Όταν οι αντάρτες θα μπούν στην Ευελπίδων… pic.twitter.com/u6WaA7iUIY
— Ιωσήφ Φουσέ (@JosephFouce) November 10, 2024
Του Μιχάλη Τσιντσίνη
Ωραία δεν περνάμε;
Ξεκατινιάσματα και κεφαλοκλειδώματα, «κερκίδα» στο πεζοδρόμιο, αποκλεισμοί και μικροπραξικοπήματα, σκάνδαλα και υστερίες.
Δεν είναι ωραίο το θέαμα που προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Δεν έχουν αυτοί οι άνθρωποι ταλέντο, τουλάχιστον στη διάλυση;
Οχι. Το θέαμα δεν είναι μόνο για γέλια.
Τι βλέπει κανείς σήμερα στο Γκάζι, στον Ταύρο και στα τηλεπαράθυρα;
Βλέπει έναν τυχαίο άνθρωπο να έχει εκλεγεί αρχηγός από τη βάση ενός κόμματος που του ήταν άγνωστο (και όπου τους ήταν άγνωστος).
Βλέπει αυτόν τον τυχαίο να «αυτοπυρπολείται» επί ένα χρόνο υπερεκτιθέμενος στη ζέστη του προβολέα. Τον βλέπει, ωστόσο, να ακολουθείται από εκατοντάδες έξαλλους οπαδούς, έτοιμους να σπάσουν τζαμαρίες για χάρη του.
Βλέπει το κατειλημμένο κόμμα να ξεγράφει όλους τους καταστατικούς του κανόνες, προκειμένου να απαλλαγεί από τον αμεσοδημοκρατικά νομιμοποιημένο καταληψία.
Βλέπει το Κοινοβούλιο να αντανακλά αυτή την ασυναρτησία, κατακερματιζόμενο σε πολλές μικρές κοινοβουλευτικές ομάδες.
Συμφέρει κανέναν αυτό το κομφούζιο;
Κάποιοι λένε ότι συμφέρει τη Ν.Δ., που δεν έχει απέναντί της συγκροτημένη αντιπολίτευση.
Αλλοι λένε ότι συμφέρει μάλλον το ΠΑΣΟΚ, που έχει τώρα τον διάδρομο καθαρό για να επανέλθει σε θέση διεκδικητή της εξουσίας.
Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, θα μπορούσε να είναι προάγγελος δύο σεναρίων, κανένα από τα οποία δεν είναι ευοίωνο για το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Το κακό σενάριο είναι, αντί για συντεταγμένη αντιπολίτευση, να βρεθεί η πολιτική ζωή με πολλές εστίες αντισυστημικής διαμαρτυρίας – πολλά κομματίδια, με κακοφωνία από τον αριστερό και τον δεξιό εξώστη, και αδύναμο Κέντρο.
Η κατάσταση αυτή είναι βιώσιμη αν υπάρχει κυρίαρχο κόμμα που μπορεί να εγγυηθεί τη σταθερότητα.
Αν δεν υπάρχει όμως;
Το χειρότερο σενάριο είναι ένας δεύτερος, καλύτερος Κασσελάκης. Ο πρώτος ψηφίστηκε επειδή στην εσωκομματική κάλπη δεν υπήρχε καμία υποψηφιότητα που να συγκινεί. Ολα τα πρόσωπα έμοιαζαν χλωμά και κουρασμένα. Εχει φανεί ότι η προϋπηρεσία και τα πιστοποιητικά επάρκειας δεν είναι πια προϋποθέσεις πολιτικής επιτυχίας. Μπορεί ένας χθεσινός να πετύχει απλώς επειδή ξέρει να πουλάει σωστά τον εαυτό του στα κοινωνικά δίκτυα. Επειδή ξέρει να πουλάει ύφος.
Ο Κασσελάκης έκαψε γρήγορα τα πλεονεκτήματά του.
Λένε ότι το έπαθε επειδή δεν είχε περιεχόμενο. Μάλλον δεν του χρειαζόταν το περιεχόμενο. Του χρειαζόταν σίγουρα να οικονομήσει με μεγαλύτερη επιδεξιότητα το ύφος. Να μη σπαταλήσει την εικόνα του.
Παρ’ όλα αυτά, αντέχει. Εχει ακόμη κόσμο και βουλευτές πιστούς. Γι’ αυτό και είναι ανησυχητική η σκέψη, τι θα μπορούσε να πετύχει στο εθνικό ακροατήριο ένας αστέρας από κασσελακική ύλη, που θα είχε όμως περισσότερο ταλέντο από τον πρώτο Κασσελάκη;
Μήπως…
μια κουρασμένη δημοκρατία κινδυνεύει να γίνει εύκολη λεία σε τέτοιους μνηστήρες; Μήπως δεν υπάρχει τραμπικό προηγούμενο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου