Ορισμένοι εξεπλάγησαν με τον αριθμό των κομμάτων, αποκομμάτων, κομματιδίων και λοιπών περιτριμμάτων που επιθυμούν τη συμμετοχή τους στη μεγάλη γιορτή της δημοκρατίας. Πενήντα, διπλάσιος από τις προηγούμενες εκλογές. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Ενώ τα υπόλοιπα, η «Δήμητρα» του Ιωάννη και ο καβγάς για το ντιμπέιτ είναι σοβαρά.
Προσωπικά, ο αριθμός μού φαίνεται μάλλον σεμνός και μετρημένος. Τόσοι συμπατριώτες μας έχουν ισχυρές απόψεις για τη διακυβέρνηση της χώρας, για τον πληθωρισμό, την υγεία, τα ελληνοτουρκικά, την εξωτερική πολιτική, το μεταναστευτικό, την Ουκρανία, τον Πούτιν, το Σουδάν, το Σαχέλ, ακόμη και την Ταϊβάν. Δεν χρειάζεται να αρμενίζεις στο πέλαγος του Διαδικτύου ή να βλέπεις τηλεόραση και να ακούς ραδιόφωνο. Φτάνει να χρησιμοποιείς ταξί. Είναι κρίμα τόσος πλούτος ιδεών να πηγαίνει χαμένος.
Στο κάτω κάτω γιατί είναι καλύτερος ο Βελόπουλος, που πουλούσε επιστολές του Ιησού, από όσους έσπευδαν να τις αγοράσουν και τώρα θα τον ψηφίσουν;
Και τι παραπάνω προτείνει ο Βαρουφάκης από τον οδηγό ταξί, που τις προάλλες μου εξηγούσε πόσο απλό είναι να μειωθεί ο πληθωρισμός. Πόσο απλό;
Τόσο απλό: να πέσουν οι τιμές στο σούπερ μάρκετ. Θα μου πείτε ο Βαρουφάκης πετάει και κάνα αγγλικό πού και πού όπως ο Σοφολογιότατος στη «Βαβυλωνία» του Βυζάντιου.
Ως εκ τούτου, θεωρώ τον αριθμό πενήντα εξαιρετικά μικρό. Δεν ανταποκρίνεται στο επίπεδο των Ελλήνων. Θυμού τον Λεβέντη. Από πού ξεκίνησε, πού έφτασε και πόσα προσέφερε στη διαδρομή του.
Είμαστε δέκα εκατομμύρια και ο καθένας από εμάς έχει τουλάχιστον δύο απόψεις για τη χώρα – εναλλακτικές, ανάλογα με τον συνομιλητή του και τη διάθεση της ημέρας.
Γι’ αυτό πιστεύω εντέλει, παρά τις περί αντιθέτου θέσεις που έχω πάρει κατά καιρούς, πως το καταλληλότερο σύστημα είναι η απλή και άδολη αναλογική.
Την πρώτη φορά εμφανίζονται πενήντα. Φαντασθείτε τι θα γινόταν τη δεύτερη. Κυβερνήσεις μπορεί να μην είχαμε, αχρείαστες να είναι. Θα είχαμε όμως διαρκείς εκλογές, κάτι σαν τη διά βίου μάθηση. Πολλοί συμπατριώτες μας θα είχαν, εξάλλου, την ευκαιρία να εμπλουτίσουν το βιογραφικό τους με την ιδιότητα του «υποψήφιου βουλευτή». Εστω και «πρώην». Δεν αποκλείεται, δε, αν μαζεύονταν πολλοί να οργανώνονταν σε συλλόγους και να διεκδικούσαν τα δικαιώματά τους. Ολο και κάποια δικαιώματα θα βρεθούν και γι’ αυτούς στη χώρα όπου ο κάθε πτυχιούχος ανωτάτης σχολής θεωρεί εαυτόν «αδιόριστο εκπαιδευτικό».
Προς το παρόν...
ας αρκεστούμε στους πενήντα.
Και ας οργανώσουμε ένα ντιμπέιτ με όλους μαζί και με τον καθένα χωριστά για να το εμπεδώσουμε επιτέλους: η δημοκρατία είναι το πολίτευμα που στηρίζεται στην πειθώ και στη συνεννόηση. Αμάν πια. Σας βαρέθηκα. Τίποτε δεν βρίσκετε σωστό σ’ αυτήν τη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου