Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
Ποιο γεγονός θυμούνται κάθε χρόνο στις 6 Δεκεμβρίου;
Το στερεότυπο μας λέει ότι δεν θέλουν να ξεχαστεί η δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου από έναν σαλεμένο αστυνομικό.
Ο τρόπος του μνημόσυνου, όμως, άλλα λέει. Οι εορτασμοί είναι μια τελετουργική αναπαράσταση της καταστροφής του κέντρου της Αθήνας που ακολούθησε. Ευκαιρία να θυμηθούν τις ευτυχισμένες εκείνες ημέρες που έσπαγαν, έκαιγαν, λεηλατούσαν. Ευκαιρία να τα σπάσουν.
Στην πραγματικότητα, αυτό που γιορτάζουν δεν είναι η μνήμη του Γρηγορόπουλου. Είναι η μνήμη των καταστροφών. Απόδειξη ότι φέτος αισθάνονται στερημένοι, όσο κι αν δηλώνουν ετοιμοπόλεμοι.
Ποιοι είναι αυτοί;
Είναι τα τότε παιδιά που σήμερα έγιναν νέοι και θέλουν να συμμετάσχουν στις τελετές ενηλικίωσής τους;
Είναι κυρίως το γραφείο τελετών που αναλαμβάνει την οργάνωση, επαγγελματίες που γέρασαν ασκούμενοι στον κοινωνικό χουλιγκανισμό. Ας μη γελιόμαστε. Η 6 Δεκεμβρίου είναι η μέρα που ξεκίνησε η καταστροφή του κέντρου της πρωτεύουσας. Το έργο κράτησε κοντά ένα μήνα, κατά τη διάρκεια του οποίου καταργήθηκε το κράτος και η πόλη παραδόθηκε στους κουκουλοφόρους. Ως και έλεγχο ταυτοτήτων έκαναν σε εισόδους του μετρό. Χάρη σε μια φοβισμένη κυβέρνηση, που παρακολουθούσε άφωνη το έργο, η αστυνομία απλώς προσπαθούσε να γλιτώσει από τις πέτρες και τα μολότοφ.
Ναι, όντως πρέπει να θυμόμαστε την 6η Δεκεμβρίου. Ομως να ξέρουμε γιατί πρέπει να τη θυμόμαστε.
Δεν έχει τίποτε το ηρωικό η ημέρα εκείνη. Ο Γρηγορόπουλος ήταν άτυχος. Ηρωας δεν ήταν, πάντως.
Ο αστυνομικός που τον δολοφόνησε τιμωρήθηκε. Δεν τιμωρήθηκαν όμως οι κουκουλοφόροι που δολοφόνησαν το κέντρο της Αθήνας. Δώδεκα χρόνια μετά, παραμένει έρημο και ρημαγμένο. Οιονεί ζωντανό, οιονεί κέντρο, μιας οιονεί πόλης.
Οι ήρωες των ημερών εκείνων είναι οι κουκουλοφόροι. Αυτοί προκάλεσαν το γεγονός το οποίο θυμόμαστε ακόμη και σήμερα. Και η πολιτεία, γενναιόδωρη, για να τους τιμήσει δεν τόλμησε να βγάλει καν τις κουκούλες τους.
Αλήθεια, ποιοι κατέστρεψαν την Αθήνα το 2008; Ποιοι κατέστρεψαν τόσες μικρές επιχειρήσεις; Ποιοι εκβίαζαν καταστηματάρχες να κρεμούν μαύρες σημαίες για να γλιτώσουν; Ποιοι βανδάλισαν τα θέατρα;
Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Και δεν θα το μάθουμε ποτέ διότι...
εκτός των άλλων, έχουμε συναινέσει στον αποπροσανατολισμό της συλλογικής μας μνήμης.
Ηρωες που δεν τολμούν να δείξουν το πρόσωπό τους. Και φοβούνται τις συνέπειες του «ηρωισμού» τους. Με τη συνενοχή του κρατικού μηχανισμού εγκαινίασαν τη μεγάλη επίθεση κατά των μεσαίων στρωμάτων, που ολοκληρώθηκε με τη συντριβή τους επί αριστερής κυβερνήσεως.
Η Δημοκρατία άντεξε, όμως το τίμημα που κατέβαλε στον ανέξοδο ηρωισμό των κουκουλοφόρων ήταν μεγάλο όλα αυτά τα χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου