Του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη
Ελάχιστα απασχολεί την επικαιρότητα και τα ΜΜΕ, η κατάσταση στα ελληνικά ΑΕΙ. Αυτό, προφανώς, συμβαίνει είτε γιατί δεν «πουλάει» το θέμα, είτε γιατί σιωπηρά όλοι έχουν αποδεχτεί αυτή την κατάσταση ως «κανονικότητα».
Αν, όμως, αρχίσει να το ψάχνει κάποιος, θα διαπιστώσει πως το τελευταίο διάστημα αγέλες κουκουλοφόρων, τρομοκρατούν τη συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών, με τραμπουκισμούς, ξυλοδαρμούς, απειλές και ύβρεις, ενώ την ίδια στιγμή πολλές πρυτανικές αρχές με σκυμμένο το κεφάλι κοιτάζουν τις μύτες των παπουτσιών τους, μη έχοντας κανένα επιχείρημα για την πλημμελή ή ακόμη και ανεπαρκή εκτέλεση των καθηκόντων τους, μεταξύ των οποίων είναι η διαφύλαξη της ακαδημαϊκής ελευθερίας, της ελευθερίας του λόγου, της ανεμπόδιστης εκπαιδευτικής διαδικασίας κ.λπ
Έτσι, σε πολλές πανεπιστημιακές σχολές, ολιγάριθμες μειοψηφίες με τραμπουκισμούς, απειλές, ψυχολογική βία «αποφασίζουν» την κατάληψη των κτιρίων των δημόσιων ΑΕΙ, επειδή «εναντιώνονται» στην ίδρυση με κρατικών, μη κερδοσκοπικών ΑΕΙ σε συνεργασία με αντίστοιχα ιδρύματα του εξωτερικού.
Χωρίς να έχουν την παραμικρή νομιμοποίηση και με κίβδηλη εκπροσώπηση, οι μειοψηφίας αυτές καταπατούν κάθε έννοια νομιμότητας, αρχής γενομένης από το Σύνταγμα της χώρας και φτάνοντας σε ένα μεγάλο αριθμό άρθρων του Ποινικού Κώδικα.
Πίσω τους κρύβονται κόμματα που νομίζουν πως έτσι θα καταφέρουν να προκαλέσουν αναταραχή στην ελληνική κοινωνία και μέσω δικτύων ανάμεσα στο ακαδημαϊκό προσωπικό της χώρας, ενθαρρύνουν, κατευθύνουν και καθοδηγούν τις συμμορίες των κουκουλοφόρων «αγωνιστών».
Οι πρυτανικές αρχές σε πολλά δημόσια ΑΕΙ, προφανώς δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις και στα καθήκοντα, τα οποία οικειοθελώς και μετά από εκλογές, ανέλαβαν. Παρακολουθούν τον ευτελισμό της πανεπιστημιακής ζωής, προσφέρονται εθελοντικά ως όμηροι των συμμοριών, πράγμα που πολλές φορές οδηγεί στην υποψία κάποιας υπόγειας επικοινωνίας αν όχι συνεργασίας.
Η πολιτεία από την πλευρά της κι αυτή, απλά παρακολουθεί. Οι διωκτικές αρχές επεμβαίνουν μόνο αν τις καλέσουν οι πρυτανικές αρχές, αφήνοντας χώρο και χρόνο στις συμμορίες να αποχωρήσουν αβρόχοις ποσί ύστερα από κάθε τρομοκρατική - καταδρομική τους ενέργεια.
Στην πραγματικότητα οι συμμορίες αυτές, μαζί με τους ηθικούς καθοδηγητές, τους δημόσιους απολογητές της «καλής βίας», αλλά και τους σκοτεινούς κύκλους που απεργάζονται διάφορα παρανοϊκά σχέδια, το μόνο που καταφέρνουν είναι να απαξιώνουν ακόμη περισσότερα τη δημόσια εκπαίδευση.
Στον πόλεμο αυτό, γιατί περί πολέμου πρόκειται, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, τα οποία δεν είναι άλλα από τους φιλομαθείς, φιλότιμους και εργατικούς φοιτητές, οι οποίοι βλέπουν πως πάρα τις θυσίες των οικογενειών τους θα χάσουν άλλη μία εξεταστική περίοδο, επιμηκύνοντας ανεξήγητα και άδικα τον χρόνο ολοκλήρωσης των σπουδών τους.
Κατά κύριο λόγο, πρόκειται για παιδιά μεσαίων και φτωχών οικογενειών, τα οποία αντιμετωπίζουν την εκπαίδευση ως εργαλείο για την κοινωνική κινητικότητα και την δημιουργία ευκαιριών για την κοινωνική τους εξέλιξη, δικαιώνοντας τις θυσίες των οικογενειών τους και το δικό τους κάματο στα φοιτητικά αμφιθέατρα και εργαστήρια.
Μόνο και μόνο για την προστασία αυτών των παιδιών, τα οποία αποτελούν την ελπίδα και το μέλλον της πατρίδας μας, θα έπρεπε η πολιτεία (κυβέρνηση, διωκτικές και εισαγγελικές αρχές) να εξαπολύσουν ολομέτωπη επίθεση κατά των συμμοριών με τις κουκούλες που δρουν ως λυσσασμένα σκυλιά, επιτιθέμενες κατά των βασικών δημοκρατικών ελευθεριών αυτής της χώρας.
Σε διαφορετική περίπτωση, ας παραδεχτούμε πως τόσο τα δημόσια ΑΕΙ, όσο και ο δημόσιος χώρος στην Ελλάδα ανήκει σε εκείνους που μπορούν να τα διαφεντεύουν δια της βίας.
Αν ισχύει αυτό, όμως, τότε…
δεν έχουμε να κάνουμε με ένα δημοκρατικό καθεστώς μιας ανοιχτής κοινωνίας, μα με μία κολοβή και τραυματισμένη δημοκρατία, χωρίς ελπίδες ίασης στο άμεσο μέλλον.
Καμία πρόοδος δεν θα μπορέσει να συντελεστεί στη χώρα μας, όσο δεν αντιμετωπίζεται ριζικά αυτή η κακοήθεια που τρώει τα σπλάχνα της ίδιας της κοινωνίας, καταδικάζοντας στη στασιμότητα, την οπισθοδρόμηση και την απαξίωση όλους εκείνους τους νέους που ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή, φοιτώντας στους ναούς της γνώσης, όπως θα έπρεπε να θεωρούνται οι πανεπιστημιακές σχολές.
Οι ευθύνες ορισμένων κομμάτων της αντιπολίτευσης που ψαρεύουν στα θολά νερά της «καλής, αγωνιστικής, αριστερής βίας», είναι τεράστιες. Εξίσου μεγάλες είναι οι ευθύνες πολλών πρυτανικών αρχών και διαφόρων δικτύων πανεπιστημιακών. Από τον καταμερισμό των ευθυνών δεν μπορεί να λείπει και η περίεργη, ανεξήγητη ανεκτικότητα που δείχνει η ελληνική πολιτεία και η κυβέρνηση.
Ο κόμπος έφτασε στο χτένι κι απαιτείται άμεση δράση για την καταστολή αυτών των φαινομένων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου