Η προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανίσει τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. ως επιτυχία ήταν κωμικοτραγικά.
Και δεν επιχαίρω, δεν θα αντιπολιτευτώ ποτέ τη χώρα. Η παραδοχή της αλήθειας όμως είναι πρώτη υγιής προϋπόθεση για μια εθνωφελή εθνική στρατηγική.
Το κοπρελόχαρτο των συμπερασμάτων, αποτέλεσμα των μεθοδεύσεων της γερμανικής ιταμότητας και των κολαούζων της, προεξαρχόντων των Ιταλών και Ισπανών, όχι μόνο στην ουσία ενθαρρύνει την τουρκική επιθετικότητα και βαρβαρότητα. Πολλοί, ακόμη κι εκείνος ο ανεκδιήγητος γ.γ. του ΝΑΤΟ, όπως και η Μέρκελ, λένε ως δικαιολογία πως «η Τουρκία είναι σημαντική, πολύ μεγάλη για να την αγνοήσουμε ή να της επιβάλουμε κυρώσεις».
Επειδή συμφωνώ πως το πρόβλημα είναι το μέγεθος της ισλαμοφασιστικής Τουρκίας και οι λαοί που καταπιέζει και απειλεί μέσα της και γύρω της, ας αρχίσουμε λοιπόν τη συζήτηση και τις πρακτικές πολιτικές για τη μόνη λύση: να τη μικρύνουμε.
Μια μικρότερη Τουρκία, χωρίς το Κουρδιστάν, χωρίς τα Κατεχόμενα της Κύπρου, χωρίς συριακά εδάφη, εκδιωγμένη κλωτσηδόν από τη Λιβύη, χωρίς πόδι στο Αρτσάχ, χωρίς τα αρμενικά εδάφη που κατέχει, π.χ. το Αραράτ, χωρίς την Ιμβρο και την Τένεδο, θα είναι ένας πολύ πιο ήρεμος και συνετός γείτονας και «σύμμαχος». Θα είναι προς όφελος των Αμερικανών, των Γάλλων, των Ελλήνων, των Ισραηλινών, των Αιγυπτίων, των Αρμενίων, των Σύρων και Ιρακινών.
Δεν θα αρέσει στους Αγγλους, που έχουν ήδη αρχίσει τις βρομοδουλειές και να χώνουν τη μύτη τους, έκανε μια περατζάδα από το Μεμετιστάν ο αρχηγός της δυσώνυμης υπηρεσίας των κοκκινόκωλων. Διότι η treatcherous Albion, η προδοτική Αλβιώνα, θέλει να επανέλθει δυναμικά στην αυτοκρατορική παρεμβατική πολιτική της, έχει αποφασίσει ήδη τη μεγάλη ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεών της και θα τη βρούμε πάλι απέναντί μας, διότι και στο Νέο Ανατολικό Ζήτημα έχει για τον Μεγάλο Ασθενή, την Τουρκία, το ίδιο δόγμα που είχε και τότε, υπέρ της ακεραιότητας του κράτους των Γενοκτόνων.
Η Τουρκία σήμερα συνιστά μια απειλή για όλο τον πολιτισμένο κόσμο και ειδικά για την Ευρώπη, με πρώτο απειλούμενο τον Ελληνισμό. Η Ε.Ε., αυτός ο τευτονικός αριστεριστής βροντόσαυρος, αντιμετωπίζει την απειλή με την πολιτική κατευνασμού, διότι οι ελίτ ορισμένων χωρών, με πρώτη τη Γερμανία, έχουν ισχυρά οικονομικά συμφέροντα στην Τουρκία, εργοστάσια αυτοκινήτων, τους πουλάνε όπλα, έχουν στα χέρια τους μεγάλο μέρος του χρέους, των τραπεζών της, ενώ η πουλημένη στον Σόρος ελίτ και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, δύο φορές πουλημένοι, έχουν τη θεοπάλαβη αλλά απολύτως πρακτικά εφαρμοζόμενη ιδέα της αντιμετώπισης της υπογεννητικότητας των λαών της Ευρώπης με την αθρόα εισαγωγή παράνομων μουσουλμάνων, την πλειονότητα των οποίων διακινεί και προωθεί οργανωμένα στη Δύση το κράτος συμμορία του Ερντογάν, όπου μαφία, δουλέμποροι και κράτος ταυτίζονται, με διακηρυγμένο στόχο τον ισλαμικό εποικισμό.
Συνεργοί τους σε αυτό η Γερμανία και η ελεγχόμενη από αυτήν ευρωγραφειοκρατία, οι οποίοι στην ουσία αντικαθιστούν σταδιακά τον πληθυσμό, επιθυμώντας ακόμη και κυρώσεις να υποχρεώσουν τις χώρες και ειδικά εμάς, τον ακρίτα της Ευρώπης, να παραιτηθούμε από το δικαίωμα όχι απλά της Αμυνας και Ασφάλειας αλλά και της ίδιας της επιβίωσης, καταργώντας τα σύνορά μας. Συνεπικουρούνται από έναν εσμό εγκληματικών οργανώσεων με τον μανδύα των ΜΚΟ, των αντίφα, των αριστερών κομμάτων πάσης εκδοχής και απόχρωσης και από ψευτοφιλελεύθερους, που ακόμη και τις πορδές του ξεδοντιάρη Φερχόφστατ τις θεωρούν Σανέλ Νο 5.
Είναι λοιπόν καιρός να αντεπιτεθούμε με στόχο το κόντυμα του Αδόλφου και της τυραννικής γενοκτόνας χώρας του. Και αυτό προϋποθέτει αύξηση ισχύος, εκπεφρασμένη αληθή βούληση χρήσης της και συμμαχίες.
Το χειρότερο που μπορούσαμε να κάνουμε είναι να δείξουμε στάση υποχωρητική.
ΟΙ ΗΠΑ επιβάλλουν για πρώτη φορά μετά το εμπάργκο του 1974 αυστηρές κυρώσεις στην Τουρκία, η Γαλλία έχει δείξει τη στάση που δείχνει, και εμείς, δηλαδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τι κάνουμε;
Δεν προβάλλουμε βέτο και συμφωνήσαμε να πάμε στην Κορσική σε πολυμερή διάσκεψη, όπου θα είναι, πλην των Φρίτσηδων, η Τουρκία, οι Ισπανοί που της ναυπηγούν αεροπλανοφόρο, οι Ιταλοί που της γλείφουν τον απαυτό, η Μάλτα, η Μάλτα, ρε φίλε, μας κογιονάρουν κι αυτοί που δεν είναι Έθνος, κατσίκες καλές βγάζανε μόνο κάποτε, και άλλοι, όπως Ισραήλ και Αίγυπτος, που έχουν κοινά με μας συμφέροντα αλλά το ζήτημα, το μενού είμαστε εμείς! Ελλάδα και Κύπρος.
Θα πάμε λοιπόν να συζητήσουμε τι σε αυτό το παζάρι με τόσες πονηρές αλεπούδες και λύκους;
Η διάσταση μεταξύ Νίκου Δένδια και Μητσοτάκη είναι προφανής, δεν είναι τελικά φήμη και φαίνεται στις πράξεις τους και στη ρητορική. Η αθλιότητα των αποτελεσμάτων στις Βρυξέλλες και η ακόμη μεγαλύτερη αθλιότητα της συμφωνίας να πάμε στην Κορσική για συζητήσουμε αν, πώς και πότε θα διαμοιράσουμε τα ιμάτιά μας είναι αποτέλεσμα του ενδοτικού και ηττοπαθούς περιβάλλοντος του πρωθυπουργού και των πεποιθήσεών του. Η προσέγγιση του Νίκου Δένδια δεν είναι απλά γενναιότερη, είναι κυρίως πιο ρεαλιστική και ελπιδοφόρα. Δημιουργία συμμαχιών και ισχύος.
Ο Δένδιας κούνησε το δάχτυλο στο Βερολίνο και πολύ έκανε, ο Μητσοτάκης δεν μπορεί με τίποτα να απογαλακτιστεί από τη φιλογερμανική αντίληψή του και τις φαντασιώσεις για το τι είναι η Ε.Ε. Οι φαντασιώσεις αυτές δεν διαλύθηκαν ούτε μετά το βατερλό των Βρυξελλών.
Θα το ξαναπώ. Ο Τσίπρας, λόγω της προδοτικής Συμφωνίας των Πρεσπών, έχασε την εξουσία, ο Μητσοτάκης, εάν δεν ανακρούσει πρύμναν και μας οδηγήσει στο δικό μας Μόναχο, θα χάσει το κεφάλι του. Η σημερινή διαφορά των 16 μονάδων δεν είναι τίποτα. Θυμίζω την κραταιά εκλογή του αξιοθρήνητου ΓΑΠ και που κατέληξε το ΠΑΣΟΚ λίγο μετά.
Ο δρόμος της αντίστασης, των συμμαχιών και της έμπρακτης αμφισβήτησης της αντιευρωπαϊκής πολιτικής των Γερμανών είναι δύσκολος, αλλά ο μόνος που δίνει μια προοπτική μακριά από την υποτέλεια.
Ο Μητσοτάκης παρέλαβε κράτος, να μην παραδώσει Ηγεμονία της Βλαχίας.
Στο πρώτο θα βάλουμε όλοι πλάτη.
Στο δεύτερο...
θα μείνει με τους Ντόκους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου