνεχή πολιτική κρίση. Ο Μακρόν αναγκάστηκε να αλλάξει πέντε πρωθυπουργούς και να οδηγήσει τη χώρα στις περυσινές εκλογές, μια κίνηση που πολλοί αντιμετωπίζουν ως κίνηση μιας νευρικής ιδιοσυγκρασίας απ’ την οποία λείπει η ψυχραιμία, η βασική αρετή του δημοκρατικού ηγέτη. Εχασε την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, όμως κέρδισε χρόνο αξιοποιώντας το επιχείρημα της δημοκρατικής άμυνας απέναντι στην απειλή της ακροδεξιάς Εθνικής Συσπείρωσης.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η μεγάλη χώρα αντιμετωπίζει πολιτική αστάθεια διαρκείας.
Είχε συμβεί και στη δεκαετία του ’50, στην Τέταρτη Δημοκρατία. Βουλή με εννέα κόμματα και κυβερνήσεις που δεν άντεχαν παραπάνω από μερικούς μήνες. Με μία διαφορά.
Η κοινωνία δεν ήταν αποκομμένη από την πολιτική τάξη, η ανάπτυξη ήταν θεαματική και ακόμη λειτουργούσε η αισιοδοξία από τη νίκη στον Β΄ Παγκόσμιο.
Υπήρχε το πρόβλημα της Αλγερίας, όμως αυτό δεν απειλούσε την αξιοπιστία της δημοκρατίας.
Απ’ την αστάθεια την έβγαλε ο στρατηγός Ντε Γκωλ, ο οποίος και ίδρυσε την Πέμπτη Δημοκρατία. Μήπως τα πάθη της Μακρονίας σηματοδοτούν το τέλος της;
Ιδωμεν.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Γαλλία, πέρα από τις διόλου αμελητέες οικονομικές παραμέτρους, σηματοδοτεί και την κατάσταση της δημοκρατίας στην Ευρώπη και στη Δύση.
Σαν οι δυτικές δημοκρατίες να μην έχουν να υποσχεθούν τίποτε άλλο στις κοινωνίες τους εκτός από την επιβίωση της δημοκρατίας.
Ομως, σε έναν κόσμο περικυκλωμένο από απολυταρχίες, από τον Πούτιν έως το ριζοσπαστικό Ισλάμ, τον Σι Τζινπίνγκ ή τον Ερντογάν, η Ευρώπη χρειάζεται...
πολιτική προοπτική, πέρα από τους θεσμούς που εξασφαλίζουν τη δημοκρατία της.
Η αδυναμία οργάνωσης αυτής της πολιτικής προοπτικής οδηγεί στα σημερινά πάθη της Μακρονίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου