Έκλεισαν λέει, οι χριστουγεννιάτικες αγορές, τα θέατρα και οι κινηματογράφοι στην Γερμανία.
— Η μαύρη γατα (@4Rjwv9) December 21, 2024
Η μόνη θρησκευτική γιορτή που θα γιορτάζεται στην Ευρώπη, θα είναι το Ραμαζάνι.
Λουκέτο σε ιστορία και πολιτισμό.
— Beburos (@Beburosangel) December 21, 2024
Και κάπως έτσι χάνονται οι μάχες απέναντι σε ασύμμετρες απειλές.
Απλά γιατί είναι πλέον αργά, και δεν έχεις όπλα να τις αντιμετωπίσεις. pic.twitter.com/3RopcQJhTI
Ο Μπουαλέμ Σανσάλ είναι Αλγερινός συγγραφέας. Γράφει στα γαλλικά. Εχει βραβευθεί με το μεγάλο βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας για τη Γαλλοφωνία το 2013 και το μεγάλο βραβείο μυθιστορήματος του ίδιου ιδρύματος για το βιβλίο του «2084, το τέλος του κόσμου» το 2015. Πρόκειται για μια μεταφορά του 1984 του Οργουελ στον Μεγάλο Αδελφό του ισλαμικού περιβάλλοντος. Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Διάμετρος» σε μετάφραση Ανθής Ξενάκη.
Ο Μπουαλέμ Σανσάλ έχει συλληφθεί από τις Αλγερινές αρχές με την κατηγορία της «τρομοκρατίας και της εξέγερσης, με στόχο την ασφάλεια του κράτους, την ακεραιότητα της επικράτειας, τη σταθερότητα και την κανονική λειτουργία των θεσμών».
Στα 75 του χρόνια δεν είναι ούτε βομβιστής ούτε τρομοκράτης. Οι κατηγορίες που του απευθύνονται αφορούν σε γνώμες και απόψεις που εκφράζει εδώ και χρόνια, είτε με τα μυθιστορήματά του, είτε με τα δοκίμιά του.
Η ποινή του αν καταδικασθεί μπορεί να είναι ο θάνατος –στην Αλγερία όπως και σε άλλες πολιτισμένες χώρες του κόσμου ισχύει ακόμη– όμως σιωπηρά μετά το 1993 η ποινή του θανάτου έχει μετατραπεί σε ισόβια. Εχει γαλλική υπηκοότητα, όμως η Αλγερία δεν έδωσε βίζα στον Γάλλο δικηγόρο του που τον όρισε ο εκδοτικός του οίκος Γκαλιμάρ για να τον υπερασπιστεί στην Αλγερία.
Στη Γαλλία, με πρωτοβουλία της Κατρίν Καμύ, της κόρης του Καμύ, έχει οργανωθεί ένα κίνημα συμπαράστασης όπου συμμετέχουν οι σοσιαλιστές Μανουέλ Βαλς και Φρανσουά Ολάντ, και διεθνείς προσωπικότητες όπως ο Σάλμαν Ρούσντι. Απέχει το Νέο Λαϊκό Μέτωπο της αριστεράς του Μελανσόν. Και όπως είπε κάποιος πολιτικός επιστήμων: «Ο Μπουαλέμ Σανσάλ τροφοδοτεί τα επιχειρήματα εναντίον των μεταναστών και των Μουσουλμάνων».
Παραθέτω μερικές από τις αμαρτωλές θέσεις του:
«Στην επικράτεια του Ισλάμ υπάρχει η Ουμμά, δεν αποδέχεται απόψεις».
«Και μετά (στην Αλγερία) έγινε αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Γαλλία: η ισλαμοποίηση της γειτονιάς. Ηταν μια αποικιοποίηση που μας ανάγκασε εμάς τους γαλλόφωνους να οχυρωθούμε στα καταφύγιά μας. Πολεμήσαμε για να εμποδίσουμε την αποικιοποίηση όμως ήταν επικίνδυνο: εμείς παλεύαμε με τις λέξεις, αυτοί όμως είχαν μαχαίρια. Η ισλαμική τρομοκρατία ξεκίνησε να εξαπλώνεται στα πανεπιστήμια. Κι αυτό που έγινε στην Αλγερία, τώρα εξαπλώνεται και στη Γαλλία».
«Κουρασμένος από τον πόλεμο ο πληθυσμός υποχώρησε σε όλα. Και δεν διεκδικεί τίποτε. Οπως λέει η Χάνα Αρεντ, η απομόνωση γεννάει τον φασισμό».
Και τώρα για τη Δύση:
«Στο όνομα του αντιρατσισμού και της ανοχής, της πάλης εναντίον της ξενοφοβίας και της ισλαμοφοβίας, οργανώνουν τον αφοπλισμό της αντίπαλης μερίδας».
«Το πολιτικώς ορθό είναι η στείρωση των δυτικών ελίτ».
«Είναι μια αποικιοκρατία που δεν γίνεται με τα όπλα, αλλά με τον πολιτισμό».
«Ο γουοκισμός είναι απα-ραιτήτως λευκός. Απαρνείται όλα τα δικαιώματα των λευκών για να τα δώσει στους μαύρους οι οποίοι μπορούν να καταχραστούν τους λευκούς για να τους ανταποδώσουν ό,τι υπέστησαν».
Το εντυπωσιακό με τον Μπουαλέμ Σανσάλ είναι ότι, παρ’ όλα αυτά, ζούσε με την οικογένειά του στην πατρίδα του την Αλγερία. Οπως λέει ο ίδιος την αγαπάει, αυτή είναι η πατρίδα του και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του την στερήσει.
Αν μη τι άλλο οφείλουμε να υποκλιθούμε στο θάρρος του. Σ’ έναν κόσμο όπου ο χαρακτηρισμός «συγγραφέας» έχει ταυτισθεί με την εμπορική επιτυχία υπάρχουν ακόμη συγγραφείς οι οποίοι διακινδυνεύουν τη ζωή τους με τη δύναμη της λέξης τους.
Τον είχα γνωρίσει πριν από πολλά χρόνια στο Αλγέρι ή στη Μασσαλία, δεν θυμάμαι πια. Είναι ένας άνθρωπος μειλίχιος. Τελευταία φορά τον είχα συναντήσει στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας όπου κάναμε μια συζήτηση για το 2084.
Οι επίσημοι Γάλλοι μάλλον μετάνιωσαν. Ηταν η πρώτη εκδήλωση για τη γαλλοφωνία και είχαν δύο συνομιλητές που καταφέρονταν κατά του Ισλάμ. Διόλου πολιτικώς ορθό για μια Γαλλία που τότε τουλάχιστον απολάμβανε τον έναστρο ουρανό της πολυπολιτισμικότητας. Οι επίσημοι παρόντες αισθάνονταν λίγο άβολα.
Είχε και τα καλά του βέβαια:
Ενας Αλγερινός συγγραφέας και ένας Ελληνας θύμιζαν στους Γάλλους ότι...
η Γαλλοφωνία δίδαξε στον σύγχρονο κόσμο την ελευθερία του λόγου και της σκέψης. Αν μη τι άλλο μιλούσαμε γαλλικά μεταξύ μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου