Το να κατηγορείς τον λαό γιατί ψήφισε όπως ψήφισε, πολύ περισσότερο όταν έχει καταψηφίσει εσένα, θυμίζει το ανέκδοτο με τον οδηγό στην Πανεπιστημίου. Εκείνον που οδηγούσε κόντρα στο ρεύμα, ακούει στο ραδιόφωνο «προσοχή, ένας τρελός οδηγεί αντίθετα στην Πανεπιστημίου», και αναφωνεί: «Τι ένας, χιλιάδες!».
Εκτός από αστείο, δεν είναι έξυπνο (αφού σε κανέναν δεν αρέσει να τον «βρίζουν» για την επιλογή του), δεν εξυπηρετεί κανέναν σκοπό, δείχνει ότι συνεχίζεις να ζεις στον δικό σου κόσμο και να μην έχεις επαφή με την πραγματικότητα.
Είναι ασφαλώς και άκοπο, αφού δεν προϋποθέτει να κάνεις κάτι, να βάλεις τον πισινό σου κάτω, να αναλύσεις τα αποτελέσματα, να δεις πού (πρωτο)έκανες λάθος και να αναζητήσεις τους δρόμους και το μονοπάτια που θα ακολουθήσεις για να το μαζέψεις, να ανασυνταχθείς σταδιακά και να διεκδικήσεις την επιστροφή. Ολα αυτά, δηλαδή, που θέλουν χρόνο, θέλουν κόπο, θέλουν και χρήμα (να αποταθείς στους ειδικούς, να γίνουν οι έρευνες, να πάρεις τις εκτιμήσεις και τις προτάσεις τους), πρωτίστως θέλουν γνώση του «πώς γίνεται η δουλειά» και απαιτούν διαρκή και σταθερή αποφασιστικότητα.
Για όλους όσοι εκτίθενται ατομικά ή επιχειρηματικά στην ελεύθερη αγορά, τα παραπάνω είναι «πρώτη δημοτικού». Δεν βρίζεις τον πελάτη σου που δεν σε αγοράζει, δεν λες «δεν με κατάλαβαν», γιατί και αυτό ακόμη δική σου ευθύνη είναι. Κοιτάς να δεις τι κάνεις λάθος, να το αλλάξεις (δύσκολο, αλλά πιο εύκολο από το να «αλλάξεις» τον πελάτη), να βελτιώσεις το προϊόν και την υπηρεσία, μπας και «γυρίσει». Και αν δεν τα καταφέρεις, πτωχεύεις και πάμε για άλλα.
Δεν μπορώ να προδικάσω προς τα πού θα κινηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και σχεδόν μία εβδομάδα μετά τις εκλογές τα σημάδια παραμένουν μακριά από την κατεύθυνση της λογικής και της ενσυναίσθησης.
Το πιο ανησυχητικό για το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι, παρότι βρέθηκε τέσσερα γεμάτα χρόνια στην κυβέρνηση και πάνω από επτά στην αξιωματική αντιπολίτευση, δείχνει να μη θέλει να αποδεχθεί τα κριτήρια με τα οποία ψηφίζουν οι Ελληνες, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος.
Μιλούν και κάνουν στον ΣΥΡΙΖΑ σαν να μην έχουν κατανοήσει ούτε γιατί νίκησαν το 2015 (τότε ήταν «σωστός» ο λαός και οι «ηλίθιοι» ήταν «έξυπνοι»;) ούτε γιατί από τότε χάνουν από τα αποδυτήρια.
Ούτε παραπλανημένος ούτε «μαγεμένος» είναι ο ψηφοφόρος.
Αν υπάρχει μια λέξη που τον χαρακτηρίζει (και ΔΕΝ μπορούν να πουν οι πολιτικοί) είναι: «παρτάκιας».
Είναι «παρτάκιας» ο λαός, τι να κάνουμε… «Παρτάκιας» και κυνικός. Κοιτάζει την πάρτη του, την τσέπη του, το στενά ατομικό, άντε οικογενειακό, συμφέρον. Μεταξύ «δικαιοσύνης παντού» και χρημάτων «παντού», θα επιλέξει το δεύτερο. Και αν έρθεις εσύ μετά να πλειοδοτήσεις, απλώς είσαι δεύτερος.
Το ανέκδοτο δεν μας λέει αν ο οδηγός τράκαρε ή κατάφερε να γλιτώσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως...
σίγουρα έχει ήδη υποστεί ένα μεγάλο στραπάτσο.
Από το πώς (και ποιος) θα πιάσει στο εξής το τιμόνι και προς τα πού θα κινηθεί, θα εξαρτηθεί αν θα αποκαταστήσει, εν μέρει έστω, τις ζημιές. Αλλιώς, κινδυνεύει να καταντήσει και αυτός ανέκδοτο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου