ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ
Αν η ανησυχία είναι ότι θα μπολιάσει το σοσιαλιστικό γενετικό υλικό του ΣΥΡΙΖΑ με «νεοφιλελεύθερες» θεωρίες και ότι θα αλλοιώσει το άτεγκτο ήθος του κόμματος ενοφθαλμίζοντας σ’ αυτό ψήγματα αμερικανικής διαλλακτικότητας, τότε αυτή η ανησυχία δεν έχει λόγο ύπαρξης. Οχι επειδή ο Στέφανος Κασσελάκης αποκλείεται να επιφέρει τέτοιου είδους αλλαγές στο κόμμα του οποίου φιλοδοξεί να εκλεγεί πρόεδρος, αλλά επειδή θα ήταν ευχής έργο αν τα κατάφερνε.
Ομως, ας μη λέμε ψέματα στον εαυτό μας: στην Ελλάδα των επιδομάτων, της υψηλής φορολόγησης, του ογκώδους Δημοσίου και της κρατικής παρουσίας στα πάντα, ο νεοφιλελευθερισμός που κραδαίνεται ως διαρκής απειλή από τους επαγγελματίες φωνακλάδες δεν αποτελεί ιδιαίτερα πιθανό σενάριο· ακόμα και οι δηλωμένοι νεοφιλελεύθεροι δεν είναι νεοφιλελεύθεροι, ούτε θα μπορούσαν να είναι.
Η πεποίθηση, δε, ότι ένα κόμμα με την ετερογένεια και τις εγγενείς αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να χάσει τον χαρακτήρα του είναι κι αυτή ελάχιστα πειστική: για να χάσεις τον χαρακτήρα σου, πρέπει να έχεις χαρακτήρα.
Αν υποθέσουμε, λοιπόν, ότι ο Στέφανος Κασσελάκης έχει τη δυνατότητα να φέρει κάτι νέο στον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που συνδέεται με όλες εκείνες τις «ρηξικέλευθες» προτάσεις των οποίων διατείνεται πως είναι φορέας, αυτό μόνο καλό θα έκανε στην παράταξη, τώρα που παραπαίει κι έχει μέχρι και η ίδια ξεχάσει ότι επέχει θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Το γεγονός, όμως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την τάση να ανησυχεί για τους λάθος λόγους, δεν σημαίνει ότι δεν έχει καθόλου λόγους να ανησυχεί. Ο Στέφανος Κασσελάκης απειλεί το κόμμα του (η κτητική αντωνυμία ηχεί παράξενα, κάτι σημαίνει και αυτό) όχι επειδή έχει αιρετικές απόψεις, αλλά επειδή δεν έχει απόψεις· έχει αφηρημένες ιδέες περί πολιτικής, έχει γενικές αντιλήψεις που ακούγονται προοδευτικές, έχει τη συνήθεια να επαναλαμβάνει εύηχα κλισέ της Κεντροαριστεράς που απηχούν διαχρονικά αιτήματα του δημοκρατικού κόσμου, όμως δεν έχει κανένα σχέδιο.
Είναι παντελώς απροετοίμαστος και αδαής σε πρακτικό επίπεδο, ενώ δείχνει να πιστεύει ότι η άγνοιά του είναι προσόν ή ιδιάζουσα χαριτωμενιά· είναι χαρακτηριστικό ότι όποτε κάποιος του ζητάει να περιγράψει πώς θα πραγματοποιήσει όσα προτείνει (τον διαχωρισμό Εκκλησίας – Κράτους, για παράδειγμα), ο Κασσελάκης δεν διστάζει να απαντήσει ότι δεν ξέρει πώς: «Δεν τα ξέρω όλα», «τα επιμέρους θα τα βρούμε στην πορεία», «Η γνώση υπάρχει εκεί έξω».
Πολιτική, ωστόσο, δεν είναι μόνο η ρητορεία· ούτως ή άλλως, ρήτορες ο ΣΥΡΙΖΑ έχει. Αυτό που το κόμμα έχει ανάγκη είναι άτομα με πρακτικές δεξιότητες και επαφή με την κοινωνία, όχι ένα χαρισματικό είδωλο, ούτε ένα ακόμη μεγάφωνο γενικολογίας. Το να λερώνει κανείς τα χέρια του και να παράγει απτά αποτελέσματα είναι πιο δύσκολο απ’ ό,τι φαίνεται και γι’ αυτό ακριβώς σπανίζει. Στα ωραία λόγια, στα παραφουσκωμένα βιογραφικά και στις κομψές σέλφι, ταλέντο έχουν πολλοί.
Η δήλωση του Νίκου Φίλη πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ανάγκη από Μεσσίες και πολιτικούς του Instagram ήταν χαρακτηριστική της δογματικής σκληρότητας που τον διακρίνει, αλλά και του καχύποπτου τρόπου με τον οποίο ο βαθύς ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει κάθε σπιθαμή ανορθοδοξίας στον πολιτικό του χώρο. Ηταν όμως, παρά την πολιτική της μοχθηρία, ακριβής, υπό την έννοια ότι έθιξε το πραγματικό πρόβλημα του Στέφανου Κασσελάκη: δεν είναι τόσο η ορμητική στρατηγική και η υπερεπικοινωνία του, όσο ο προσωποκεντρικός χαρακτήρας της στρατηγικής και της επικοινωνίας του αυτό που πρέπει να ανησυχήσει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι η προφανής επιθυμία του Κασσελάκη να θέσει τον εαυτό του υπεράνω του κόμματος του οποίου φιλοδοξεί να ηγηθεί, να χρησιμοποιήσει δηλαδή το τελευταίο –με το οποίο ελάχιστη σχέση έχει έτσι κι αλλιώς– ως εργαλείο ατομικής ανάδειξης και επικράτησης.
Για ποιον λόγο έπρεπε να μάθουμε τα οικογενειακά «δεινά» του κυρίου Κασσελάκη, πριν καν μάθουμε τι ακριβώς πρεσβεύει πολιτικά;
Γιατί μας αφορά το (ομολογουμένως νεφελώδες) success story του επαγγελματικού του στίβου, ενώ δεν έχουμε καλά καλά ακούσει τις πολιτικές του προτάσεις και τις μεθόδους που θα μετέλθει για να τις υλοποιήσει;
Τι αξία έχουν οι παιδικές φωτογραφίες του πολιτικού και το ρομαντικό αφιέρωμα στον σύντροφό του, από τη στιγμή που μέχρι χθες αγνοούσαμε ποιος είναι;
Μέχρι τώρα, ο Στέφανος Κασσελάκης έχει πει τα πάντα για τον εαυτό του, αλλά τίποτα ουσιαστικό για την πολιτική του.
Σε ό,τι αφορά, πάντως, τις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ ως συλλογικό παραταξιακό πρότζεκτ, η υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη επέδρασε τονωτικά. Είτε αρέσει είτε όχι, ο νέος υποψήφιος πρόεδρος εξυπηρέτησε μία διαφημιστική ανάγκη που κανένας άλλος υποψήφιος, ούτε βέβαια και η παράταξη ως παράταξη, δεν είχε τα μιντιακή δυναμική να εξυπηρετήσει. Χάρη στον Κασσελάκη, ο κόσμος θυμήθηκε ότι...
ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόεδρο, ότι έχει εκλογές, ότι διανύει μεταβατική περίοδο, ότι υπάρχει.
Ως σκηνοθετικό εύρημα σε μια αντιδημοφιλή παράσταση, ο Στέφανος Κασσελάκης αποδείχθηκε χρήσιμος. Μένει να ανακαλύψουμε ποιος τον σκηνοθετεί και πόση όρεξη έχει να συνεχίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου