Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ
Αν και τα 213 άτομα είναι μικρό δείγμα, μπορούμε να εικάσουμε ότι περίπου 70 απ’ όσους συνομίλησαν με τη 12χρονη του Κολωνού ήταν νεοδημοκράτες. Εξήντα (συν-πλην) ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ενώ κάποιο μικρότερο κόμμα ψήφισαν σκόρπια 80 από αυτούς· δέκα το ένα κόμμα, πέντε το άλλο κ.ο.κ. Στατιστικώς λοιπόν, σε αυτό το ελάχιστο υποσύνολο της ελληνικής κοινωνίας, είναι πιθανότερο να τρακάρουμε με ένα νεοδημοκράτη ή συριζαίο, παρά με κάποιον ψηφοφόρο του ΚΚΕ μ-λ.
Αυτό σημαίνει ότι το ΚΚΕ μ-λ έχει κάποιο ηθικό πλεονέκτημα, που απώλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ και το βρήκαν τα μικρότερα κόμματα;
Φυσικά όχι. Το διαβόητο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς», για το οποίο χρόνια μάς ζάλιζε ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι μια στατιστική και όχι μια κοινωνική ή πολιτική πραγματικότητα. Π.χ. το κόμμα «Ελληνες Οικολόγοι» θα έχει μηδέν διεφθαρμένους, επειδή δεν είχε κανέναν ψηφοφόρο.
Υπάρχει, ωστόσο, και μια άλλη παράμετρος. Εχοντας ένα κράτος που διαχειρίζεται και διανέμει πάνω από το 50% του παραγόμενου πλούτου στην Ελλάδα, τα λαμόγια θα προτιμήσουν τα κόμματα εξουσίας για να κάνουν «δουλίτσα». Δεν θα επέλεγαν τον Συνασπισμό του 3%, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ του 30%-35% δίνει καλές προοπτικές. Είναι φυσικό· τα τρωκτικά μαζεύονται όπου υπάρχει μέλι.
Η χυδαία ηθικολογία, που τα κοινωνικά δίκτυα διαχέουν στον δημόσιο διάλογο (το «#ΝΔ_παιδεραστές» μπήκε διά στόματος της κ. Αννας Βαγενά στη Βουλή), είναι για τις κερκίδες των κομματικών φιλάθλων και δεν αποτελεί γόνιμη πολιτική αντιπαράθεση. Η διαφθορά, οι επιλήψιμες συμπεριφορές, τα ποινικά αδικήματα, πόσο δε μάλλον οι σεξουαλικές διαστροφές, δεν έχουν πολιτική ταυτότητα. Είναι χρήσιμα μόνο για να τσακώνονται κάποιοι στο Τwitter, κι εκεί πρέπει να παραμείνουν.
Τα κόμματα όμως κρίνονται (και πρέπει να κρίνονται αυστηρώς) για δύο πράγματα:
Τι έκαναν πριν γίνει το κακό και τι προτείνουν αφού γίνει.
Η Νέα Δημοκρατία, για παράδειγμα, πρέπει να ψάξει πώς και γιατί το σούπερ ντούπερ «μητρώο στελεχών» (όπως τουλάχιστον μας το είχε παρουσιάσει) είχε τόσο μεγάλες τρύπες ώστε να χωρέσει ο κ. Ανδρέας Πάτσης. Ηταν αυτός ο μηχανισμός αξιολόγησης για τα μάτια του κόσμου ή κάτι άλλο πήγε στραβά και δεν ελέγχθηκε ούτε το «πόθεν έσχες» του υποψηφίου;
Δεν είναι λίγες οι φορές που απογοητευτήκαμε μετά τις εκλογές. Συνήθως, επειδή εκείνοι που διακήρυσσαν την ηθική αποδεικνύονταν πιο ανήθικοι από τους ανήθικους που ήθελαν να ανατρέψουν.
Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι οι γενικές και αόριστες υποσχέσεις (η έννοια της ηθικής είναι γενική και αόριστη), αλλά...
οι θεσμοί που προτείνουν ώστε ακόμη και οι ανήθικοι να αναγκάζονται να λειτουργούν ηθικώς. Θα συνεχίσουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου