— Ανδρέας Πετρουλάκης (@anpetroulakis) October 3, 2024
Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Από την αρχή υπήρχε αυτή η απορία: Μα, τι θέλουν;
Πρόσωπα που έχουν ψηφιστεί και καταψηφιστεί –που έχουν κιόλας συνταξιοδοτηθεί, απαλλάσσοντας τον κατάλογο των βουλευτών από τη σιωπηρή αναγραφή του βαρυτάτου ονόματός τους– τι διεκδικούν από το παρόν;
Γιατί δεν προβάρουν την κορνίζα που τους περιμένει στην πινακοθήκη της γερουσίας;
Τώρα που ο θόρυβος χρονίζει λίγο, και η απουσία στιβαρού σκοπού αρχίζει να διακρίνεται, εκείνο που μπορούσε αρχικώς να δραματοποιείται σαν «πολιτική κρίση» αποκαλύπτεται πλέον ως παραπολιτική φάρσα.
Η «κρίση» εκτυλίσσεται σαν ζήτημα ταξιθεσίας.
Ασχολούνται μαζί της οι φυσιογνωμιστές, που μετρούν την καμπύλη των μειδιαμάτων, και οι θερμομετρητές της «ατμόσφαιρας». Σε λίγο κινδυνεύει να ασχολείται μαζί της μόνο το κοσμικό ρεπορτάζ.
Δικαιώνονται έτσι όσοι από την αρχή έβλεπαν τη στάση των «πρώην» σαν ένα ρωμαλέο νάζι. Ενα ψυχικό αντανακλαστικό, με υπερχειλή αντιπάθεια, αλλά χωρίς πολιτικό σχέδιο.
Δεν είναι βέβαια πρωτοφανές. Είναι ανθρώπινο.
Κλείνει συχνά έτσι ο κύκλος των πολιτικών: Αυτοί που…
κρατούσαν κάποτε τα ηνία, καταλήγουν να κρατούν μόνο μούτρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου