Tου Παντελή Σαββίδη
Η Ελλάδα είναι ένα μεταοθωμανικό μόρφωμα στο οποίο έδωσαν, υποτίθεται, την ανεξαρτησία του οι Δυνάμεις που αποτελούσαν καθεστώς στην εξέλιξή του. Προβλεπόταν, δηλαδή, η ύπαρξή τους.
Υποστηρίχθηκε απο την Δύση και, τυπικά, θεωρείται μια αστική δημοκρατία δυτικού τύπου, ενώ δεν είναι.
Ουσιαστικά ούτε αστική τάξη διαμόρφωσε (οι διάφοροι κομπραδόροι και κομπιναδόροι δεν αποτελούν αστική τάξη), ούτε δημοκρατία είναι. Μέχρι να μπει στην ΕΟΚ σε έβλεπε στο δρόμο ο χωροφύλακας και σου έδινε και καμιά σφαλιάρα, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Και αν εξαιρέσει κανείς την πνευματική έξαρση μετά την ήττα του 22, οπότε αναζητήθηκε μια ταυτότητα αυτού του λαού, δεν ανέπτυξε ούτε πνευματική τάξη.
Ούτε, λοιπόν, κράτος δημιουργήθηκε, ούτε αστική τάξη, ούτε πνευματική ηγεσία.
Αποτέλεσμα;
Να μην μπορέσει να αναπτύξει ούτε ικανή πολιτική τάξη. Και να πελαγοδρομεί δεξιά και αριστερά χωρίς μπούσουλα.
Γίνεται σύγκριση με πολιτικούς παλαιότερων εποχών αλλά παραβλέπουμε ότι, τότε, το μόνο μέσο ενημέρωσης που υπήρχε ήταν η εφημερίδα η οποία διαμόρφωνε όπως ήθελε το προφίλ των ηγετών και αργότερα η κρατική τηλεόραση που και αυτή ήταν ελεγχόμενη. Τον ίδιο ρόλο έπαιξε η χειραγωγημένη και διαπλεκόμενη ιδιωτική τηλεόραση.
Μόνο με την είσοδο των κοινωνικών δικτύων και τις πολλές δυνατότητες που παρέχουν αποδομήθηκε το σύστημα διαμόρφωσης της εικόνας των πολιτικών, οικονομικών και πνευματικών παραγόντων και αποκαλύφθηκε πως ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Και τώρα; Τι θα κάνουμε με γυμνούς βασιλιάδες σε μια χώρα υποτίθεται δυτική στην οποία, όμως, οι δυτικοί θεσμοί όχι μόνο δεν λειτούργησαν αλλά διακωμωδούνται κιόλας;
Σε τέτοιες κρίσιμες περιστάσεις αναλαμβάνει ρόλο η αστική τάξη. Και επιφέρει μια πολιτική, οικονομική και κοινωνική ισορροπία.
Όταν, όμως, η αστική σου τάξη είναι λούμπεν δεν μπορεί να επιτελέσει αυτόν τον ρόλο.
Τότε παρεμβαίνει η πνευματική τάξη, οι διανοούμενοι, όπως λέγονται, και με τις δυνατότητες που έχουν και το ενδεχόμενο κύρος τους αναζητούν μια ισορροπία κοινά αποδεκτή.
Στην Ελλάδα πνευματική τάξη τέτοιας εμβέλειας δεν υπάρχει και οι λίγοι γραφιάδες είναι θεραπαινίδες του συστήματος. Ενός συστήματος χαμηλής οργάνωσης με μεγάλη εντροπία.
Άρα, ούτε απο εκεί υπάρχει σωτηρία.
Και εδώ αρχίζει να λειτουργεί το λαϊκό ένστικτο.
Όταν ο λαός συνειδητοποιεί πως σωτηρία δεν υπάρχει απο πουθενά...
αναλαμβάνει τις τύχες του στα χέρια του. Είναι αυτό που λέμε ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Αυτό το φαινόμενο βλέπουμε στα αρχικά του στάδια στον Έβρο. Αν δεν εκτραπεί σε λανθασμένες κατευθύνσεις (αλλού να βρίσκεται το πρόβλημα και αλλού να το αναζητά) θα είναι μια παρήγορη εξέλιξη.
Είμαστε στο σημείο όπου ο λαός πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες. Στους δρόμους. Αλλά με πολιτική στόχευση.
Δεν μας φταίνε οι άλλοι. Το πρόβλημα βρίσκεται στο αθηναϊκό μόρφωμα που αυτοαποκαλείται ελληνικό κράτος. Ενώ δεν είναι. Είναι ένας αποικιοκρατικός μηχανισμός της αθηναϊκής νομενκλατούρας.
Αυτός ο μηχανισμός πρέπει να αποδομηθεί. Διαφορετικά δεν υπάρχει σωτηρία.
Εδώ βρισκόμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου