"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΠΑΣΟΚ-ο-ΣΥΡΙΖΑίικα ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Συνέδριο τσέπης!

 Toυ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Ηταν το πιο διασκεδαστικό που διάβασα στον κυριακάτικο Τύπο και δεν θα μπορούσα να μην το μοιραστώ μαζί σας, προτού το ξεχάσουμε τελείως.
 

Η περίφημη συγκέντρωση, που έγινε στο σπίτι της Λούκας Κατσέλη, με σκοπό να συζητηθεί η δυνατότητα ένωσης των δυνάμεων της Αριστεράς, τελικά δεν ήταν δείπνο, όπως γράφτηκε κατά κόρον. Οπως διάβασα στο «Πρώτο Θέμα», μόνο καφές, αναψυκτικά και κουλουράκια προσφέρθηκαν στους καλεσμένους της κ. Κατσέλη. Και τους είχε, λέει, να κάθονται σε απλές καρέκλες, τοποθετημένες σε σειρές των τεσσάρων. Δηλαδή, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, η κ. Κατσέλη έκανε ένα συνέδριο τσέπης (όπως θωρηκτό τσέπης) στο σαλόνι του διαμερίσματός της.  

Θα μου πείτε, αφού ήθελαν πολιτική συζήτηση με τον Δημήτρη Πιπεργιά και τον Χρήστο Κοκκινοβασίλη, καλά να πάθουν! 

 Στο ίδιο ρεπορτάζ, διάβασα και το παράπονο ότι δεν τους παρήγγειλε ούτε καν σουβλάκια.  

Αυτό το καταλαβαίνω, γιατί φανταστείτε μόνο την μπόχα στο σαλόνι από δεκαπέντε συριζαίους που τσακίζουν πιτόγυρα με κρεμμύδι και τζατζίκι.

Η κ. Κατσέλη πάντα είχε πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της. Υποψιάζομαι όμως ότι, μετά την προεδρική εκλογή, η ιδέα αυτή διογκώθηκε ακόμα περισσότερο κι ας κατετάγη τρίτη στην ψηφοφορία.  

Πάντως, αν κάτι οφείλει η υπόθεση της Αριστεράς στο συνέδριο τσέπης της κ. Κατσέλη ήταν η αναζωπύρωση των προσδοκιών για επάνοδο του Αλέξη Τσίπρα στη σκηνή με νέο κόμμα. Τα διοχέτευσε ο ίδιος αυτά στη δημοσιότητα, για να κόψει τη φόρα σε όσους νόμισαν ότι μπορούν να τον παρακάμψουν, γιατί αυτή ήταν η εντύπωση που δόθηκε από το συνέδριο τσέπης της οδού Τσακάλωφ. 

Δεν εξυπακούεται, ωστόσο, ότι επειδή το λέει θα το κάνει κιόλας. Περιμένει την κατάλληλη στιγμή για τη βουτιά, για να μη συντριβεί η ελπίδα στα βράχια. Θα ήταν ολέθριο αυτό για την Αριστερά στην Ευρώπη, τώρα πια και στην Αμερική – και στα δύο ημισφαίρια.  

Περιμένει, λοιπόν, την επόμενη καταστροφή, για να παρέμβει. 

Είναι ...

 

ειδικότητά του, άλλωστε…


Δεν υπάρχουν σχόλια: