Γράφει ο Κωνσταντίνος Δούβλης
Εγκληματολόγος, διδάκτωρ Κοινωνιολογίας της Αστυνόμευσης,
Εδώ και πολλές εβδομάδες το ερώτημα αυτό "καίει" την καρδιά, την ψυχή και το μυαλό μου. Με βασανίζει χωρίς σταματημό. Δε με αφήνει να ησυχάσω. Αποφάσισα να λοιπόν το θέσω δημόσια, μήπως και λυτρωθώ.
Γιατί, Στέλιο;
Γιατί μας εκθέτεις τόσο απάνθρωπα;
Γιατί μας χαλάς την κοινωνική και ατομική μας γαλήνη;
Γιατί περιφέρεις την ψυχική σου δύναμη και μας την "τρίβεις" στο πρόσωπο καθημερινώς;
Γιατί μας κάνεις να νιώθουμε ανεπαρκείς, λίγοι, αδύναμοι;
Γιατί δεν κάθεσαι στη γωνιά σου να περιμένεις κρατική ελεημοσύνη;
Γιατί μας αναγκάζεις κάθε ώρα και στιγμή που σε βλέπουμε να ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις δικές μας ανασφάλειες, με τα συμπλέγματα κατωτερότητας και τις φοβίες μας;
Γιατί αντιμετωπίζεις την απανθρωπιά μας με χαμόγελο και συγκατάβαση;
Γιατί μας θυμίζεις συνεχώς τη δική μας συναισθηματική και ηθική αναπηρία;
Γιατί μας αναγκάζεις να κοιτάξουμε τον καθρέφτη που τόσα χρόνια αποφεύγουμε; Καλά δεν πορευόμαστε μέχρι τώρα;
Γιατί δεν μας αφήνεις να συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε ανόητες και παιδιάστικες δικαιολογίες για τις αποτυχίες μας; Άλλωστε είναι το "εθνικό μας σπορ". Πάντα φταίει ο απέναντι, ο δάσκαλος, ο πατέρας μας, ο πολιτικός. Με ποιο δικαίωμα μας στερείς την εθνική μας ηδονή; Το blame game που λένε και στο χωριό μου;
Γι' αυτό κάθε φορά που σε βλέπω Στέλιο, οργίζομαι.
Βγαίνει ο Πολάκης μέσα μου και επαναστατώ.
Μου ξυπνάς το "τέρας" που το είχα χρόνια καλά κοιμισμένο.
Μου δείχνεις ποιος πραγματικά είμαι.
Δε ζητάς τη λύπη μου, εμπνέεις τον σεβασμό μου.
Δε παραπονιέσαι, πρωτοπορείς.
Δεν λυγίζεις, πολεμάς και νικάς.
Και με κάνεις να νιώθω μικρός... ταπεινός... με αφήνεις άφωνο.
Δε σε ξέρω Στέλιο, αλλά σε έχω γνωρίσει. Πριν από χρόνια, σε άλλη χώρα. Σε γνώρισα στο πρόσωπο του Mike, ενός συμφοιτητή μου στη Νέα Υόρκη. Που κάθε πρωί στις 8 ήταν πρώτος με το αναπηρικό του αμαξίδιο στο μάθημα. Με υποδεχόταν με ένα πλατύ χαμόγελο όταν έμπαινα στην αίθουσα κατσούφης και σκεπτικός. Μου μιλούσε για το σαββατοκύριακο του που ήταν γεμάτο δραστηριότητες, διάβασμα για το δεύτερο (!) μεταπτυχιακό του και αθλητισμό! Ναι αθλητισμό! Έπαιζε μπάσκετ για άτομα με αναπηρία.
Και εγώ σκεφτόμουν ότι το ΣΚ με το ζόρι σηκώθηκα από το κρεβάτι...
Από τότε με θύμωνες, Στέλιο. Από τότε σε αντιπαθούσα. Από τότε με εξέθετες, εμένα τον "αρτιμελή", κάθε μέρα.
Σε γνώρισα επίσης, στο Σικάγο. Στο πρόσωπο το Kevin ενός αστυνομικού με αναπηρία που μια σφαίρα που σφηνώθηκε στη σπονδυλική του στήλη τον άφησε ανάπηρο. Μου μιλούσε με πάθος για την δουλειά του, που τώρα πια περιοριζόταν σε καθήκοντα γραφείου. Μου έλεγε ότι αυτή η σφαίρα ήταν το δικό του παράσημο και δεν θα την άλλαζε (!) με τίποτα διότι του θύμιζε το καθήκον του για την προστασία του πολίτη!Θυμάμαι ακόμα τα τηλεφωνήματά του "για να μη τεμπελιάζω" και να "πάω στη βιβλιοθήκη να στρωθώ"...
Αυτοί οι 2 "Στέλιοι" βέβαια, είχαν ένα προνόμιο που εσύ δεν έχεις: Ζουν σε χώρα που σέβεται την αναπηρία και το δείχνει εμπράκτως σε όλες τις εκφάνσεις του δημοσίου βίου. Από την προσβασιμότητα μέχρι το parking... Εσύ αναγκάζεσαι να παλεύεις για τα αυτονόητα.
Γι΄όλους αυτούς τους λόγους...
με θυμώνεις, Στέλιο Κυμπουρόπουλε. Με κάνεις να νιώθω τόσο λίγος... Και αυτό δε θα στο συγχωρήσω ποτέ. Μάρτυς μου ο Παυλής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου