Οφείλω να πω ότι έχουν εκπολιτισθή εκεί στο ΚΚΕ.
— Κουφοκώτσιος Μάλαμας (@GdtlJ3lAQ0TA5fW) May 28, 2025
Σε άλλες εποχές θα αναλάμβανε η ΟΠΛΑ και η Γλυκερία θα είχε την τύχη της Ελένης Παπαδάκη. pic.twitter.com/w48HRjAGbr
Του ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ
Αυτές τις ημέρες είμαστε μάρτυρες, για άλλη μια φορά, μιας οργανωμένης εκστρατείας δολοφονίας χαρακτήρα και καλλιτεχνικής εξόντωσης.
Θύμα, αυτή τη φορά, η Γλυκερία, διότι τόλμησε να μην υπακούσει στο μποϊκοτάζ που θέλησαν να επιβάλουν οι αριστερόστροφοι φασίστες στο Ισραήλ.
Για όσους δεν το γνωρίζετε, η ελληνική μουσική είναι απίστευτα δημοφιλής στο Ισραήλ, όσο σε καμία άλλη χώρα εκτός του ελληνικού χώρου. Πέραν του ότι για διάφορους λόγους ειδικά ο γλυκός ήχος του μπουζουκιού και οι λαϊκοί ρυθμοί μας ταιριάζουν ιδιαίτερα στην ισραηλινή ψυχοσύνθεση, τεράστιο ρόλο σε αυτή τη δημοφιλία έπαιξε μια μυθιστορηματική μορφή, που πήγε σε ηλικία 17 ετών στο Ισραήλ, σε αναζήτηση επιβίωσης.
Ο Aris San γεννήθηκε στην Καλαμάτα στις 19/1/1940 και έφυγε από τη ζωή στη Βουδαπέστη στις 25/7/1992, μόλις 52 ετών. Πολύ πριν ο Νταλάρας, ο Καρράς και πλήθος άλλων Ελλήνων καλλιτεχνών κάνουν μεγάλη επιτυχία στο Ισραήλ, ο Καλαματιανός Αριστείδης Σεϊζάνας ή, κατ’ άλλους, Σαϊσανάς, ξεκινώντας ως ταλαντούχος κιθαρίστας σε μαγαζιά όπου πήγαιναν οι Ελληνες Εβραίοι, με ένα δικό του, πολύ προσωπικό στιλ, διασκέδαζε και τραγουδούσε στο κοινό του Ισραήλ ελληνικές επιτυχίες της τότε ελληνικής δισκογραφίας, όπως το «Τεφαρίκι» του Μενιδιάτη ή το «Δεν καταλαβαίνω τίποτα» του Γιώργου Κοινούση! Μιλάμε για μεγάλο σουξέ και έναν πολύ επιδραστικό ethnic καλλιτέχνη, ο οποίος έγινε προσωπικός φίλος του Μοσέ Νταγιάν. Στη δεκαετία του 1960-1970, όλο το Ισραήλ γλεντούσε με τα τραγούδια του και εξοικείωσε το Ισραήλ με την ελληνική λαϊκή μουσική. Αφού πέρασε και από τη Νέα Υόρκη, έμπλεξε με ναρκωτικά και πήγε φυλακή, κατέληξε στη Βουδαπέστη, όπου «έφυγε» πρόωρα από καρδιοπάθεια. Πρόλαβε όμως να οργώσει και να σπείρει το χωράφι που θερίζουν οι Ελληνες καλλιτέχνες σήμερα στο Ισραήλ, με κατάμεστες συναυλιακές αίθουσες, μαγαζιά και πωλήσεις των τραγουδιών τους.
Η δε Γλυκερία είναι ίσως η δημοφιλέστερη όλων. Οι συναυλίες της θεωρούνται μεγάλα καλλιτεχνικά γεγονότα, που τα παρακολουθούν όλη η ελίτ της χώρας, ο πρόεδρος της δημοκρατίας αλλά και πλήθη λαϊκών ανθρώπων. Αν μπείτε σε ταξί στο Ισραήλ και πάτε για πρώτη φορά, πολύ πιθανόν ο ταξιτζής να ακούει Γλυκερία και να σιγοτραγουδάει τα λόγια. Πολύ πριν από τον «Περήφανο Σπαρτιάτη», την πρώτη κοινή αεροπορική άσκηση Ελλάδας – Ισραήλ, πολύ πριν ο ισλαμιστής «γιαλαντζί» σουλτάνος σπρώξει το Τελ Αβίβ στην αγκαλιά μας, το ελληνικό λαϊκό τραγούδι άνοιγε τον δρόμο για την προσέγγιση που έφεραν τα κοινά μας συμφέροντα.
Σήμερα, η ελληνόφωνη αριστερίλα έχει στρατευτεί στο πλευρό των τζιχαντιστών φονιάδων της Χαμάς, περιφέρει τη νέα σβάστικα, τη σημαία των φιλότουρκων και ισλαμιστών Παλαιστινίων, διότι θεωρεί τους κατσαπλιάδες της Χαμάς συμμάχους της «κατά του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού». Και εφαρμόζει κατά όποιου δεν πειθαρχεί στη γραμμή, και φυσικά κατά όποιου την παίρνει, την παλαιά μέθοδο της ηθικής εξόντωσης, αφού δεν μπορεί τη φυσική εξόντωση. Σε αυτή τη δολοφονία χαρακτήρα έχουν εκγυμναστεί μεταξύ τους από την ίδρυσή τους.
Στην επί πάνω από έναν αιώνα αλληλοφαγωμάρα τους στολίζουν εύκολα ο ένας τον άλλον ως «πράκτορα», «σοσιαλφασίστα», «ιντελιτζενσερβίτη», «οπορτουνιστή», «λικβινταριστή», «τροτσκιστή», «τυχοδιωκτικό στοιχείο», ενώ άλλους δεν κωλώσανε να τους στολίζουν, πιο λαϊκά και κατινίστικα, ως αδερφές, κλέφτες ή ό,τι άλλο κατέβαζε η κούτβικη γκλάβα της φράξιας που επικρατεί και κανιβαλίζει τους ηττημένους. Οταν φέρονται έτσι μεταξύ τους, εύκολο να εξηγηθεί το πώς φέρονται στους αντιπάλους. Οταν νομίζουν πως έχουν το πάνω χέρι σκοτώνουν, όπως την Ελένη Παπαδάκη, που είχε την ατυχία να είναι τεράστιο ταλέντο, με ουρανομήκη διαφορά από τις μέτριες εαμίτισσες συναδέλφισσές της και τα σόγια τους. Κάπως έτσι κατέληξε σφάγιο στην ΟΥΛΕΝ, στα χέρια του Λιόλιου και του Μακαρώνα.
Σήμερα δεν τους παίρνει, αν και θα το ήθελαν πολύ, γι’ αυτό επιλέγουν την προσβολή της προσωπικότητας, την ηθική εξόντωση, όπως στην περίπτωση της Γλυκερίας, που είναι ένας άνθρωπος-μια φωνή.
Πού να τα βάλει με όλη αυτή την αγέλη από λυσσασμένες ύαινες;
Από πού όμως αντλούν οι αριστερόστροφοι φασίστες αυτή την εξουσία να ακυρώνουν συναυλίες, καριέρες, προσωπικότητες;
Οχι μόνον από τις ενοχές και ανοχές της ανόητης μεταπολιτευτικής Κεντροδεξιάς. Κυρίως την αντλούν από το κρατικό χρήμα, από το ότι ελέγχουν τους κρατικοδίαιτους μηχανισμούς της τέχνης. Το νταβατζιλίκι τους στο τραγούδι, στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στο βιβλίο είναι πονεμένη ιστορία. Ρωτήστε κινηματογραφιστές να σας πουν την τύχη στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου προτάσεων σεναρίων με ελληνοκεντρική θεματολογία. Ελέγχουν την παραγωγή, χώρους, διοικητικά συμβούλια και φυσικά το χρήμα που δίνει το κράτος για την τέχνη.
Χρειάζεται λοιπόν, καταρχάς, μια κάθαρση από πρόσωπα, να ξηλωθούν οι μηδενιστές ανθέλληνες από θέσεις ευθύνης που έχουν σχέση με την τέχνη κάθε είδους και να κοπεί το κρατικό χρήμα στους υπολοίπους.
Αμα θέλουν να κάνουν φιλοτζιχαντιστική πολιτική υποστήριξης Παλαιστίνιων δολοφόνων, βιαστών και απαγωγέων, αγκαλιά με Τούρκους ισλαμιστές και νεοναζί, ας το κάνουν μόνοι τους, ιδιωτικά και από την τσέπη τους.
Και φυσικά...
να υφίστανται τις συνέπειες.
Αδιανόητο να συμβαίνει εξόδοις μας, να προσπαθούν το 2025 να εξοντώσουν ανθρώπους στο όνομα των ολοκληρωτικών ιδεών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου