Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Η υπόθεση του Αντώνη Διαματάρη δεν επιδέχεται πολλή ανάλυση. Ο υφυπουργός Εξωτερικών, που είναι αρμόδιος για τον απόδημο Ελληνισμό, είχε καταστρώσει έτσι το βιογραφικό του ώστε, όποιος γνωρίζει στοιχειώδη ελληνικά, να καταλαβαίνει ότι ο αυτοβιογραφούμενος διαθέτει μεταπτυχιακό τίτλο του πανεπιστημίου Columbia.
Η προσπάθειά του να εξηγήσει την παραπλανητική αναφορά (έγραφα ότι σπούδασα, όχι ότι αποφοίτησα) θα ήταν τροφή μόνο για την κανιβαλική χλεύη της ψηφιακής αγοράς. Θα ήταν, αν δεν αποτελούσε και επίσημη γραμμή της κυβέρνησης.
Ο μηρυκασμός της (μη) εξήγησης Διαματάρη από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο –το «θέμα για την κυβέρνηση έχει λήξει», είπε– μετατρέπει ένα προσωπικό ολίσθημα, για το οποίο το Μαξίμου θα μπορούσε πειστικά να ισχυριστεί ότι δεν είχε προηγούμενη γνώση, σε πολιτικό πρόβλημα. Γιατί η κυβέρνηση αναλαμβάνει το κόστος της υιοθέτησης του ολισθήματος;
Επειδή μπορεί. Επειδή βρίσκεται ακόμη στη φάση που φαίνεται σαν να μην μπορεί τίποτε να την πλήξει. Ο υπολογισμός είναι, προφανώς, ότι ένα αμάρτημα από έναν δευτερεύοντα κυβερνητικό παράγοντα –από τον διάδοχο του Τέρενς Κουίκ– δεν θα απασχολήσει την επικαιρότητα για περισσότερες από δύο-τρεις μέρες. Θα το σβήσει ο ίσκιος της κυρίαρχης δύναμης που –όπως κάθε νωπή εξουσία– είναι ακόμη σε θέση να τρέπει σε φυγή τα γεγονότα.
Πρόκειται για έναν υπολογισμό που βασίζεται μόνο στη βραχεία μνήμη. Η κυβέρνηση έχει ήδη παρελθόν. Από τις διοικήσεις των ΕΛΠΕ και της ΕΥΠ μέχρι τις διοικήσεις των νοσοκομείων και το τάχα αλληγορικό βιογραφικό του εκδότη του «Εθνικού Κήρυκα», έχει ήδη αρχίσει να διαμορφώνεται ένα παθητικό ικανό να υποσκάψει μια από τις κεντρικές επαγγελίες της Ν.Δ. – περί αξιοκρατίας και ανάδειξης της αριστείας.
Η ειρωνεία στην περίπτωση του Διαματάρη είναι ότι, τυπικά, εκπροσωπεί τη χώρα σε εκείνο το ακροατήριο το οποίο υποτίθεται πως η κυβέρνηση ήθελε να δελεάσει με το μήνυμά της για την αξιοκρατία: στους Ελληνες που αναγκάστηκαν να πάρουν την αριστεία τους και να την επενδύσουν εκτός Ελλάδος.
Πρόκειται για ειρωνεία που θα μπορούσε, βέβαια, κανείς να επισημάνει και πριν από το Diamataris-gate, αφού, ακόμη κι αν διέθετε μεταπτυχιακό, ο βετεράνος του ενδοομογενειακού παραγοντισμού δεν θα μπορούσε να κομίσει το κάλεσμα της παλιννόστησης στη νέα διασπορά.
Η πολιτική ζημιά από το καρουζέλ τρίτων ρόλων και κομπάρσων στη διακυβέρνηση ακόμη δεν πολυφαίνεται. Αλλά συντελείται. Συντελείται, καθώς η άγαρμπη προσπάθεια παρασιώπησης φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα. Αποχαλινώνει την παραφιλολογία για τα κίνητρα της κάλυψης.
Ισχύει κι εδώ ο παλιός κανόνας:
Η προσπάθειά του να εξηγήσει την παραπλανητική αναφορά (έγραφα ότι σπούδασα, όχι ότι αποφοίτησα) θα ήταν τροφή μόνο για την κανιβαλική χλεύη της ψηφιακής αγοράς. Θα ήταν, αν δεν αποτελούσε και επίσημη γραμμή της κυβέρνησης.
Ο μηρυκασμός της (μη) εξήγησης Διαματάρη από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο –το «θέμα για την κυβέρνηση έχει λήξει», είπε– μετατρέπει ένα προσωπικό ολίσθημα, για το οποίο το Μαξίμου θα μπορούσε πειστικά να ισχυριστεί ότι δεν είχε προηγούμενη γνώση, σε πολιτικό πρόβλημα. Γιατί η κυβέρνηση αναλαμβάνει το κόστος της υιοθέτησης του ολισθήματος;
Επειδή μπορεί. Επειδή βρίσκεται ακόμη στη φάση που φαίνεται σαν να μην μπορεί τίποτε να την πλήξει. Ο υπολογισμός είναι, προφανώς, ότι ένα αμάρτημα από έναν δευτερεύοντα κυβερνητικό παράγοντα –από τον διάδοχο του Τέρενς Κουίκ– δεν θα απασχολήσει την επικαιρότητα για περισσότερες από δύο-τρεις μέρες. Θα το σβήσει ο ίσκιος της κυρίαρχης δύναμης που –όπως κάθε νωπή εξουσία– είναι ακόμη σε θέση να τρέπει σε φυγή τα γεγονότα.
Πρόκειται για έναν υπολογισμό που βασίζεται μόνο στη βραχεία μνήμη. Η κυβέρνηση έχει ήδη παρελθόν. Από τις διοικήσεις των ΕΛΠΕ και της ΕΥΠ μέχρι τις διοικήσεις των νοσοκομείων και το τάχα αλληγορικό βιογραφικό του εκδότη του «Εθνικού Κήρυκα», έχει ήδη αρχίσει να διαμορφώνεται ένα παθητικό ικανό να υποσκάψει μια από τις κεντρικές επαγγελίες της Ν.Δ. – περί αξιοκρατίας και ανάδειξης της αριστείας.
Η ειρωνεία στην περίπτωση του Διαματάρη είναι ότι, τυπικά, εκπροσωπεί τη χώρα σε εκείνο το ακροατήριο το οποίο υποτίθεται πως η κυβέρνηση ήθελε να δελεάσει με το μήνυμά της για την αξιοκρατία: στους Ελληνες που αναγκάστηκαν να πάρουν την αριστεία τους και να την επενδύσουν εκτός Ελλάδος.
Πρόκειται για ειρωνεία που θα μπορούσε, βέβαια, κανείς να επισημάνει και πριν από το Diamataris-gate, αφού, ακόμη κι αν διέθετε μεταπτυχιακό, ο βετεράνος του ενδοομογενειακού παραγοντισμού δεν θα μπορούσε να κομίσει το κάλεσμα της παλιννόστησης στη νέα διασπορά.
Η πολιτική ζημιά από το καρουζέλ τρίτων ρόλων και κομπάρσων στη διακυβέρνηση ακόμη δεν πολυφαίνεται. Αλλά συντελείται. Συντελείται, καθώς η άγαρμπη προσπάθεια παρασιώπησης φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα. Αποχαλινώνει την παραφιλολογία για τα κίνητρα της κάλυψης.
Ισχύει κι εδώ ο παλιός κανόνας:
Είναι πάντα καλύτερο για έναν πρωθυπουργό να τον ρωτούν γιατί «έφαγε» έναν υπουργό, παρά να τον ρωτούν γιατί τον κρατάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου