Ο ωραίος τραγέλαφος που ζούμε δεν έχει όρια, μόνο Μόρια.
Εστειλαν στην ελληνική επαρχία νιγηριανό γιατρό που δεν ξέρει ελληνικά. (Ισως σκέφτηκαν πως ξέρουν νιγηριανά όλοι οι ντόπιοι). Απ" την άλλη έλληνες συνταξιούχοι μεταναστεύουν στη Βουλγαρία για να μπορέσουν να επιβιώσουν – συν τις Βουλγάρες. Ταυτόχρονα αυξάνεται η αλληλεγγύη μας με κάποιους Σκοπιανούς μέσω του καζίνο στη Γευγελή, όπου οι χασούρηδες των δύο χωρών αναπτύσσουν σχέσεις βαθιάς εθνικής κατανόησης δι" αλληλοδανεισμού.
Την αλληλεγγύη αυτή, όμως, αίφνης κι εν αιθρία υπονομεύουν επίσημα οι Σκοπιανοί με το δημοψήφισμα, δείχνοντας πως αδιαφορούν βαθιά για τη γλώσσα και την εθνικότητα που τους δίνουμε και για τις οποίες έγινε όλη η φασαρία. Υπολογίσαμε χωρίς τον ξενοδόχο. Ετερον εκατέρωθεν, που λέει κι ο περιπτεράς. Ή, μάλλον θέλουνε κάτι περισσότερο: το δικαίωμα στον αλυτρωτισμό, στους χάρτες της μεγάλης δήθεν Μακεδονίας αναμασώντας το γκαζόν που τους τάισε επί χρόνια ο Γκρούεφσκι με την Ντίσνεϊλαντ των κιτς αγαλμάτων του Μεγαλέξαντρου, του Ιουστινιανού, των Κύριλλου και Μεθόδιου – μέχρι και τους Τσιγγάνους που έχουν τους βάφτισαν Αιγύπτιους που, καθώς λένε επίσημα, τους έστειλε εκεί πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια η Κλεοπάτρα με τσάρτερ. (Γι" αυτό έστησαν και μια πυραμίδα).
Ώς και το ξενοδοχείο που μίλησε μετά το δημοψήφισμα ο Ζάεφ το λένε
Alexander. Ποιος Alexander, όταν ούτε καν με τον Αλέκο Τραμπάκουλα δεν
έχουνε καμιά ιστορική συγγένεια. Ωστόσο, και προφανώς η πλειοψηφία των
Σκοπιανών, με βάση τα κραυγαλέα μαθηματικά του δημοψηφίσματος,
παρουσιάζουν το εξής οξύμωρο: ή αδιαφορούν περί εθνικότητας και γλώσσας
που τους δόθηκαν, ή θέλουνε να τους χαρίσουμε και τον τύμβο της
Αμφίπολης συν τον Εδεσσαϊκό. (Και οπωσδήποτε τη Θεσσαλονίκη). Και το 45%
των Αλβανών που ψήφισε Ναι ποιας ταξιανθίας Μακεδόνες είναι; Αγνωστο.
Τώρα θα πεις, λόγω του δημοψηφίσματος προκύπτει πρόβλημα με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Κρίσιμο. Να μη ροβολήσουν προς τα κάτω οι Ρώσοι. Σωστά.
Ποιος διαφωνεί; Και ποιος νοήμων δεν θα ήθελε να μπούνε, αύριο κιόλας,
σούμπιτοι οι Σκοπιανοί στην νατοϊκή συμμαχία και στην Ευρώπη; Να μπούνε,
μετά βαΐων και κλάδων, αλλά με προϋποθέσεις που δεν μας θίγουν
– βέβαια κάποιοι εν Ελλάδι αυτό ήθελαν πάντα: να μπούνε με προϋποθέσεις
που μας θίγουν. Περίεργο;
Και προκύπτει κι ένα επιπλέον θέμα – αναμενόμενο, θα πεις: στα πλαίσια του ποιμενικού ροκ που ζούμε δεν μπορείς, ωστόσο, να μην σκεφτείς πως, αν και σε οποιαδήποτε πολιτισμένη και σοβαρή ώρα γινόταν δημοψήφισμα με 35% συμμετοχή δεν θα υπήρχε συζήτηση ούτε καν το επόμενο λεπτό – ας πούμε στην Αγγλία, ή στη Γαλλία. Αλλά εδώ είναι βαλκανιζατέρ και τους λαούς που σέρνονται να ψηφίσουν τους αντιμετωπίζουν ως βόια Αιτωλοακαρνανίας επικαλούμενοι και τη δημοκρατία, αλλά το χειρότερο: σε εμάς εκείνοι που αντιμετωπίστηκαν ούτω πως, πήγαν μετά και ξαναψήφισαν τους ίδιους. Από κει και πέρα μιλάμε για μια αδιανόητη κατάσταση παραφροσύνης, όπου τσαλαπατάς κάποιον και μετά έρχεται και σου λέει υποκλινώς ευχαριστώ. Και κατόπιν δεν διαμαρτύρεται για την ευθύνη των αρχών στο Μάτι και τους εκατό νεκρούς, αλλά γιατί κέρδισε ο ΠΑΟΚ τον Ολυμπιακό με αυτογκόλ του δεύτερου – κάτι σαν φταις εσύ που φταίνε οι άλλοι. Οπως και στο δημοψήφισμα.
Αρα: πόσο σοβαρά μπορεί κανείς να μιλάει για όλα αυτά τα τόσο
σοβαρά θέματα; Οταν βραβεύουν τον κ. Τσίπρα για τη Μόρια, ενώ μόλις
έχει προβληθεί και το σχετικό ντοκιμαντέρ της Ντόιτσε Βέλε;
Από εκεί και
πέρα σταματάει ο νους του ανθρώπου – καταλαβαίνεις πως η πολιτική
παχύνοια δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό προνόμιο. Ή, η πονηρία: του
δίνουν βραβείο για να μας φορτώσουν κι άλλους πρόσφυγες – κορόιδα μετά
πολλών επαίνων. Εγγλέζικο στάιλ.
Το πράγμα έχει φτάσει στο σημείο όπου θα αδυνατεί άνθρωπος να κάνει
έναν λογικό συλλογισμό, ή μία αριθμητική πρόσθεση, εφόσον πια, το 35,
είναι μεγαλύτερο απ" το 65 και το όχι είναι από ναι έως ίσως. Οι
νοικοκύρηδες θα κηρυχθούν εκτός νόμου, το πλιάτσικο θα γίνει ταξικό
καθήκον και θα αρχίσουμε όλοι να γράφουμε ενθουσιώδεις ωδές και ύμνους
για τους Ληστές των Ορέων. (Γιαγκούλα πάρ" τα ούλα).
Σκέψου να μην ήμασταν και στην Ευρώπη. (Είμαστε;) Κι αν είμαστε
τότε πώς γίνεται, προχθές, οι 53 της αριστερής παντομίμας να
επαγγέλλονται «μετασχηματισμό της κοινωνίας»; (Ο νοών νοείτω). Δηλαδή,
άντε να φτιάξουμε σιγά σιγά και την πολιτοφυλακή και να ετοιμάζονται και
τα κολχόζ – κατά το: δεν μας φτάνει η φτώχεια μας, θέλουμε και
κομμουνισμό.
Κι όμως, όλα αυτά συμβαίνουν, είναι η βαλκανική
πραγματικότητα, η γραφική πραγματικότητα – ποιος πίστευε, ας πούμε, πριν
από αυτό που συνέβη με το δημοψήφισμα στα Σκόπια;
Επομένως...
κάτι μας
διαφεύγει, κάπου χάνει λάδια η κατάσταση, ηγέτες, αναλυτές και ουκ
ολίγοι θεωρητικοί μας λένε και καταλαβαίνουν άλλα αντ" άλλων.
Ολο μας περιέγραφαν το ασίγαστο πάθος των γειτόνων να μπούνε στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ, αρκεί να πάρουνε τη γλώσσα και την εθνικότητα. Και το είχαμε, σχεδόν, πιστέψει. Κι έρχεται το δημοψήφισμα και το 65% των Σκοπιανών απέχει πλήρως – πέρα βρέχει. Οπότε υφίστασαι το σύνδρομο της άδειας βαλίτσας: νομίζεις ότι είναι γεμάτη, τη σηκώνεις με δύναμη και παθαίνεις εξάρθρωση ώμου.
Τώρα, βέβαια, οι Δυτικοί με την αγάπη που έχουνε για τους βαλκανικούς μικρούς λαούς, μάλλον θα τις περάσουνε τις Πρέσπες με κεφαλοκλείδωμα – ε, τότε τι το ήθελαν το τσίρκο του δημοψηφίσματος; Τι τους λέγανε οι δικοί τους φυτευτοί «σύμβουλοι», που ζούνε τόσα χρόνια εκεί; Τι έβλεπαν; Τι τους μετέφεραν; Τι καταλάβαιναν;
Τίποτε.
Μήπως κι εντέλει και από εμάς ποιος και τι ακριβώς καταλάβαινε, ή κατάλαβε;
Στα τυφλά προχωρούμε. Πες Πρέσπα, πιες Πρέσπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου