Zoe Pre : "Πριν την εκπομπή έστειλα έτοιμες τις ερωτήσεις στον Τσίπρα"
— Νίκος🇬🇷Σωτηρόπουλος (@NIKSOTIROPOYLOS) April 28, 2023
Μου θέλει και debate ο αγράμματος με τον Μητσοτάκη, που αν δεν του δώσουν έτοιμες τις ερωτήσεις δεν μπορεί να απαντήσει! pic.twitter.com/RFJC1cSaIi
Παλιά οι εκλογές ήταν μεγάλο θέαμα. Λαοθάλασσες πλημμύριζαν τους δρόμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Hταν η μεγάλη στιγμή των πολιτικών αρχηγών, σαν την Ανάσταση για τους ιερείς. Και κόρνες είχαμε, και στρακαστρούκες είχαμε. Ποιος δεν θυμάται τον Γεώργιο Παπανδρέου να λέει: «Αυτό δεν είναι πολιτική συγκέντρωση. Αυτό είναι δημοψήφισμα». Λένε πως το ίδιο ετοιμαζόταν να πει και ο Γεώργιος Μαύρος, ώσπου συνήθισαν τα μάτια του στο φως των προβολέων, και σαν τον δεσμώτη του πλατωνικού σπηλαίου αντίκρισε την αλήθεια. Η πλατεία ήταν μισογεμάτη.
Η πιο επιτυχημένη ρήση, πάντως, ανήκει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, στα Ιωάννινα το 1977. Μόλις ο Ανδρόνικος είχε αποκαλύψει τη Βεργίνα και ο μακεδονικός ελληνισμός ήταν της μόδας. Και το πλήθος άρχισε να φωνάζει ρυθμικά στον Καραμανλή: «Είσαι ο Μεγαλέξαντρος». Εκείνος τους άφησε να το πουν δυο-τρεις φορές και αφού έκανε μία από εκείνες τις παροιμιώδεις παύσεις του, προτείνοντας τη δεξιά του χείρα, τους μάλωσε με ένα εντελώς καραμανλικό: «Δεν θέλω υπερβολές!».
Aντε κανένας από τους σημερινούς υποψηφίους να έχει τόση ευφυΐα ώστε να βρίσκει κάπως υπερβολική τη σύγκρισή του με τον Μεγαλέξανδρο.
Ο Κύρκος ήταν καλός ρήτορας. Τον θυμάμαι στην Ομόνοια να οικτίρει τη χώρα που δεν παράγει ούτε ένα ελληνικό ρουλεμάν. Απλώς δεν κατάφερε τότε να μπει στη Βουλή. Κι ύστερα ήρθαν η τηλεόραση και οι δημοσκοπήσεις. Ο ταλαντούχος Τάσος Μπιρσίμ ήξερε τις κατάλληλες γωνίες, ώστε το πλήθος να μοιάζει τερατώδες. Και αποφασίσαμε να γίνουμε Ευρώπη. Οι συγκεντρώσεις δεν βοηθούν κανέναν να εκτιμήσει το αποτέλεσμα.
Σήμερα το μόνο θέαμα που μας έχει μείνει είναι το debate.
Oσο κι αν το θέαμα είναι φτωχό, αντάξιο της πολιτικής μας ζωής, φαίνεται πως οι πολιτικοί μας το παίρνουν πολύ στα σοβαρά.
Ο Τσίπρας ζητάει μονομαχία με τον Μητσοτάκη. Ποιος νοιάζεται αν αυτό έρχεται σε αντίθεση με την πίστη του στην αξία της απλής αναλογικής και τη θεωρία του περί συμμαχιών – θεωρία των παιγνίων στη συριζαϊκή διάλεκτο.
Ο Μητσοτάκης αντιπροτείνει συλλογική εμφάνιση όλων των πολιτικών αρχηγών. Πού να τολμήσει ο άλλος να εμφανισθεί με τους υποτιθέμενους συμμάχους του, με τους οποίους δεν μπορεί να συνεννοηθεί;
Υπάρχει, βέβαια, και η μεικτή εκδοχή. Μητσοτάκης και Τσίπρας και οι υπόλοιποι γύρω, εν είδει χορού τραγωδίας ή κωμωδίας, να σχολιάζουν τα λεγόμενα απ’ τους πρωταγωνιστές.
Και γιατί να γίνει μόνον ένα debate; Γιατί όχι δύο-τρία, πολλά debates;
Και γιατί να μην ψηφίζει το κοινό για τους νικητές και τους ηττημένους; Αυτό είναι θέαμα.
Αυτή η ιστορία με το debate έχει και τη σοβαρή της πλευρά. Αφού...
δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους για τον τρόπο που θα συνομιλήσουν, πώς θα οργανώσουν συμμαχίες για να μας κυβερνήσουν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου