Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Πριν τις πρώτες εκλογές έγραφα ότι, ελλείψει οποιασδήποτε στοιχειωδώς σοβαρής εναλλακτικής, θα ξαναψηφίσω Μητσοτάκη και πριν τις δεύτερες εξηγούσα γιατί είναι απαραίτητο η νίκη του να είναι με μεγάλη διαφορά και η αυτοδυναμία του «ισχυρή»: για να μην έχει καμία δικαιολογία να μην κάνει αυτά για τα οποία ψηφίστηκε. Για να μην μπορεί «να κρυφτεί πίσω από βουλευτές και κυβερνητικές σταθερότητες ούτε να πιπιλίσει την χιλιοπιπιλισμένη καραμέλα των αντιδράσεων της αντιπολίτευσης. Ο Μητσοτάκης θα είναι απολύτως υπεύθυνος και υπόλογος για την διακυβέρνηση του χωρίς “εγώ ήθελα, αλλά...”».
Η μεγάλη, συντριπτική, διαφορά ήρθε και μαζί με αυτήν ήρθε το τέλος των δικαιολογιών.
Η επίκληση των κομματικών ισορροπιών, της έξαλλης και ανεύθυνης αντιπολίτευσης, των συντεχνιακών αντιστάσεων και όλες οι υπόλοιπες (συχνά πολύ βολικές) δικαιολογίες απραξίας ή μικρών και φοβισμένων βημάτων, πολύ απλά δεν στέκουν πια. Δεν μπορούν να πείσουν κανέναν.
Ο Μητσοτάκης ψηφίστηκε επειδή υποσχέθηκε να αλλάξει το κράτος.
Επειδή υποσχέθηκε επιβολή της νομιμότητας και ασφάλεια.
Επειδή υποσχέθηκε να κάνει την Ελλάδα να μοιάζει λίγο περισσότερο (όσο γίνεται, βρε αδερφέ) με ευρωπαϊκή, οργανωμένη, χώρα και λίγο λιγότερο με αυτό το χαοτικό σκορποχώρι το οποίο κινείται κάπου ανάμεσα στο αναπτυγμένο και τον τρίτο κόσμο, στο οποίο ο νόμος δεν επιβάλλεται, κουμάντο κάνουν οι πολύ ισχυροί και οι συντεχνίες, ο δημόσιος τομέας υπάρχει κυρίως για να εξυπηρετεί τις ανάγκες όσων εργάζονται σε αυτόν, ο ιδιωτικός τομέας είναι ασύδοτος και ανεξέλεγκτος, ενώ η παραβατική συμπεριφορά στην καθημερινότητα, αντί για εξαίρεση, γίνεται κανόνας που κάνει τη ζωή όλο και πιο δύσκολη.
Τα απανωτά χαστούκια στους δυο πρώτους μήνες μετά τις εκλογές (η εκδρομή των Κροατών χουλιγκάνων, οι φωτιές, οι πλημμύρες, ο φόνος ενός επιβάτη από ναυτικούς μέσα στο λιμάνι του Πειραιά σε κοινή θέα) και η πρωτοφανής, ακόμα και για Ελλάδα, εικόνα διάλυσης δεν αφήνουν πολλά περιθώρια: ο Μητσοτάκης πρέπει τώρα να ξεκινήσει να κάνει αυτά για τα οποία ψηφίστηκε. Πρέπει να ενοχλήσει, να τσακωθεί, να συγκρουστεί, να κάνει τέλος πάντων ό,τι χρειάζεται για να δείξει ότι όλα αυτά που υποσχέθηκε δεν ήταν μια καλή ανάγνωση των επιθυμιών του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας αλλά και δικές του επιθυμίες για τη χώρα.
Με λίγα λόγια, ήρθε η ώρα ο πρωθυπουργός να κυβερνήσει όπως υποσχέθηκε ότι θα κυβερνήσει. Αν θέλει φυσικά κι αν όλες αυτές οι «δυσκολίες» και οι «ανεξήγητες» υπουργοποιήσεις δεν οφείλονται σε απροθυμία για ουσιαστικές αλλαγές
Σε κάθε περίπτωση, είτε θέλει είτε δεν θέλει, δεν έχει πια καμία δικαιολογία να μην το κάνει.
Και αν δεν ξεκινά να το κάνει επειδή πρέπει, τουλάχιστον ας ξεκινήσει το κάνει επειδή τον συμφέρει.
Γιατί...
μπορεί προς το παρόν κάθε εναλλακτική στη δική του κυβέρνηση να μοιάζει αστεία, μπορεί η αντιπολίτευση ακόμα να κάνει ό,τι μπορεί για να διαφημίσει την ανεπάρκειά της και να τονίσει το εφιαλτικό κάθε εναλλακτικής, αλλά αυτό δεν θα συμβαίνει για πάντα. Και μπράβο του.
Υ.Γ.: Η «παραίτηση» του Μιλτιάδη του Βαρβιτσιώτη από το υπουργείο θα ήταν από μόνη της ένα αισιόδοξο μήνυμα, αν μόλις δύο μήνες πριν ο ίδιος άνθρωπος δεν είχε επιλεγεί για υπουργός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου