Στην Ελλάδα τελικά δεν πλήττεις ποτέ. Ειδικά οι μερικές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που παρακολουθούν στενά την πολιτική επικαιρότητα, που διαβάζουν φανατικά ενημερωτικές ιστοσελίδες, ξεκοκκαλίζουν και αποκωδικοποιούν παραπολιτικά σχόλια και ακούν ενημερωτικό ραδιόφωνο, πρέπει να χτυπάνε βάρδιες –γιατί, άντε να τα προλάβεις όλα: να διαβάσεις ανάμεσα στις γραμμές, να καταλάβεις πού το πάει ο τάδε ή ο δείνα επιχειρηματίας, τι υπονοεί ο ένας ή ο άλλος εκδότης, τι «αποκάλυψε» στο Twitter o Αντώναρος κ.ο.κ. «Καίγεται» το μυαλό ακόμη και των πιο προπονημένων…
Οσο γι’ αυτούς που δεν ανήκουν σε αυτές τις (λίγες) δεκάδες χιλιάδες των «μυημένων», την πλειοψηφία δηλαδή των πολιτών που παλεύει με τους λογαριασμούς, το μποτιλιάρισμα και τις τιμές στο σούπερ μάρκετ, όλα αυτά είναι ένα βουητό από το οποίο δεν βγαίνει ακριβώς άκρη. Σκρολάροντας αποκαμωμένος στο Facebook μπορεί να γελάσεις με ένα αστείο για τη Μαρίνα Πατούλη, ότι την παρακολουθούσαν, αλλά αυτό που σε απασχολεί πραγματικά εκείνη την ώρα είναι το SMS που μόλις έλαβες για τον λογαριασμό ρεύματος που χρωστάς. Και το πώς θα βγάλεις τον μήνα.
Αν όμως ανήκεις στους «μυημένους», και έχεις το κέφι και τον χρόνο να βουτήξεις σε αυτή την ιστορία, η επικαιρότητα σε ανταμείβει με ένα πλήρες πακέτο. Γιατί δεν έχεις μόνο τη βαρετή αντιπαράθεση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης. Ούτε μόνο Πολάκη να απειλεί χρήστες του Twitter γράφοντας «ερχόμαστε» και «εξαφανίσου από τη χώρα». Αυτά τα είχες και πριν.
Τώρα έχεις ως μπόνους εκδότες που δημοσιεύουν λίστες, που απειλούν με κασέτες και επιλέγουν τον δικαστή της αρεσκείας τους -και όχι κάποιον μπας κλας που δεν ταιριάζει με το στάτους που (θεωρούν ότι) έχουν. Κι έχεις και έναν νέο άνθρωπο, 24 ετών, τον ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Γκονσάλο Αβιλα να απλώνει το χέρι του (τι το ήθελε), να σφυρίζει ένας Δανός πέναλτι και όλα αυτό να γίνονται Κυριακή βράδυ μείζον πολιτικό θέμα. Ως τα ξημερώματα. Και άντε ξανά μανά να διαβάζεις ότι ο «κύβος ερρίφθη» από τους πολιτικολογούντες στο Facebook, ενώ δεν έχεις «χωνέψει» ακόμα την κυρία Πατούλη…
Οι «πολλοί», που δεν ξημεροβραδιάζονται με πολιτικά παρασκήνια και δεν αποκωδικοποιούν παραπολιτικά σχόλια, θα ασχοληθούν αναγκαστικά όταν πλησιάσουμε στις εκλογές. Οι περισσότεροι θα διαλέξουν ανάμεσα στον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα με βάση το δείγμα γραφής και των δύο. Για όλα τα θέματα. Και κανένα προφανώς δεν πρέπει να υποτιμάται.
Το κλίμα που επικρατεί αυτή τη στιγμή προεξοφλεί μια πορεία προς τις κάλπες με συμφραζόμενα Λατινικής Αμερικής. Είναι πλέον σαφές ότι επιχειρείται να οδηγηθούμε σε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών όπου θα είναι δύσκολο να διακρίνεις την αλήθεια από το ψέμα, τους δημοσιογράφους από τους εισαγγελείς, το ποδόσφαιρο από την πολιτική κ.ο.κ. Και ως μπόνους υπάρχει αυτή τη φορά και το στοιχείο ότι η αξιωματική αντιπολίτευση θέτει όρους για τη συμμετοχή της στις εκλογές!
Επομένως οι ψευδαισθήσεις κατέρρευσαν. Το παρελθόν μας στοιχειώνει ακόμη, ενώ οι όποιες ελπίδες για «κανονικότητα» αποδείχθηκαν για άλλη μια φορά χίμαιρα.
Προ των δεύτερων εκλογών του 2015 ο Τσίπρας είχε πει «στις 20 Σεπτέμβρη τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Κέρδισε τις εκλογές. Επιχείρησε όντως να «τελειώσει» τους πολιτικούς του αντιπάλους, πρωτίστως με τις 10 κάλπες της Novartis και δευτερευόντως με την αντισυνταγματική απόπειρα να ελέγξει το τηλεοπτικό τοπίο.
Απέτυχε.
Το 2019 τις εκλογές τις κέρδισε ο Μητσοτάκης. Δεν προανήγγειλε ούτε και επιχείρησε να τελειώσει τους δικούς του πολιτικούς του αντιπάλους. Κάποιοι τον μέμφονται γι’ αυτό, άλλοι λένε ότι καλά έκανε. Η μη ανταπόδοση όμως δεν άλλαξε τα δεδομένα. Στις επόμενες εκλογές ο Τσίπρας θέλει να «τελειώσει» τον Μητσοτάκη για να μπορεί να σταθεί ο ίδιος στο κόμμα του. Και σε αυτή τη μάχη, που μοιάζει για τον ίδιο ένα παιχνίδι όλα για όλα, αγκαλιάζει τώρα αυτούς που κάποτε στοχοποιούσε και δανείζεται δοκιμασμένα εμπρηστικά εργαλεία από το οπλοστάσιο του Τραμπ. Το hashtag #ΝΔ παιδεραστές, το σύνθημα «να αποξηράνουμε τον βάλτο» (drain the swamp) και η προκαταβολική αμφισβήτηση του κύρους των εκλογών έχουν άρωμα τραμπικό —Πού να τα φαντάζονταν άραγε αυτά στην πάλαι ποτέ ανανεωτική Αριστερά, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Μανόλης Αναγνωστάκης και ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης…
Το συμπέρασμα είναι ότι...
υπάρχει σαφής επιδίωξη να διεξαχθούν οι επόμενες εκλογές σε ένα κλίμα εκτός κλίματος από όσα καίνε την πλειοψηφία των πολιτών.
Θα φανεί αν θα πετύχει αυτή η προσπάθεια καθώς και το μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Φαίνεται ότι είμαστε ακόμα στην αρχή.
Για την ώρα, το μόνο που μπορεί να ελπίζει κανείς είναι το εξής: την επόμενη μέρα να μην έχουν χαθεί όσα πέτυχαν οι πλέον ευάλωτοι πολίτες οι οποίοι κατέβαλαν και καταβάλλουν το πανάκριβο τίμημα για να κρατηθεί όρθια αυτή η χώρα εν μέσω απανωτών κρίσεων. Επί 15 σχεδόν χρόνια.
Ισως λοιπόν το κλειδί των εκλογών να είναι το ποιος, μέσα σε ένα προεκλογικό κλίμα λάσπης, κραυγών και απειλών, μπορεί να τους μιλήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου