Τσίπρας, Βενιζέλος & Παφίλης, πίνουν και γλεντούν όλοι παρέα εις υγείαν των κορόιδων που τους ψηφίζουν...
— Ο Σκρουτζ της Κηφισιάς 💰 (@ScroogeKifissia) April 2, 2024
Μην αμφιβάλλετε ότι λίγο πιο κει θα κάθεται η Ντόρα, ο Κοτζιάς, ο Άδωνις, ο Καιρίδης, ο Λοβέρδος και ο Κυρανάκης. https://t.co/zU6vhEB92Y
Του Κώστα Καλλίτση
Εχει, άραγε, ακούσει κάτι η κυβέρνηση για τον αναβαθμισμένο ρόλο του κράτους στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, ή μήπως έχει δέσει σφιχτά τις ιδεολογικές παρωπίδες της ώστε να αυτοπροστατεύεται από ένα τέτοιο ενδεχόμενο;
Υποψιάζεται, ίσως, πόσο αναγκαία είναι η ριζική ανασυγκρότηση του κράτους, ώστε να μπορέσει να παίξει τον ρόλο που εκ των πραγμάτων έχει στη σύγχρονη εποχή, ή έχει ξεμείνει στα νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα περασμένων δεκαετιών για το κράτος-νυχτοφύλακα; Ή, μήπως, νομίζει ότι επιτέλεσε ιστορικό έργο επειδή εισήγαγε μια σειρά apps, που διευκολύνουν τη ζωή του πολίτη αλλά ουδόλως θίγουν τις αραχνιασμένες δομές και πελατειακές λειτουργίες του κράτους;
Η ιδέα που εισήγαγε η Μαριάννα Ματσουκάτο, του κράτους-επιχειρηματία, του κράτους-στρατηγού για την ανάπτυξη, συνιστά πλέον εφαρμοσμένη και διαδεδομένη πρακτική στις ανεπτυγμένες χώρες – και στην Ευρώπη.
Το κράτος μας είναι τρύπιο.
Η μεταρρύθμισή του ήταν η μεγάλη προσδοκία της δεύτερης 4ετίας Σημίτη – διαψεύστηκε εν τοις πράγμασι.
Η ανασυγκρότησή του ήταν η υπόσχεση της μετέπειτα κυβέρνησης Καραμανλή – όχι μόνο διαψεύστηκε αλλά ξεχείλωσε σε μια απίστευτη δημοσιονομική κραιπάλη που ‘ριξε τη χώρα στα βράχια.
Σήμερα ακόμα έχουμε ένα κράτος-βαρίδι, πελατειακό, επιρρεπές σε υποκλοπές, ανίκανο να προστατεύσει τον πολίτη, εχθρικό στην αξιοκρατία και στη λογοδοσία.
Γιατί;
Βασικά γιατί δεν είναι ένα «κανονικό» κράτος αλλά το λάφυρο του εκάστοτε νικητή των εκλογών.
Προ ημερών ακούστηκαν υπουργικοί ύμνοι στην ιδιωτική πρωτοβουλία επειδή γλιτώνει τους πολίτες από τα προβλήματα που προκαλεί το κράτος στους φορολογούμενους, αναλαμβάνοντας εκείνη τους οργανισμούς και τις δημόσιες επιχειρήσεις που αποκρατικοποιούνται.
Πρώτον, μέσα στον υπουργικό οίστρο, λησμονήθηκε ότι πολλές αποκρατικοποιήσεις δεν είναι αποκρατικοποιήσεις παρά μόνον αλλαγή του κράτους-ιδιοκτήτη: Ο ΟΤΕ πουλήθηκε σε εταιρεία με βασικό μέτοχο το γερμανικό κράτος. Την ΤΡΑΙΝΟΣΕ δεν την αγόρασε ιδιώτης αλλά η κρατική εταιρεία σιδηροδρόμων της Ιταλίας. Τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια δεν τα αγόρασε ιδιώτης αλλά εταιρεία με βασικό μέτοχο το κρατίδιο της Εσσης. Το λιμάνι του Πειραιά δεν πουλήθηκε σε ιδιώτη αλλά σε κρατική εταιρεία της Λ.Δ. Κίνας κ.ο.κ. Δεν μπορεί να είναι αιτία υπερηφάνειας ότι το ελληνικό κράτος υφίσταται συντριπτικές ήττες από ξένα κράτη, στο δικό του έδαφος.
Το ελληνικό κράτος υφίσταται συντριπτικές ήττες από ξένα κράτη στο δικό του έδαφος.
Δεύτερον, θα περίμενε κανείς ότι η κυβέρνηση, βλέποντας την κατάσταση του κράτους που επί σχεδόν έξι χρόνια διαχειρίζεται, αν μη τι άλλο θα ένιωθε στενάχωρα κι ότι, όπως μοιράζει (ανέξοδες) υποσχέσεις για άλλα, κάποιες θα ‘δινε και γι’ αυτό το θέμα: Οτι θα το μεταρρυθμίσει, θα φέρει τα πάνω κάτω για να αποκτήσουμε ένα άξιο λόγου κράτος, ικανό να ανταποκριθεί στα σύνθετα και δύσκολα καθήκοντα της εποχής κ.λπ. Με έκπληξη, λοιπόν, ακούστηκε προ ημερών αυτοβούλως να δηλώνει με στεντόρεια φωνή όχι πως –έστω– το κράτος έχει άλλα σοβαρότερα πράγματα να κάνει, αλλά ότι είναι ανίκανο ακόμα και να συντηρεί, να πλένει και να εισπράττει διόδια για ένα δρόμο.
Οτι κανείς δεν νιώθει υποχρεωμένος να δώσει εξηγήσεις για τη διαχρονική κατάντια του κράτους, είναι ένα θέμα.
Το πιο σοβαρό είναι άλλο:
Με ένα τέτοιο κράτος, μπορεί μια χώρα να πάει μπροστά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου