Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 15.10.2024 pic.twitter.com/rDKwpGAYHg
— D. Hantzopoulos (@DHantzopoulos1) October 15, 2024
Γράφει ο Γιάννης Πανούσης
Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη με την κυβέρνηση των εθνικών μας ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητων σουργελαράδων
Τι κάνει ο φιλόσοφος μες στο κρεοπωλείο;
Ανόητη ερώτηση, όπου γουστάρει
ανθεί το μεγαλείο
Κ. Γ. Ταβουλτσίδης, Κι άλλα ποιήματα με ρίμες
Δεν έχω καταλάβει ποτέ, ενδεχομένως ελλείψει κομματικής προ-παίδειας, τι ακριβώς σημαίνει "πολιτική αλά ελληνικά" και συνακόλουθα "ποιός είναι πραγματικός πολιτικός και ποιός όχι".
Αν δεχόμαστε ότι "πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού", τούτο συνεπάγεται ότι όποιο κόμμα τάζει φούμαρα ή μεταξωτές κορδέλες δεν ασκεί πολιτική, αλλά επιδίδεται σε κάποιου είδους μεταφυσική για πιστούς στα θαύματα
Αν από την άλλη μεριά "πολιτική είναι η παραμυθία του ανέφικτου", τότε πρέπει να απευθυνθούμε σε ιερείς ή διανοούμενους κι όχι σε κόμματα.
Μ’αυτά και μ’αυτά ούτε η ουτοπία, ούτε η δημαγωγία συνιστούν αποδεκτές μορφές σύγχρονης πολιτικής, πολλώ μάλλον αν προέρχονται από τα [αυτο-προσδιοριζόμενα σαν] "αριστερά" κόμματα.
Τα πρόσφατα γεγονότα [εκλογές στο ΠΑΣΟΚ, διαδικασίες εξοστρακισμού στον ΣΥΡΙΖΑ] ενισχύουν τις παραπάνω απόψεις, προκαλώντας -δυστυχώς- και τάσεις κλαυσίγελου.
Εξηγούμαι:
-γελάς [ή, έστω, υπομειδιάς] όταν ακούς κάποιους αριστερούς της καρέκλας να μιλάνε για δεοντολογία και αρχές όταν θυμάσαι ότι συγκυβερνήσανε με [ακρο]δεξιούς, υιοθέτησαν συντηρητικές πρακτικές, προπηλάκισαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, λοιδώρησαν τους "μένουμε Ευρώπη", επιχείρησαν να καπελώσουν όλους τους θεσμούς κλπ. κλπ.
-κλαις όταν θυμάσαι τους αγώνες και τις θυσίες των γνήσιων αριστερών του παρελθόντος, που μάχονταν για τις ιδέες τους κι όχι για την παραγραφή των αδικημάτων τους[οικονομικών και άλλων]
-γελάς όταν ακούς ότι για να πάρεις την ταυτότητα του αριστερού [ποιός άραγε κι από ποιόν έχει εξουσιδοτηθεί να την εκδίδει;] οφείλεις απλώς να έχεις κάνει 15 πορείες στην αμερικανική πρεσβεία, 5 καταλήψεις σε πανεπιστήμια, να έχεις μάθει απέξω 2-3 τσιτάτα από τα βιβλία του Μαρξ και να βρίζεις τους συνομιλητές σου στα πάνελ της τηλεόρασης
-κλαίω γιατί πολλοί από αυτούς τους όψιμους "επαναστάτες" είχαν γονείς και συγγενείς που ένοιωσαν στο κορμί τους τι σημαίνει ν’ αντιστέκεσαι στο σύστημα
-γελάω όταν ακούω κάποιους κεντροαριστερούς να παίζουν τον παντογνώστη, να συμβουλεύουν τον λαό για το ποιο είναι το συμφέρον του και να θέτουν -με ιδιαίτερα αλαζονικό ύφος- τον εαυτό τους στην κορυφή της ιδεολογικής καθοδήγησης
-κλαίω όταν έρχεται στη μνήμη μου η πραότητα, η μετριοφροσύνη, η φιλαλήθεια κι εντέλει το πολιτικό ήθος των παλαιότερων κοινοβουλευτικών του χώρου που δεν κόμπαζαν αλλά αφουγκράζονταν
-γελάω που κάποιοι υποψήφιοι αναφέρονται σε χαμένη ψήφο και χαμένη ελπίδα για το αύριο, ενώ πρόκειται απλώς για δική τους χαμένη φιλοδοξία για το σήμερα
-κλαίω γιατί ακόμα ασχολούμαστε με την ανανέωση του παλιού ή την αναπαλαίωση του νέου, ξορκίζοντας την πραγματική Αλλαγή, που πριν απ’όλα σηματοδοτεί αυτοκριτικές κι αποστρατείες
-γελάω που εν μία νυκτί οι κόκκινοι γίνονται πράσινοι και οι πράσινοι ντύνονται κόκκινοι για λόγους προσωπικής ή παρεϊκής σκοπιμότητας
-κλαίω που οι σαλταδόροι, οι γελωτοποιοί και οι ριψάσπιδες κάνουν μαθήματα στρατηγικής μετώπων στους αμήχανους [κι αφελείς;] πολίτες
-γελάω με…
τις επιλογές εξουσίας που καταλήγουν σε συνεχείς ήττες
-κλαίω με την προδιαγραμμένη τύχη όσων δηλώνουν το [κομματικό] "ως εδώ" για τους άλλους και δεν συνειδητοποιούν το [ηθικοπολιτικό] "ως εκεί και μη παρέκει" που αφορά στους ίδιους
Μπορεί με όλα αυτά να μην πεθαίνουμε από ανία και βαρεμάρα, όμως νομίζω ότι η τύχη μερικών εξαντλείται [όχι γιατί έχασαν αλλά γιατί ευτέλισαν αξίες που δεν τους ανήκαν] κι όση δόση αυτοθαυμασμού, καυχησιολογίας και αριθμολαγνείας κι αν καταναλώνουν, καλό θα ήταν να κοιτάξουν έξω από το παράθυρο των πρόσκαιρων συσχετισμών για να δούνε ότι το μόνο που παράγουν είναι ένας ανυπόφορος υπόκοφος θόρυβος και τίποτα παραπάνω.
ΥΓ.’’Τόση κακία,πώς χώρεσε σ’αυτό τον τάφο;’
[Δ.Πιστικός,Επίγραμμα]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου