Διάλογος με ένα αριστερό ναυάγιο...ή...
— Ιωσήφ Φουσέ (@JosephFouce) May 8, 2025
...τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα... pic.twitter.com/Pg25yokIk0
Toυ ΙΩΣΗΦ ΦΟΥΣΕ
Εκεί πίσω κάποιες δεκαετίες, στα φοιτητικά μου χρόνια, είχαμε μια διένεξη με την τότε παντοδύναμη Πανσπουδαστική. Έναν τοίχο.
'Ηταν επί της ουσίας μια κολώνα δίπλα σε ένα κεντρικό αμφιθέατρο.
Σε ποιον ανήκε ο τοίχος;
Ποιος μπορούσε να κολλήσει αφίσα;;;
Φασαρίες, ξυλοδαρμοί, τσαμπουκάς, το θέμα δεν λυνόταν. Πήγαινε βράδυ η ΠΣΚ έβαφε τον τοίχο κόκκινο. Το άλλο βράδυ, πηδάγαμε τα κάγκελα, με χρώμα και βούρτσα, πάνω από το κόκκινο βάφαμε μπλε. Αυτός ο τοίχος πρέπει να είχε τις περισσότερες επιστρώσεις χρώματος στην επικράτεια...
Είδα εχθές μια φοιτήτρια σε εκπομπή του Ζαχαρού, εκπρόσωπο ενός από τα γκρουσπούσκουλα που δραστηριοποιούνται στα ΑΕΙ. Γύρισα 40 χρόνια πίσω...
Η ίδια φρασεολογία, η ίδια ξύλινη γλώσα, το ίδιο μάτι που γυάλιζε, επί της ουσίας για τον ίδιο τοίχο. Που θα μπει η αφίσα.
Δεν σχολιάζω ότι το χαστούκι στη γυναίκα το βάφτισε "απλό διαπληκτισμό". Είμαι σίγουρος ότι θα έχει πάει σε 300 πορείες κατά της πατριαρχίας και του σεξισμού. Το συντροφικό χαστούκι όμως, δεν είναι πατριαρχία, είναι ταξικός αγώνας.
Αυτό που με εκπλήσσει είναι ότι μετά από 40 χρόνια, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Λες και δεν ζήσαμε τη μεγαλύτερη τεχνολογική επανάσταση, το διαδίκτυο, τους σύγχρονους τρόπους επικοινωνίας, τα κινητά,τα apps και σήμερα ακόμα και την τεχνητή νοσημοσύνη που μας αφήνει άφωνους...
Εκεί μέσα, στα ΑΕΙ, νέοι άνθρωποι ζουν σε έναν άλλον κόσμο. Αποκομένοι από την πραγματικότητα, από την εξέλιξη, από την ίδια τη ζωή, μοιάζουν με κάτι δικούς μας παλαιοχριστιανούς που ζουν σε σπηλιές, έχουν χτίσει μια δική τους παλαιολιθική κοινότητα, προσπαθώντας να συντηρήσουν το παρελθόν με νύχια και με δόντια...
Αυτοί θα κληθούν αύριο να...
στελεχώσουν επιχειρήσεις, χώρους εργασίας, και κυρίως φορείς του δημοσίου που είναι και ο αγαπημένος τους προορισμός...
Με μόνο εφόδιο την μπατανόβουρτσα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου