ΜΗ ΑΝΤΩΝΗ! ΛΥΠΗΣΟΥ ΤΟΥΣ! pic.twitter.com/jDST7B58uG
— Manos Voularinos (@ManosVoularinos) October 15, 2024
Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Καταλαβαίνω την ανάγκη των ανθρώπων να διώξουν σκιά πάνω από την εντιμότητά τους.
Καταλαβαίνω επίσης την επιθυμία κάποιου να εκδικηθεί όσους σχεδίασαν μια σκευωρία η οποία σκοπό είχε να τον οδηγήσει στο σκαμνί της δικαιοσύνης και (ιδανικά για τους σκευωρούς) σε κάποιο κελί.
Καταλαβαίνω, επίσης, και την εντελώς διαφορετική στάση. Τη στάση αυτού που συγχωρεί και αφήνει πίσω του το παρελθόν.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το πώς κάποιος είναι δυνατόν να δηλώνει δημοσίως ότι θέλει να τιμωρήσει όσους σχεδίασαν μια σκευωρία εναντίον του και ταυτοχρόνως να χαριεντίζεται (επίσης δημοσίως) μαζί τους.
Δηλαδή δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν ο Αντώνης ο Σαμαράς να συναντιέται με τον σύντροφο Νικόλα «Με αναστολή» Παππά σε μια εκδήλωση βραβείων, να τον χαιρετά εγκαρδίως και μετά να πιάνουν και την κουβεντούλα σαν δυο παλιόφιλοι που έχουν καιρό να τα πουν.
Δεν λέω ότι ο πρώην πρωθυπουργός θα έπρεπε να επιτεθεί στον άνθρωπο που κυκλοφορεί ελεύθερος εξαιτίας της δικαστικής μεγαθυμίας (αν και ένα μπινελίκι το βρίσκω απολύτως δικαιολογημένο), αλλά και τέτοια καλή διάθεση που τον είδε;
Δεν ξέρω πόσο οδυνηρή μπορεί να είναι μια εγκάρδια συζήτηση με τον Αντώνη τον Σαμαρά, αλλά υποθέτω ότι δεν είναι αυτό που εννοούσε όταν έλεγε ότι θα τους πάει «μέχρι τέλους».
Εκτός αν η φράση του προέδρου της Πολιτικής Άνοιξης παρεξηγήθηκε και το «θα τους πάω μέχρι τέλους» αναφερόταν στην προσπάθειά του να ξανατελειώσει μια κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με πρωθυπουργό έναν Μητσοτάκη και να το κάνει με πολιτικούς που «τους πάει» (με τη Χριστοδούλεια έννοια της φράσης).
Εκτός αν το μίσος του για το επώνυμο Μητσοτάκης και τις κυβερνήσεις της ΝΔ, στις οποίες δεν κάνει εκείνος κουμάντο, είναι τέτοιο που είναι έτοιμος να συμμαχήσει και με τον διάβολο για να τις ρίξει.
Σε κάθε περίπτωση αυτή η εγκάρδια συνομιλία του Σαμαρά με τον καταδικασμένο από τη δικαιοσύνη σύντροφο Παππά, πέρα από την κωμική της διάσταση έχει και μια ιδιαιτέρως αρνητική:
Eνισχύει την, ιδιαιτέρως κακή για τη δημοκρατία, εντύπωση ότι είναι μεγάλος ο αριθμός των πολιτικών που δεν είναι τίποτα περισσότερο από θεατρίνοι, οι οποίοι συγκρούονται παίζοντας τους ρόλους τους, κι αφού συγκρουστούν και πέσει η αυλαία της παράστασης δεν έχουν τίποτα απολύτως να χωρίσουν.
Δυστυχώς ο πρόεδρος της Πολιτικής Άνοιξης...
φαίνεται να νοιάζεται περισσότερο για το γινάτι του παρά για το κοινό καλό. Και μπράβο του.
ΥΓ - Φυσικά κάποιος μπορεί να επικαλεστεί τον «πολιτικό πολιτισμό», μόνο που πολιτικός πολιτισμός είναι να μπορείς να συζητήσεις με κάποιον που διαφωνείς και όχι να χαριεντίζεσαι με κάποιον που κατηγορείς ότι στήνει σκευωρίες εναντίον σου και έχεις υποσχεθεί να τον κυνηγήσεις «μέχρι τέλους»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου