Η Αριστερά στη χώρα μας -αλλά και διεθνώς όπου υπάρχει φυτοζωώντας – έχει καταφέρει να πείσει κόσμο και κοσμάκη ότι ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο.
Η Αριστερά μας στη χώρα μας, δεν ασχολήθηκε ποτέ με την ανθρωπιστική κρίση, επί παραδείγματι, στην Ουκρανία. Εκεί, τα παιδιά που σκοτώνουν οι Ρώσοι, είναι παιδιά… φασιστών που θέλουν να μπουν στην επάρατη Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ. Δεν θυμάμαι να πήραν στο κυνήγι κάποιον Ρώσο που πίνει τον καφέ του στο κέντρο της Αθήνας ή αποβιβάζεται από κάποιο κρουαζιερόπλοιο….
Έχει κι άλλα.
Η Αριστερά λοιπόν, πλήρης υποκρισίας και πολιτικής ανοησίας, θεωρεί λογικό να ζουν οι Παλαιστίνιοι όμηροι των τρομοκρατών της Χαμάς και ξεσηκώνονται ΜΟΝΟ για τη Γάζα! Η παραλογία κι η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.
Διαδηλώνουν καμιά εκατοστή εδώ κι εκεί, φωνάζουν «free Palestine», κυνηγούν Ισραηλινούς τουρίστες, τα έσπασαν σε πανηγύρι στην Αμοργό επειδή ο αοιδός δεν τους άρεσε, απαγορεύουν ουσιαστικά τον κατάπλου πλοίων και την αποβίβαση υπηκόων του Ισραήλ., ακυρώνουν συναυλίες και συνέδρια επειδή συμμετέχουν Ισραηλινοί, στοχοποιούν επιχειρηματίες που έχουν συνεργασία με το Ισραήλ, καταλαμβάνουν πανεπιστημιακούς χώρους με συνθήματα ευθέως υπέρ της Χαμάς! Ουσιαστικά κάνουν ότι ο Χίτλερ τη νύχτα των … Kristallnacht !
Φασισμός! Δεν έχουν τι να πουν στην κοινωνία κι αναζητούν ρόλους δια του θορύβου.
Εμμονική κι ανόητη Αριστερά. Που έγινε πιο αντισημιτική κι από τους Ακροδεξιούς. Ποιος ξέρει; Μπορεί να ονειρεύευαται το νέο Ολοκαύτωμα! Πάντως, το σύνθημα «From the river to the sea» που βλακωδώς φωνάζουν, αυτό δείχνει. Τον αφανισμό του Ισραήλ. Κάτι που δεν φαίνεται να υποστηρίζουν πια οι μεγάλες Αραβικές χώρες.
Μιλάμε για γνήσιο αντισημιτισμό! Ανόητο μεν, γνήσιο δε. Κι αυτή η γνησιότητα δεν προκύπτει από καθαρά ιστορικά ή πολιτικά δεδομένα, αλλά από δυο χαρακτηριστικά:
Α. Το ότι το Ισραήλ ουσιαστικά αποτελεί το μέγιστο προπύργιο της Δύσης απέναντι σε επιβουλές εναντίον αυτής.
Β. Το ότι η Αριστερά έχει στο dna της την υπεράσπιση αυταρχικών καθεστώτων και δικτατόρων.
Είναι όμως βέβαιο, ότι οι εκατό που μετακινούνται εδώ κι εκεί, ΔΕΝ μπορούν ν’ ασκούν εξωτερική πολιτική. Ούτε οι ανεύθυνες πολιτικές δυνάμεις του κοινοβουλίου, που δεν καταδικάζουν τους συγκεκριμένους μπάχαλους.
Το όριο ανάμεσα στην ιδεοληψία και στην ανοησία δεν είναι διακριτό. Εξ ου κι ο Κουτσούμπας φοράει κεφίγια στη Βουλή. Εξ ου κι ο Χαρίτσης κουβάλησε στο προεδρικό μέγαρο έναν Παλαιστίνιο, ανήμερα της γιορτής της Δημοκρατίας, απαιτώντας να εισέλθει μαζί του. Σιγά μην κουβαλούσε… Ουκρανό!
Τελικά, η Αριστερά δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα...
Τι άλλο να πούμε;

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου