— Spirosthe1st (@spirosthe1st) August 12, 2024
Στην επόμενη φωτιά ο Κικίλιας θα βγει στην TV με τραχειοστομία.
— aNameToCome (@aNameToCome) August 13, 2024
Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Πάντα η πολιτική είχε στοιχεία θεάτρου. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά από τη στιγμή που μια από τις βασικές δουλειές ενός πολιτικού είναι να μιλά σε κοινό, είτε αυτό αποτελείται από ψηφοφόρους του είτε από βουλευτές στο κοινοβούλιο, είτε από τηλεθεατές. Ακόμα και απολύτως ειλικρινής να είναι ο πολιτικός η σχέση ομιλητή-κοινού έχει κατιτίς το θεατρικό.
Παρόλα αυτά μέχρι πριν κάποια χρόνια οι πολιτικοί προσπαθούσαν να αποφύγουν την ταύτισή τους με τους επαγγελματίες υποκριτές. Ήξεραν ότι η δικιά τους υποκρισία ήταν ανεπιθύμητη κι έτσι πάσχιζαν να κρύψουν την θεατρικότητα της δουλειάς τους. Γι’ αυτό φρόντιζαν στις δημόσιες εμφανίσεις τους να είναι πάντα ευπαρουσίαστοι αρνούμενοι να αλλάζουν εμφάνιση ανάλογα με την περίσταση λες και φορούν κάθε φορά το κοστούμι μιας άλλης παράστασης. Ήταν και ένας τρόπος να δείξουν ότι σέβονται τόσο το κοινό τους ώστε να βρίσκουν πάντα τον χρόνο να περιποιηθούν τον εαυτό τους για χάρη του. Προφανώς συχνά ο σεβασμός ήταν υποκριτικός αλλά η υποχρέωση να τον επιδείξουν μόνο ωφέλιμη ήταν με τον ίδιο τρόπο που είναι ωφέλιμοι οι καλοί τρόποι ακόμα κι αν όσοι τους επιδεικνύουν δεν τους εννοούν.
Με λίγα λόγια, έστω και με το ζόρι, οι πολιτικοί έδειχναν να σέβονται περισσότερο και τον εαυτό τους και το κοινό τους.
Τα τελευταία χρόνια οι πολιτικοί μοιάζουν να έχουν πάψει να σέβονται και τον εαυτό τους και πολύ περισσότερο το κοινό στο οποίο απευθύνονται. Μοιάζουν να έχουν αποδεχθεί τον ρόλο του ηθοποιού και φέρονται αναλόγως. Εξ ου και οι εμφανίσεις που τάχα ταιριάζουν με την περίσταση, εξ ου και η αξυρισιά και η κάζουαλ ενδυμασία στις καταστροφές (ή στην προετοιμασία για την αντιμετώπιση τους).
Στην πραγματικότητα ένας πολιτικός προϊστάμενος, ένας υπουργός ή ένας πρωθυπουργός, όχι μόνο έχει χρόνο να ξυριστεί αλλά δεν έχει και κανέναν λόγο να είναι ντυμένος όπως οι υφιστάμενοί του που δρουν στο πεδίο. Ένας πρωθυπουργός ή ένας υπουργός ή ακόμα και ένας βουλευτής, δεν τρέχουν να σβήνουν φωτιές με τη μάνικα στο χέρι, δεν παλεύουν με τα νερά στις πλημμύρες και ούτε πρέπει να το κάνουν. Η δουλειά τους είναι άλλη, δεν απαιτεί σπορ ενδυμασία και τους προσφέρει χρόνο για ένα ντους κι ένα ξύρισμα.
Δεν ξέρω αν πραγματικά υπάρχουν άνθρωποι που τους φαίνεται λογική η εικόνα ενός ταλαιπωρημένου πρωθυπουργού ή υπουργού.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολίτες τόσο αφελείς που να εκλαμβάνουν την αξυρισιά, τα κοντομάνικα μπλουζάκια και τα πουκάμισα με τα στριμμένα μανίκια ως απόδειξη αποτελεσματικότητάς ή έστω προσπάθειας, αλλά φαντάζομαι πως οι θεατρινισμοί πάντα έχουν ένα κοινό. Μόνο που όσο οι πολιτικοί πασχίζουν να ικανοποιήσουν αυτό το κοινό...
μετατρέπονται όλο και περισσότερο σε ηθοποιούς.
Σε υποκριτές που παριστάνουν ότι κάνουν αντί να κάνουν στ’ αλήθεια. Και ξεχνούν πως η δουλειά τους δεν είναι να φορούν στολές αλλά να δουλεύουν ώστε να μπορούν να είναι αποτελεσματικοί αυτοί που είναι υποχρεωμένοι να φορούν στολές. Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου